Αν μάχη είναι η διαπάλη ιδεών, απόψεων, θέσεων και πιστεύω, τότε το περιεχόμενο που προσδίδει κανείς σε αυτά προσδιορίζουν και τους ήρωες που προβάλει, όπως βέβαια και τη μορφή των ηγετών που έχει ανάγκη για να ηγηθούν αυτού του αγώνα. Με λίγα λόγια ο σκοπός καθορίζει τα μέσα.
Οι πλατείες γέμισαν αγανακτισμένους, πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι που βγήκαν στους δρόμους ο καθένας για διαφορετικό λόγο, άλλος γιατί δεν έχει να πληρώσει το δάνειο, άλλος γιατί είναι
άνεργος, άλλος γιατί νοιώθει ότι πνίγεται από τον δρόμο που έχουν πάρει οι εξελίξεις και άλλος γιατί δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει. Ο καθένας βγήκε για διαφορετικό λόγο, αυτά είναι όσα τους χωρίζουν, τους ενώνει όμως η ανάγκη μιας αλλαγής ή για να το διατυπώσουμε διαφορετικά η ανάγκη για να διεκδικήσουν από κοινού το μέλλον. Σε τελική ανάλυση δεν έχει και τόσο σημασία για ποιο λόγο βγήκε κάποιος στην πλατεία, έχει όμως πολύ μεγάλη σημασία τι μέλλον αναζητεί, τι περιμένει από το αύριο. Αν αυτή η προσδοκία είναι σαφής και συγκεκριμένη τότε είναι ικανή και να δώσει μια πρόταση που θα ενώσει, το μερικό δεν μπορεί δώσει δύναμη στο κίνημα. Μέχρι στιγμής δεν το έχει καταφέρει και ίσως γι’ αυτό έχουν αρχίσει να εκδηλώνονται και τα πρώτα δείγματα μιας νέας βίας. Ουσιαστικά τα υποκείμενα της διαμαρτυρίας απαντάνε με βία στην βία της εξουσίας γιατί νοιώθουν ότι ο Λόγος τους δεν είναι τόσο ισχυρός ώστε να νικήσει τα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα…Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει ένα κόμμα που καθοδηγεί αυτές τις εκδηλώσεις βίας, απλά συγκεκριμένοι πολιτικοί χώροι, είτε ανήκουν στην Δεξιά, είτε στην Αριστερά , αντιδρούν αντανακλαστικά με ότι κρύβουν στο υποσυνείδητό τους. Στην κρίση που ζούμε δεν αναζητούν πρότυπα δράσης σε μορφές όπως ο Γκάντι, ο Μαντέλας ή ο Λούθερ Κίνγκ, αλλά ανατρέχουν στην μπολσεβίκικη πρακτική της εκπόρθησης των θερινών ανακτόρων ή την κατάληψης της εξουσίας με τα τανκς. Είναι όμως αυτό που έχουμε ανάγκη σήμερα; Όλα αυτά οδηγούν στην επιβολή της εξουσίας των λίγων στους πολλούς και σε καμία περίπτωση δεν διαμορφώνει πλαίσιο ενότητας με βάση το συλλογικό συμφέρον. Όμως αυτό που καταρρέει σήμερα το ίδιο πράγμα δεν είναι; Κάστες προνομιούχων που είχαν καταλάβει το κράτος και απομυζούσαν τους υπόλοιπους. Έχει κανείς την εντύπωση ότι η κρίση του πολιτικού συστήματος μπορεί να λυθεί με την εναλλαγή των εξουσιαστών;
Αν σήμερα οι πλατείες θέλουν να μετεξελιχθούν σε μήτρες του καινούργιου δεν είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη να καταφύγουν στην βία. Το ζητούμενο είναι να διαμορφώσουν μια προοπτική που θα γεννήσει πολιτισμό και κατ΄ επέκταση ένα νέο πολιτικό λόγο. Νέο όχι μόνο ως προς τις λέξεις και τα κομματικά σχήματα που θα δώσει αλλά πρώτα κύρια όσον αφορά το Λόγο που θα αρθρώσει, ο οποίος πρέπει να είναι ευρύχωρος και να έχει ως κύριο χαρακτηριστικό το να ενώνει και όχι το να χωρίζει.
