Όλοι ξέρουν ότι κανείς ασθενής δεν θεραπεύεται μόνο με την διάγνωση της ασθένειας, χρειάζεται και κάτι περισσότερο, την σωστή θεραπεία. Ακόμη και όταν η θεραπεία δεν αποδίδει, οι θεράποντες ιατροί συσκέπτονται, όχι για το πώς θα σώσουν τη φήμη τους, αλλά για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν
στην θεραπευτική αγωγή…. Από πείρα γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι ιατροί εύχονται οι ασθενείς τους να έχουν κάτι από τα συνηθισμένα, για να μπορούν εύκολα να τους θεραπεύουν και με αυτό τον τρόπο να κερδίζουν φήμη. Το μεγάλο πρόβλημα είναι όταν βρίσκονται μπροστά σε ανίατες καταστάσεις, γιατί τότε νοιώθουν από τη μία ότι ματαιοπονούν, ενώ από την άλλη βλέπουν το φόβο και την ανησυχία στα μάτια των συγγενών, οι οποίοι είναι έτοιμοι τόσο για να τους εξυψώσουν και να τους λατρέψουν, όσο και για να τους κατασπαράξουν, αν δεν δικαιώσουν τις προσδοκίες τους. Γι’ αυτό οι γιατροί ποτέ δεν λένε ότι έχουν κάνει λάθος ή ότι αδυνατούν να διαχειριστούν το πρόβλημα, πετάνε ένα «η επιστήμη έκανε ότι μπορούσε, από εδώ και πέρα μόνο ο Θεός». Στην φράση αυτή όπως καταλαβαίνετε απών είναι ο γιατρός, και οι παρουσίες περιορίζονται ανάμεσα στην επιστήμη και το Θεό…Αυτή η ιστορία που έχει παιχτεί και ξαναπαιχτεί χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια φορές στους διαδρόμους των νοσοκομείων, παίζεται αυτή τη φορά με ασθενή την ελληνική οικονομία. Εδώ και κοντά δύο χρόνια ακούμε για τον ασθενή διαγνώσεις του προβλήματος, επιρρίπτονται ευθύνες στον ίδιο τον ασθενή για την άσωτη ζωή που έκανε και τον οδήγησε στο κρεβάτι του πόνου, δοκιμάζονται διάφορες σκληρές θεραπευτικές μέθοδοι χωρίς αποτέλεσμα, εκτός και αν θεωρήσουμε αποτέλεσμα την επιδείνωση των δεικτών υγείας και αντί οτιδήποτε άλλο που θα περίμενε κανείς, όπως για παράδειγμα μια άρδην αλλαγή της θεραπείας, οι θεράποντες ιατροί (Μέργκελ και Σαρκοζί) συσκέπτονται όχι για την σωτηρία του ασθενούς αλλά για την προστασία την δική τους φήμης και φυσικά για το πώς θα βάλουν χέρι στην κληρονομιά.
Την ίδια ώρα ο ασθενής είναι ετοιμοθάνατος, στηρίζεται στη ζωή με μηχανική υποστήριξη, στους συγγενείς κανείς δεν λέει την αλήθεια για να αποφύγει το λυντσάρισμα και απλά με μισόλογα και αοριστίες ανανεώνουν τις ελπίδες.
Οι λόγοι για τους οποίους δεν έχουν βγει τα σωληνάκια είναι δύο, ο ένας έχει να κάνει με την προστασία των τραπεζικών συμφερόντων, δηλαδή με την μείωση της ζημιάς, ο άλλος έχει να κάνει με την διανομή της κληρονομιάς. Μια πλήρη ανατροπή του πολιτικού συστήματος, γιατί κάποιος θα πρέπει να πληρώσει για τον θάνατο του ασθενούς, δεν είναι επιθυμητή. Θέλουν μια όσο γίνεται ομαλή μετάβαση σε ένα νέο πολιτικό σκηνικό που θα δίνει την εντύπωση ότι ξεμπερδέψαμε με την παλιά - διεφθαρμένη - πολιτική τάξη και τώρα αναλαμβάνουν νέοι και άφθαρτοι, οι οποίοι θα διασφαλίσουν το κύρος της χώρας στο εξωτερικό, τουτέστιν θα τηρήσουν τις συμφωνίες ξεπουλήματος της προίκας. Εξ’ αυτού γίνονται διεργασίες, μόλις καταλήξουν, θα καταλήξει και ο ασθενής.
