Μέχρι τώρα είχαμε την αίσθηση ότι μαζί με την χρεωκοπία του ελληνικού κράτους, είχαμε και την χρεωκοπία του πολιτικού συστήματος. Όλα τα στοιχεία μας έδιναν την εντύπωση ότι εξαιτίας της οικονομικής κρίσης ζούμε το τέλος μιας εποχής. Όσο περνάνε όμως οι μέρες γίνεται όλο και πιο σαφές, ότι το φαινόμενο που ζούμε δεν είναι απλά μια πτώχευση, εξάλλου ούτε οι πρώτοι αλλά ούτε και οι τελευταίο είμαστε που θα πτωχεύσουμε, αλλά κάτι πολύ περισσότερο.
Φαίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι η οικονομική πτώχευση είναι απλά η αρχή που σηματοδοτεί μια πορεία προς την πλήρη διάλυση του κρατικού μηχανισμού. Γίνεται όλο και περισσότερο σαφές ότι άλλο είναι μια πτώχευση και άλλο μια διάλυση. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ένα συγκυριακό οικονομικό φαινόμενο, ενώ στην δεύτερη περίπτωση πρόκειται για κάτι πιο βαθύ όπου η αιτία βρίσκεται στην απουσία νοήματος. Κάθε οργανωμένη κατάσταση για να μπορεί να υπάρξει και να λειτουργήσει έχει ανάγκη ενός νοήματος, ενός σκοπού. Το νόημα είναι που συνδέει τους ανθρώπους μεταξύ τους σε ένα κοινό στόχο και τους δίνει την δύναμη να παλέψουν από κοινού.
Στην δική μας περίπτωση, αυτό το νόημα έχει χαθεί, εξέλιξη ιδιαίτερα επικίνδυνη καθώς αυτό το κενό που αναδύεται μέσα από το σάρωμα του πολιτικού συστήματος μπορεί να καλυφθεί ακόμη και κατά επικίνδυνο τρόπο. Σήμερα η ελληνική κοινωνία – πέρα από το οικονομικό έλλειμμα – είναι αντιμέτωπη με την έλλειψη πολιτικού λόγου – απόδειξη ότι έχει εναποθέσει τις ελπίδες της σε ένα τραπεζίτη - και κουβαλάει στην πλάτη της ένα τεράστιο μορφωτικό κενό, αποτέλεσμα μια μακράς πορείας αλλοτρίωσης.
Όταν λοιπόν το μόνο νόημα που βλέπει κανείς είναι αυτό της επιβίωσης, όπως να ‘ναι και όπως λάχει, δεν απέχουμε πολύ να χαρακτηριστούμε όχι ως κοινωνία, αλλά ως αγελαία κατάσταση. Όσο παραμένει ο έλεγχος της κατάστασης στα χέρια αυτών που μας οδήγησαν εδώ, τόσο οποιαδήποτε λογική ανάταξης, θα παραμένει ξένη προς την κυρίαρχη αντίληψη των πραγμάτων.
Υ.Γ. Κατά παράδοξο τρόπο σαν να υπάρχει ένας υιός, το πρόβλημα επεκτείνεται και στο ευωρωπαϊκό οικοδόμημα καθώς όπως φαίνεται και το αυτό νοσεί από την ίδια αιτία, απουσία νοήματος, καθώς αποδεικνύεται περίτρανα ότι η οικονομική ένωση δεν μπορεί να είναι ο αυτοσκοπός, αλλά το αποτέλεσμα, της πολιτικής ένωσης. Αποδεικνύεται – εκ των υστέρων βέβαια – ότι όσοι πίστευαν ότι η ηγεσία της Ε.Ε. αποτελείται από μωρές παρθένες, δικαιώθηκαν.
