Μερικές φορές μια διαφήμιση μπορεί να πει περισσότερα από
μια βαθυστόχαστη και εμπεριστατωμένη πολιτική ανάλυση, αρκεί βέβαια να έχει
πιάσει το νόημα των πραγμάτων. Τα δύο τελευταία χρόνια της κρίσης, με αιχμή του
δόρατος τις διαφημίσεις κινητής τηλεφωνίας έχουμε δει πραγματικά διαμάντια στην
οθόνη μας. Από το γνωστό και τόσο δεικτικό «αγαπούλα, πούλα» φτάσαμε στο «σας
έφερα τον Πίου». Όπου εδώ έχουμε μια κεντρική ιδέα στην οποία συγκλίνει το ποδόσφαιρο με την πολιτική!
Ουσιαστικά πρόκειται για μια διαφήμιση που αντλεί υλικό από τα κακώς κείμενα
του ποδοσφαίρου για να μιλήσει όμως για την πολιτική. Εξάλλου στην Ελλάδα η
πολιτική με το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά συγκοινωνούντα δοχεία, αλλά είναι και
τα δύο προεκτάσεις και μηχανισμοί χειραγώγησης, καθοδηγούμενα από το ίδιο συστήματα,
της διαπλοκής και της λαμογιάς. Θέλετε αποδείξεις; Δείτε ποιοι είναι, οι
χορηγοί πολιτικών προσώπων, οι μέτοχοι
στους τηλεοπτικούς σταθμού και ποιοι στις ΠΑΕ.
Στην διαφήμιση του «ΠΙΟΥ» φαίνεται ότι η διάθεση του
δημιουργού είναι να σατιρίσει τα κακώς κείμενα του ποδοσφαίρου και με αυτή την
χιουμοριστική διάθεση να πλασάρει το προς
πώληση προϊόν. Ωστόσο με μια δεύτερη ανάγνωση τα πράγματα οδηγούν παραπέρα,
στην ουσία της
κακοδαιμονίας του πολιτικού συστήματος. Η παρουσία ασχέτων,
ανίκανων και κατασκευασμένων ηγετών οι οποίοι δεν μπορούν να κλωτσήσουν μια
μπάλα και όταν το κάνουν πέφτουν κάτω και τα φερέφωνα του συστήματος τους
παρουσιάζουν ότι «βάζουν γκόλ από τα αποδυτήρια»!!! Σας θυμίζει κάτι; Μάλλον
πολλά!!!
Αυτό έγινε το 1996 με τον Κώστα Σημίτη που θα νοικοκύρευε
την χώρας και αντί αυτού εκτόξευσε το δημόσιο έλλειμμα, το ίδιο έγινε με τον
Κώστα Καραμανλή το 2004, ο οποίος θα
επανίδρυε το κράτος και αντίο αυτού, το έκανε κράτος κουμπάρων, το ίδιο έγινε
με τον Γιώργο Παπανδρέου το 2009 που θα έλυνε το οικονομικό πρόβλημα των
Ελλήνων με την γνωστή φράση «Λεφτά υπάρχουν» και το πώς βρεθήκαμε στην αγκαλιά
του ΔΝΤ ούτε που το καταλάβαμε! Για τον Αντώνη Σαμαρά θα μπορούσαμε να πούμε
ότι ανήκει στην ίδια συνομοταξία αλλά για να μην τον αδικήσουμε θα περιμένουμε
λίγο για να δούμε τα έργα του. Αν οι
Πίου της διαφήμισης είναι το μαύρο πιστόλι, οι δικοί μας ηγέτες είναι
νεροπίστολα!!!
Η αναντίρρητη αλήθεια είναι ότι όλοι τους ήταν σαν τον
«ΠΙΟΥ» και αν δεν είχαν το όνομα και την κατασκευασμένη εικόνα των ΜΜΕ για να
μας τους παρουσιάσουν ως ηγέτες, στην καλύτερη περίπτωση σε κάποια φανάρια θα «πουλούσαν»
φθηνά κινέζικα προϊόντα. Συμπερασματικά αυτό που θέλουμε να
υπογραμμίσουμε είναι ότι αν θέλουμε να αλλάξει το πρόσημο στην πολιτική ζωή να
μην εμπιστευόμαστε ηγέτες κατασκευάσματα των τηλεοπτικών καναλιών.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
