Σε μια εποχή που προσπαθούν να μας πείσουν ότι ζούμε το
τέλος των ιδεολογιών και το τέλος των εθνών και ότι το μόνο που μας μένει είναι
να είμαστε μια σταγόνα ενός παγκόσμιου χυλού όπου οι μόνες δυνάμεις που δρουν
είναι αυτές της αγοράς, δηλαδή του χρήματος και της κατανάλωσης, με άλλα λόγια
ότι ο ένας και μοναδικός θεός που υπάρχει είναι ο Μαμμωνάς, αναμενόμενο είναι
οι πιο νέοι και οι πιο ευαίσθητοι να εξεγείρονται. Δεν θέλουμε να απαλλάξουμε
της ευθύνης και μάλιστα βαριάς, που φέρουν όσοι αποφασίσουν να πάρουν ένα
κασλάνικοφ ή μια βόμβα μολότωφ για να
δείξουν την αντίθεσή τους στο σύστημα,
και στην αγωνία τους να αντισταθούν φτάνουν μέχρι να αφαιρούν και ανθρώπινες ζωές.
Θέλουμε όμως να καταδείξουμε το αδιέξοδο αυτής της πρακτικής,
γιατί από τη μία ισχυροποιεί τους μηχανισμούς καταστολής και από την άλλη η
θυσία των νέων ανθρώπων δεν επιφέρει κανένα αποτέλεσμα προς όφελος της
κοινωνίας, απεναντίας, οδηγεί την κοινωνία σε πιο συντηρητικά μονοπάτια, αυτά
στα οποία βασιλεύει ο φόβος, η ανασφάλεια και ο τρόμος, όπου το κράτος δεν
είναι ο θεματοφύλακας της κοινωνίας, αλλά ο δυνάστης.
Αυτό που έγινε αυτή τη φορά, ίσως δεν έχει προηγούμενο, μας
παρουσίασαν ως «τρομοκράτες» παιδιά που μέχρι προχθές πηγαίνανε σχολείο, τα
γρονθοκόπησαν και δημοσιοποίησαν τις φωτογραφίες τους για να «τρομοκρατήσουν»
κάθε έναν που θα μπορούσε να σκεφτεί να σηκώσει το μπόι του. Ενδεχομένως να
είναι και έτσι αλλά ουσιαστικά αυτοί που οδήγησαν αυτά τα παιδιά στην βία, τώρα
διοχετεύουν στο διαδίκτυο τις φωτογραφίες τους, όπως περιέφεραν από χωριό σε
χωριό το κομμένο κεφάλι του λήσταρχου Νταβέλη!!! Από τότε πέρασαν εκατό πενήντα
χρόνια αλλά οι μέθοδοι είναι οι ίδιοι. Τέτοιες εικόνες ένα πράγμα μπορούν να
«υπόσχονται» ακόμη μεγαλύτερη βία στο άμεσο μέλλον.
Δυστυχώς η αλήθεια είναι ότι σε αυτές τις περιπτώσεις που
περιγράφουμε τόσο οι δράστες της μιας μεριάς όσο και της άλλης, παρουσιάζουν την
ίδια αιτία που τους ωθεί στην άσκηση βίας έναντι αδυνάτων και αυτό είναι η
άδεια τους ψυχή. Πρόκειται για ματαιωμένους ανθρώπους που δεν εισέπραξαν στην
ζωή τους ούτε αγάπη, ούτε στοργή και βγαίνουν έξω να καταστρέψουν τον τόπο. Το
ψυχικό κενό που νοιώθουν, το μεγάλο μηδενικό που έχει ριζώσει μέσα τους πάνε να
το φορτώσουν στις πλάτες του πιο αδύνατου. Και οι δύο πλευρές κάνουν το ίδιο
ακριβώς. Σε μια εποχή καταστροφής κάθε σταθεράς ο νέος σε ηλικία άνθρωπος,
ακατήχητος και ακαθοδήγητος από Δασκάλους και Γονείς, χωρίς ελπίδα μέσα του, είναι εύκολο να φτάσει στο σημείο να
καταστρέφει, όμως όταν το ίδιο το κράτος επιτρέπει στους μηχανισμούς του να
εκδηλώνουν αυτή την συμπεριφορά κάτι δεν
πάει καλά, τότε τα πράγματα έχουν ξεφύγει.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
