Όσοι είχαν την ελπίδα ότι η κρίση ήταν ένα παροδικό
φαινόμενο και πολύ σύντομα θα επιστρέφαμε στα γνωστά δεδομένα, διαψεύστηκαν με
τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο. Η κρίση είναι εδώ και ήρθε για να μείνει, η
επέκταση δε του προβλήματος σε όλη την Ευρώπη σταδιακά είναι μια εξέλιξη που
δεν βοηθάει καθόλου στην επίλυση του ελληνικού προβλήματος με έξωθεν βοήθεια.
Πλέον ο κάθε εταίρος θα σκέπτεται πρώτα πως θα σώζει το δικό του σπίτι και μετά
του γείτονα. Η Ελλάδα παρομοιάζεται σε πολλές γελοιογραφίες ως ένα πλοίο που
βουλιάζει. Με τις εκλογές κάναμε την επιλογή για το ποιος θα είναι ο καπετάνιος
στο πλοίο, αυτό έγινε και τώρα περνάμε στο επόμενο στάδιο.
Έτσι και αλλιώς όλες οι λύσεις κάπως έτσι ξεκινάνε, ανάγνωση
του προβλήματος, αποδοχή των δεδομένων, καταμέτρηση των δυνάμεων, μάζεμα
δύναμης για την λήψη απόφασης, απόφαση και δράση.
Εμείς ακόμη είμαστε στο δεύτερο βήμα, αποδοχή των δεδομένων,
όταν εμπεδώσουμε απόλυτα την κατάσταση θα περάσουμε στο επόμενο που είναι η
καταμέτρηση των δυνάμεων, με πρώτο και κύριο ζητούμενο το τι πετάμε και το τι
κρατάμε… Παλιά όταν ταξίδευαν με τα ιστιοφόρα πλοία και έπεφταν σε μεγάλη τρικυμία πετούσαν από το
πλοίο ότι δεν ήταν απαραίτητο για την επιβίωση, όπως τα εμπορεύματα ή διάφορα
άλλα όχι και τόσο απαραίτητα υλικά. Μάλιστα στις Πράξεις των Αποστόλων, ο
Απόστολος Παύλος περιγράφοντας το ταξίδι που έκανε αιχμάλωτος προς τη Ρώμη,
αναφέρεται σε μια μεγάλη τρικυμία που τους ανάγκασε να πετάξουν τα πάντα στην
θάλασσα το φορτίο αλλά και τον εξοπλισμό του πλοίου – κάποια στιγμή και τη
τροφή-, για να μπορέσει να γλυτώσει το
σκάφος και οι επιβάτες. Το ταξίδι τελειώνει με το πλοίο να φτάνει διαλυμένο και
να σπάει στις ακτές ενός νησιού, αλλά με τους επιβάτες σώους.
Εμείς βρισκόμαστε στη δίνη μιας τεράστιας οικονομικής και
δομικής κρίσης και ακόμη δεν μπορούμε να πάρουμε απόφαση το τι θα πετάξουμε, το τι θα αποχωριστούμε απ’
ότι κατέχουμε προκειμένου να γλυτώσουμε.
Πολλοί δε προτιμούν να αυτοκτονήσουν για να μην μπουν στην απόφαση να πετάξουν
όλα αυτά τα «αγαθά» και τις συνήθειες που μας φόρτωσε η καταναλωτική φρενίτιδα.
Προτιμούν να χάσουν τη ζωή τους, παρά ένα κάλπικο και δήθεν κοινωνικό στάτους.
Ξεχνούν όμως ότι όλα τα υλικά αγαθά αναπληρώνονται, όχι όμως η ανθρώπινη ζωή. Ο
χρόνος για το δικαίωμα επιλογής τελειώνει, πρέπει να πάρουμε απόφαση τι θέλουμε
τελικά να αποχωριστούμε για να προχωρήσουμε προς την λύση.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
