Αν πιστεύει κανείς ότι ο Πελοποννησιακός πόλεμος δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μικρές αψιμαχίες μεταξύ πόλεων είναι πολύ γελασμένος, γι’ αυτό ας ανατρέξει λίγο στον Θουκυδίδη για να φρεσκάρει λίγο την μνήμη του…
Αν πιστεύει κανείς ότι στην χιλιόχρονη πορεία της βυζαντινής αυτοκρατορίας (Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) το μόνο μέλημα των τότε αρχόντων ήταν η απόκρουση των βαρβαρικών ορδών, τότε σίγουρα δεν έχει ακούσει ή δεν έχει διαβάσει για τις εκατοντάδες εξεγέρσεις και εμφύλιες συγκρούσεις, οι οποίες στο τέλος την οδήγησαν στην άλωση.
Αν νομίζεται ότι οι ένδοξες σελίδες της επανάστασης του 1821 γράφτηκαν από το αίμα των Οθωμανών Τούρκων επίσης είστε λάθος, καθώς οι εμφύλιες συγκρούσεις κόστισαν πάρα πολύ σε ανθρώπινο δυναμικό και αν δεν υπήρχε η επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων και πάλι θα είχε καταπνιγεί η επανάσταση, όπως είχε συμβεί και νωρίτερα.
Να αναφερθούμε σ τον εθνικό διχασμό του 1914 που οδήγησε, λίγα χρόνια μετά, στην απώλεια των πατρογονικών εστιών στην Μ. Ασίας ή για τον εμφύλιο πόλεμο 1945 – 1949 που δεν επέτρεψε να βγει η χώρα από το καμίνι του μεγάλου πόλεμου με ψηλά το κεφάλι, όπως αρμόζει σε μια νικήτρια;
Με τα παραπάνω θέλουμε να υπογραμμίσουμε ότι εδώ και αιώνες για λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναφέρουμε, αυτός ο λαός σφυρηλατήθηκε στην λογική της αντί- θέσης και όχι της σύν – θέσης. Γι’ αυτό και είναι γνωστή η παροιμιώδης φράση ότι σε μια παρέα τρείς ελλήνων θα υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερεις απόψεις. Τα σημειώνουμε αυτά γιατί το τελευταίο διάστημα έχει γίνει «καραμέλα» στα στόματα πάρα πολλών η λέξη συναίνεση και κατ’ επέκταση η λέξη κυβερνήσεις συνεργασίας. Μάλιστα λαμβάνει χώρα τόσο μεγάλη κατάχρηση αυτής της λέξης που βάσιμα δημιουργεί υποψίες ότι κάτι θέλουν να κρύψουν…
Και αυτό που θέλουν να κρύψουν είναι η αδυναμία του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος να διατυπώσει με θάρρος και παρρησία μια πρόταση που θα μας βγάλει από την κρίση. Διστάζει να το κάνει γιατί γνωρίζει ότι ο σημερινός «θίασος» έχει εξαντλήσει προ πολλού το όριο ζωής του και δεν μπορεί πλέον να κερδίσει το χειροκρότημα των θεατών. Και πραγματικά αν παρομοιάσουμε την Βουλή σαν την σκηνή ενός θεάτρου και τους συγκεντρωμένους στο Σύνταγμα με τους θεατές, η συμπεριφορά των «αγανακτισμένων» είναι όπως αυτοί των θεατών που έχουν πληρώσει να δουν ένα νέο έργο και βλέπουν σε επανάληψη το παλιό… Γι’ αυτό και τα γιαουρτώματα, τα γιουχαΐσματα και οι προπηλακισμοί…
Οι πολιτικοί κυκλοφορούν πλέον σαν νεκροζώντανοι που ενώ θα έπρεπε να έχουν αποσυρθεί από την κυκλοφορία από το 1990, κινούνται ακόμη ανάμεσα μας και διεκδικούν ρόλο!!! Απέναντι στην κριτική που δέχονται οι απάντηση που δίνουν δεν είναι η απόσυρση αλλά η «συνεργασία και η σύμπραξη»!!! Σε τι;
Για να μπορεί να υπάρχει εθνική συνεννόηση και ομοψυχία, όπως συνέβη και κατά το παρελθόν σε κάποιες ιστορικές στιγμές, αναγκαία και ικανή συνθήκη είναι η ύπαρξη ενός κοινού εθνικού στόχου. Τον οποίο το πολιτικό σύστημα ενώ δεν μπορεί ούτε καν να τον διατυπώσει, πολύ περισσότερο να τον εφαρμόσει, επιδιώκει να κερδίσει χρόνο με διάφορα τερτίπια…
Για πρώτη φορά ίσως, στην σύγχρονη ιστορία, οι πολίτες βρίσκονται πιο μπροστά από τις πολιτικές ηγεσίες, γι’ αυτό και μέσα στην κοινωνία έχουν σπάσει τα τείχη και οι διαχωρισμοί και συμβαίνουν διεργασίας γόνιμες – ελπίζουμε – σε οριζόντιο επίπεδο. Οι ηγεσίες των κομμάτων δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη τι σημαίνει αυτό, αλλά μέσα από τέτοιου χαρακτήρα διεργασίες θα λυθεί και το πολιτικό πρόβλημα. Οι ηγέτες του αύριο δεν μπορεί να είναι ούτε από τον κομματικό σωλήνα, αλλά ούτε και κληρονομικό δικαίωμα. Μέχρι τότε ας μείνουμε με την αγανάκτηση η οποία πυροδοτεί σιωπηρές ή θορυβώδεις αντιδράσεις…
Υ.Γ. Αυτή η κρίση ίσως είναι και η χρυσή ευκαιρία για να απαλλαγούμε από τον πολιτισμό της αντί – θέσης για να περάσουμε στον πολιτισμό της σύν – θέσης. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση για όλους μας. Αλλά επ’ αυτού περισσότερα στο εγγύς μέλλον.
