Ποιο είναι το πνεύμα της εποχής που ζούμε; Το πρώτο σοκ το περάσαμε, η αίσθηση ότι αυτό που ζούμε θα είναι κάτι παροδικό, ένας εφιάλτης που μόλις ανοίξουμε τα μάτια θα σκορπίσει και θα ξαναγυρίσει από εκεί που ήρθε, κατέπεσε. Η κρίση, ήρθε για να μείνει και θα μας κάνει παρέα για πολύ καιρό. Όποιος πιστεύει ακόμη ότι πολύ σύντομα θα ξαναγυρίσουμε εκεί που ήμασταν, απατάται. Ακόμη και να βελτιωθούν κάποιοι δείκτες της καθημερινής ζωής, τίποτα δεν θα είναι όπως πριν.
Το πάρτι τελείωσε, άλλοι το έζησαν έντονα, κάποιοι λιγότερο και κάποιοι ήταν απλοί θεατές. Οι περισσότεροι, ανυποψίαστοι, απονήρευτοι, ανόητοι και αφελείς αφεθήκαμε, στον καταναλωτισμό, στην εκχώρηση των πολιτικών μας δικαιωμάτων, παραδοθήκαμε σε ένα σύστημα αποχαύνωσης και αλλοτρίωσης. Τώρα, το κεφάλι μας είναι ακόμη βαρύ, από το «μεθύσι», γι’ αυτό και αργούμε να καταλάβουμε το τι συμβαίνει, αργούμε να αντιδράσουμε, αδυνατούμε να ζητήσουμε εξηγήσεις. Απλά νοιώθουμε ζαλισμένοι, χαμένοι στην προσπάθεια να κατανοήσουμε τα νέα δεδομένα και αγχωμένοι γιατί δεν ξέρουμε που πάνε τα πράγματα.
Εδώ και δύο χρόνια οι εξελίξεις τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, οι σταθερές αποσταθεροποιούνται και τα δεδομένα ανατρέπονται. Όπως μας έλεγε ένας φίλος χθες, οι αλλαγές στην ζωή μας δεν είναι κάθε μέρα, αλλά όλο και πιο συχνά, ανά ώρα προκύπτουν νέα δεδομένα.
«Τα ανεμοδαρμένα ύψη», ίσως μπορούν να εκφράσουν αυτό που είμαστε αυτή τη στιγμή, δεν μπορούν να εκφράσουν όμως αυτό που θα πρέπει να είμαστε αύριο. Η παραμονή στο ίδιο σημείο ισοδυναμεί με αδράνεια και αυτή με το θάνατο. Ο θάνατος χαρακτηρίζεται από την ακινησία και η ζωή από την κίνηση, από την μεταβολή, γι’ αυτό σήμερα αν μπορούσε κάτι να εκφράσει μια γενναία και τολμηρή πράξη, αυτή είναι η επιστροφή.
Η επιστροφή, σε ότι απαξιώσαμε, σε ότι πετάξαμε στα σκουπίδια, σε ότι ποδοπατήσαμε για να ανέβουμε στα «ύψη». Το πάρτι τελείωσε, όπως διαπιστώνουμε όλοι σήμερα και η εμμονή σε πρακτικές και λογικές χρεωκοπημένες είναι αδιέξοδη. Οι αλυσίδες του καταναλωτισμού μόλις σπάσανε και επιχειρούν να τις αντικαταστήσουν με άλλες πιο βαριές και πιο γερές. Ο χρόνος ανάμεσα στις δύο φυλακές, την παλιά και την καινούργια, είναι ο κατάλληλος χρόνος για να δραπετεύσουμε. Αρκεί να το τολμήσουμε. Κι αυτή τη στιγμή, η μοναδική πορεία που μπορεί να υποσχεθεί κάτι καλύτερο είναι η επιστροφή στις πραγματικές αξίες και όχι στις πλαστικές πιστωτικές κάρτες ονείρων και ελπίδων.
Υ.Γ. Πολλοί ίσως να είναι δέσμιοι με αναστολές και συνήθειες, αυτό συμβαίνει πάντα με τους φυλακισμένους, υποτάσσονται, γίνονται δούλοι ανθρώπων, γιατί δεν μπορούν να σηκώσουν στα πήλινα πόδια τους, το βάρος της ύπαρξης τους.
