Το καλοκαίρι του 1974 με την εισβολή στην Κύπρο και τη γένεση της Μεταπολίτευσης καθώς και με το καλοκαίρι του 1990 με τα ειδικά δικαστήρια και το σκάνδαλο Κοσκωτά, μπορεί να συγκριθεί το φετινό καλοκαίρι του 2011. Τρία χρονικά ορόσημα που το καθένα σημάδεψε μια εποχή. Έτσι θα θυμόμαστε και το φετινό καλοκαίρι, όχι μόνο για τα όσα έγιναν με το μεσοπρόθεσμο και τα επεισόδια στην Αθήνα, αλλά και για τα όσα «ανακαλύψαμε». Το σημαντικότερο από αυτά που ανακαλύψαμε ήταν ότι έσκασε η φούσκα μέσα στην οποία ζούσαμε, όσο και αν δεν θέλουμε να το δούμε ή να το παραδεχθούμε ανακαλύψαμε πόσο «γυμνοί» είμαστε. Ζούσαμε με δανεικά και εκχωρούσαμε την Ελευθερία μας ως αντάλλαγμα, μέχρι που έπεσαν τα προσχήματα.
Τι είμαστε; Είμαστε ένας πλάτανος, ηλικίας τριών χιλιάδων χρόνων περίπου, σαν και αυτούς που δεσπόζουν στις πλατείες πάρα πολλών χωριών ανά την επικράτεια και οι οποίοι αποτελούν το σύμβολο, το σημείο συνάντησης για όλο του χωριό. Είμαστε λοιπόν σαν ένας πλάτανος που στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου εκσυγχρονισμού και μιας κενής ανάπτυξης κάθε τόσο κόβαμε και μια ρίζα, κόψαμε, την Πίστη, τον Πολιτισμό, την Δικαιοσύνη, την Παιδεία, την Αξιοκρατία, την Λογική και το Φιλότιμο… το συναίσθημα εκείνο που μπορούσε να μας συσπειρώνει σε κάθε δύσκολη στιγμή και δεν ήταν λίγες στην ιστορία μας…
Την ίδια ώρα όμως θέλαμε, φιλοδοξούσαμε να απλώσουμε νέους κλώνους, να ξεχωρίσουμε, να ξεφύγουμε από τη μιζέρια και την υπανάπτυξη… Δεν τα καταφέραμε, όπως και τώρα δύσκολα θα τα καταφέρουμε, γιατί η ανάπτυξη, η ζωή δεν είναι μια απλή λογιστική πράξη… Για να ζωντανέψει ο πλάτανος και να μπορέσει να βλαστήσει θέλει να ποτιστεί και για να ποτιστεί θέλει ριζικό σύστημα, αυτό δηλαδή που έχουμε καταστρέψει.
Αυτό είναι το ζητούμενο και αυτός είναι ο στόχος, όσα και να μας δανείσουν, σε όσο αυστηρή επιτήρηση και να μας θέσουν, τίποτα δεν θα αλλάξει, απλά θα μεγαλώνει το χρέος. Δεν μπορεί κανείς να μας σώσει αν δεν θελήσουμε πρώτα εμείς να σωθούμε. Για να συμβεί αυτό η επιλογή είναι μια, να πατήσουμε γερά στο έδαφος, να πακτωθεί με γερά θεμέλια αυτό το νέο που θα χτίσουμε. Και αυτό δεν μπορεί να μας το δανείσει κανείς. Μόνο αν πιστέψουμε στην αναγκαιότητά του. Η λύση σίγουρα θα
βρεθεί κοιτώντας το μέλλον, αλλά απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχουν λυθεί τα προβλήματα που μας κληρονόμησε το παρελθόν. Εκεί απέτυχε μέχρι σήμερα και θα συνεχίσει να αποτυγχάνει η κυβερνητική πολιτική, με τον «βούρδουλα» της τρόικας και με τη στοχοθέτηση αριθμών χωρίς νόημα κανείς ποτέ δεν πέτυχε τίποτα. Χρειάζεται κάτι ακόμη και αυτό είναι η νοηματοδότηση της προσπάθειας και το αίσθημα δικαίου στην διανομή των «κερδών».
