Όταν είχε βγει η υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου είχαμε σημειώσει ότι ο τρόπος της οικονομικής διαχείρισης του γέροντα Εφραίμ υπέρ των συμφερόντων της Μόνης ήταν τέτοιος που αν το παράδειγμα του το ακολουθούσαν και οι εκάστοτε υπουργοί οικονομικών της Ελλάδας δεν θα είχαμε φτάσει στην χρεωκοπία. Μετά τα τελευταία γεγονότα έχουμε να προσθέσουμε κάτι ακόμη. Μέσα από
την αντίδραση του ρωσικού παράγοντα αποδεικνύεται ότι ο γέροντας Εφραίμ κατέχει την τέχνη της διπλωματίας και ξέρει να αξιοποιεί κάθε δυνατότητα που έχει. Στην συγκεκριμένη περίπτωση απέδειξε ότι κατέχει και μπορεί να διαχειριστεί την κληρονομιά της βυζαντινής αυτοκρατορίας που είναι οι ορθόδοξοι λαοί της Ανατολής. Η Ορθοδοξία η οποία έχει συκοφαντηθεί, έχει λοιδορηθεί στο εσωτερικό της χώρας τόσο από κρατικούς όσο και από εκκλησιαστικούς λειτουργούς αποδεικνύεται πόσο ισχυρό όπλο είναι, για όποιον βέβαια ξέρει και για όποιον θέλει να την επικαλείται για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της χώρας. Το να βγει κανείς και να ρίξει το λίθο του αναθέματος στον αρχιμανδρίτη Εφραίμ είναι πάρα πολύ εύκολο και ίσως να είναι και μια τρανή απόδειξη της «προοδευτικότητάς» του, μια απόδειξη ότι είναι υπέρ «της ευνομίας και της ευταξίας», ωστόσο το μάθημα που έχουμε να πάρουμε μελετώντας τα όσα συμβαίνουν είναι μεγαλύτερο και σοβαρότερο απ΄ ότι πιστεύουμε. Κάποιοι το ξέρουν, γι’ αυτό προσπαθούν να συντηρήσουν το θέμα σε ένα επίπεδο σκανδαλολογίας για να αποκρύψουν την ουσία. Από τη μία οι δυνάμεις της παρακμής εμφανίζονται ως υπερασπιστές της νομιμότητας και από την άλλη, τους υπόλοιπους – λίγο έως πολύ – μας θέλουν ως υποψήφιους για τέλεση αδικημάτων, οπότε μας υποχρεώνουν διαρκώς να αποδεικνύουμε την νομιμοφροσύνη μας. Στην περίπτωση Εφραίμ το σύστημα εξαντλεί την αυστηρότητά του τόσο που προκαλεί ερωτήματα, λες και έχει σκοπό να τον συντρίψει, λες και έχει απωθημένα με το συγκεκριμένο πρόσωπο και ότι αυτό εκφράζει.
