Φέτος περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, και πιθανότατα του χρόνου να είναι το φαινόμενο ακόμη πιο έντονο, οι μαθητές της Γ’ Λυκείου που επιθυμούν να περάσουν σε μια σχολή ΤΕΙ ή ΑΕΙ θα επιλέξουν με ένα επιπλέον κριτήριο, κι αυτό είναι το ποια σχολή είναι πιο κοντά στον τόπο κατοικίας τους έτσι ώστε να μην επιβαρυνθεί ο οικογενειακός προϋπολογισμός. Το άλλο κριτήριο που ήδη είναι το κύριο είναι το ποιες σχολές έχουν αντίκρισμα στην αγορά εργασίας.
Με αυτά τα δύο κριτήρια θα μπει ένας τέλος στην άσκοπη, απρογραμμάτιστη και ευκαιριακή πολιτική ίδρυσης σχολών και τμημάτων για να εξυπηρετηθεί αφενός η πολιτική της «γκαρσονιέρα – φραπέ» και αφετέρου η τακτοποίηση χιλιάδων «προσοντούχων» οι οποίοι αν και έχουν διδακτορικά, μεταπτυχιακά, συμμετοχές σε συνέδρια και σεμινάρια κ.α., δεν έχουν δουλέψει ούτε κατ’ ελάχιστον στην παραγωγή και την ελεύθερη αγορά εργασίας…
Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Την τελευταία 20ετία έχουμε γεμίσει με σχολές και τμήματα όπου το γνωστικό τους αντικείμενο σε μια σοβαρή χώρα θα μπορούσε να είναι απλά ο τίτλος ενός μεταπτυχιακού τμήματος!!! Ωστόσο έγιναν ολόκληρα τμήματα σχολών με χιλιάδες απόφοιτους και ελάχιστη απορροφητικότητα στην αγορά εργασίας.
Το δεύτερο είναι ότι αυτή η κατακλυσμιαία διαδικασία ίδρυσης σχολών και τμημάτων δημιούργησε ανάγκες σε εκπαιδευτικό προσωπικό. Άνοιξαν έτσι χιλιάδες θέσεις εργασίας, ωστόσο συνέβη το εξής παράδοξο οι περισσότερο από αυτούς δεν γνώριζαν το αντικείμενο παρά μόνο ακαδημαϊκά, ειδικά στα δε ΤΕΙ βρέθηκαν να διδάσκουν άνθρωποι οι οποίοι η μόνη σχέση που είχαν με τον εργοστασιακό χώρο και εν γένει το χώρο την παραγωγής ήταν η εμπειρία που προσφέρει μια εκπαιδευτική εκδρομή….
Όσο υπήρχε άφθονο χρήμα το σύστημα κυλούσε, δημιουργήθηκαν και καθηγητικές φράξιες που διόριζε ο κολλητός τον κολλητό… οπότε μέσα από τις λεγόμενες «δημοκρατικές διαδικασίες» στήθηκαν πασαλίκια. Οι γονείς πλήρωναν για να περνάνε το χρόνο τους τα βλαστάρια τους, δήθεν σπουδάζοντας και αν βρισκόταν κανείς να μιλήσει για περιορισμό τμημάτων ή σπουδαστών ξεσηκώνοντας το τοπικό λόμπυ των καφεζυθοπωλών, ντιλιβεράδων, μεσιτών και ιδιοκτητών σπουδαστικών διαμερισμάτων και έβαζαν βουλευτές και τοπικούς άρχοντες να πιέζουν το υπουργείο.
Οι απόφοιτοι έβγαιναν κατά χιλιάδες, δεν γνώριζαν και πολλά αλλά είχαν το «χαρτί» και αφού είχαν ξοδέψει μια μικρή περιουσία για τις σπουδές τους, ήταν λογικό και επόμενο να πιέζουν για μια θέση εργασίας. Επειδή όμως η παραγωγή, δεν μπορούσε να τους απορροφήσει, άνοιξαν οι πόρτες του δημοσίου. Όσοι δεν πρόλαβαν ένα διορισμό γεμίζουν σήμερα κάθε μέρα τα καφέ…
Ένας περιορισμός των σχολών και των τμημάτων, όσων είναι χωρίς αντίκρισμα στην αγορά, θα συμβάλει στην ενδυνάμωση αυτών που αξίζουν, θα δημιουργηθεί αντιστοίχιση με την παραγωγική διαδικασία και εξ ανάγκης θα σοβαρέψει η εκπαιδευτική διαδικασία. Μόνο έτσι θα τελειώσει ο χαβαλές. Θα γλυτώσουν της ταλαιπωρίας χιλιάδες νέα παιδιά και πιο γρήγορα θα στραφούν προς άλλες κατευθύνσεις που μπορούν να τους προσφέρουν περισσότερες ελπίδες επιβίωσης. Για όσους επιθυμούν να έχουν μια γενική μόρφωση τριτοβάθμιας εκπαίδευσης υπάρχουν πολλά μέσα που προσφέρει η δια βίου μάθηση.
Αν υπάρχει μια φράση που χαρακτηρίζει την εποχή που τελειώνει, αυτή είναι: το τέλος των ψευδαισθήσεων. Έρχεται η ώρα και για το τέλος της μεγάλης ψευδαίσθησης που λέγεται τριτοβάθμια εκπαίδευση, τουλάχιστον έτσι όπως την γνωρίσαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια, ας είναι καλά η κρίση.
