Για χρόνια στην μεταπολεμική Ελλάδα υπήρχε ένα τείχος που χώριζε τους Έλληνες σε «εθνικόφρονες» και «μιάσματα», σε «δεξιούς» και «αριστερούς». Η εφεύρεση του τείχους ήταν μια πολύ έξυπνη ιδέα γιατί βοηθούσε στην χειραγώγηση και των δύο πλευρών. Τα έφερε όμως έτσι η ζωή, που το τείχος έπεσε, όπως συμβαίνει πάντα και παντού και μαζί χάθηκαν και τα ερωτηματικά που η είχε η κάθε πλευρά για την αντίπαλη. Μάλιστα αποδείχθηκε και κάτι ακόμη ότι ασχέτως που ανήκει κανείς ή άνηκε, είναι ίδιος με τον άλλον.
Τα ψευδοδιλλήματα που ήταν η αφορμή για το χωρισμό σε δύο στρατόπεδα, δεν υπήρχαν πια και όλοι λίγο – πολύ μπορούσαν να διαπιστώσουν το πόσο ίδιοι ήταν με τους μέχρι χθες αντιπάλους. Τότε φάνηκε όμως και μια μεγάλη αλήθεια, ότι όσο πολεμούσαν αλλήλους είχαν ένα λόγο ύπαρξης, ενώ τώρα τα πράγματα άλλαξαν και οι αντίπαλοι ήταν τα προβλήματα του τόπου. Επειδή όμως οι ηγεσίες των δύο πλευρών κατάλαβαν ότι ήταν πολύ μικροί για να παλέψουν τα προβλήματα αποφάσισαν να συνεργαστούν για να κρατήσουν όλους του υπόλοιπους κοιμισμένους…
Σε αυτό βοήθησαν πάρα πολύ τα συνθήματα, τα οποία κάθε φορά στοχοποιούσαν κάποιον υποτιθέμενο αντίπαλο. Ακόμη και στις τελευταίες εκλογές το σύνθημα «Λεφτά υπάρχουν» ήθελε να καταδείξει ότι κάποιοι έχουν κρυμμένα λεφτά τα οποία μένει να αλλάξει η πολιτική ηγεσία για να «αναδιανεμηθούν».
Κάπως έτσι κυλούσε ομαλά ή λιγότερο ομαλά, η ζωή, μέχρι που ήρθε ένας αφελής, κυνικός γίγαντας – λόγω κιλών – και είπε ένα σύνθημα που ένωσε όλους εναντίον όλων, ήταν η περίφημη φράση «Μαζί τα φάγαμε». Κατά κάποιο τρόπο το σύνθημα αυτό, το «Μαζί τα φάγαμε» ήταν η απάντηση στο προηγούμενο σύνθημα «Λεφτά υπάρχουν», ήταν σαν να μας έλεγε ναι υπήρχαν αλλά μαζί τα φάγαμε!!!
Αυτή η τόσο απλή, η τόσο χυδαία πολιτικά φράση που ξεχειλίζει από κυνισμό σηματοδότησε και το τέλος μια εποχής. Ήταν σαν να σηκώνεται κάποιος από το τραπέζι και να λέει στους υπόλοιπους συνδαιτυμόνες, «πάμε να φύγουμε, ότι ήταν να φάμε το φάγαμε» και απευθυνόμενος και στους πεινασμένους που μάζευαν τα ψίχουλα από το τραπέζι, τους είπε το ίδιο «το πάρτι μέχρι εδώ ήταν, μαζί με εμάς φάγατε και εσείς, αλλά δεν πάει άλλο, εμείς φεύγουμε, εσείς μείνετε να πληρώσετε το λογαριασμό»…
Κάπως έτσι γράφεται η ιστορία, μιας εποχής που ξεκίνησε με την φράση «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» και κλείνει με μία απάντηση συνενοχής, «όλοι μαζί τα υπονομεύσαμε και τα τελειώσαμε, άντε γεια»!!!
Σε αυτό το σημείο είμαστε, και όποιος πιστεύει ότι όσο μένουμε απαθείς θα κερδίσουμε τίποτα είναι πολύ γελασμένος. Τώρα είναι που πρέπει να σκεφτούμε και να δράσουμε αλλιώς για να μπορέσει να υπάρξει εκ νέου η ελπίδα. Για να γίνει αυτό θέλουμε μια νέα φράση εκκίνησης.
