Πριν από 8 – 10 χρόνια υπήρχε μια φρενίτιδα από την πλευρά
των τραπεζών στο να δημιουργήσουν νέα υποκαταστήματα. Για όσους γνώριζαν τι
σημαίνει αυτή την αυξητική τάση, μιλούσαν από τότε για φτώχεια και επερχόμενη
χρεωκοπία. Κάνοντας ένα αυθαίρετο παραλληλισμό θα μπορούσαμε να πούμε ότι και η
σημερινή υπερπαραγωγή νέων κομμάτων μπορεί να ερμηνευθεί ως προανάκρουσμα
επερχόμενης
πολιτικής χρεωκοπίας; Ίσως, γιατί κάποιος άλλος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι
μετά το σπάσιμο του δικομματισμού, η εκρηκτική αναπαραγωγή νέων κομμάτων μπορεί
να αποτελεί και ένδειξη γονιμοποίησης νέων πολιτικών ιδεών… Είναι όμως έτσι;
Ποιες είναι αυτές οι νέες ιδέες που έρχονται να δροσίσουν το πνεύμα και την
ψυχή των δεινοπαθούντων Ελλήνων;
Πρώτα απ’ όλα να επισημάνουμε ότι η κομματογονία της εποχής
μας προέρχεται κύρια από στελέχη των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι νοιώθουν
την ανάγκη να περισυλλέξουν ότι μπορεί ο καθένας από τα συντρίμμια του πάλαι
ποτέ κραταιού κόμματος, να τα ξανά συσκευάσουν και να τα παρουσιάσουν ως ένα
νέο πολιτικό προϊόν. Διαδικασία άγονη, άκαρπη και άσκοπη. Κι αυτό γιατί δεν
έχει προηγηθεί μια αποτίμηση του ενεργητικού και του παθητικού της σχεδόν
25ντάχρονης διακυβέρνησης του τόπου από το ΠΑΣΟΚ. Ενέργεια αναγκαία για να
προκύψει ένας σοβαρός και τεκμηριωμένος απολογισμός που θα τους βοηθήσει να
επιλέξουν τι πρέπει να κρατήσουν και τι τα πετάξουν στον κάλαθο της ιστορίας.
Αυτό που προσπαθούν κάνουν, αν όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι, είναι να
διασωθούν στο πολιτικό προσκήνιο, εξασφαλίζοντας την πολιτική τους επιβίωσης. Ο
πολιτικός θάνατος τους φοβίζει, γιατί ξέρουν ότι αν εξαφανιστούν από το
προσκήνιο δεν πρόκειται να τους αναζητήσει κανείς, δεν πρόκειται να τους
φωνάξει να την υπηρετήσουν καμία πατρίδα. Μόνο η λησμονιά και η λήθη τους
περιμένουν.
Έτσι λοιπόν μένουν προσκολλημένοι σε ένα παρελθόν το οποίο
δεν μπορούν να γονιμοποιήσουν για να παράγουν πολιτική για το μέλλον, θυμίζουν
λέσχη απόστρατων αξιωματικών που στα βαθιά γεράματα αναπολούν τα ανδραγαθήματα
του παρελθόντος. Για αυτούς μπορεί να είναι διασκεδαστικό, να σπάει την πλήξη
τους, να τους δίνει νόημα ζωής, αλλά στην υπόλοιπη κοινωνία είναι εντελώς
άχρηστοι. Η πιο ριζοσπαστική πρόταση για όλους αυτούς είναι η δημιουργία ενός
πολιτικού οίκου ευγηρίας!!!
Σήμερα στη χώρα, ως διάδοχοι του δικομματισμού έχουν
δημιουργηθεί δύο πόλοι κομμάτων, από τη μία είναι οι μνημονιακές δυνάμεις (ΝΔ,
ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) και από την άλλη οι αντιμνημονιακές δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ
ΕΛΛΗΝΕΣ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ,ΚΚΕ), κάθε νέο κόμμα που δημιουργείται οριοθετείται με βάση
αυτές τις πολιτικές γραμμές. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να απεγκλωβιστεί από το
δίλλημα «Μαζί με το μνημόνιο ή αντί στο μνημόνιο».
Ένα νέο κόμμα για να φέρει κάτι καινούργιο θα πρέπει να
υπερβεί αυτές τις διαχωριστικές γραμμές. Τέτοια πολιτική πρόταση δεν έχει
διατυπωθεί από κανέναν, μέχρι στιγμής τουλάχιστον.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
