Αν το 2011 ήρθε φέρνοντας έστω αμυδρές ελπίδες ότι κάτι μπορεί να γίνει, κάτι μπορεί να αλλάξει έτσι ώστε να βγούμε από το αδιέξοδο της κρίσης, το 2012 έρχεται γεμάτο απαισιοδοξία και απογοήτευση. Δύσκολα μπορεί να βρει κανείς κάποιον που να είναι αισιόδοξος για το μέλλον και να ατενίζει το χρόνο που έρχεται ως φορέα ανάταξης και αναγέννησης. Όλα φαίνονται μαύρα, σκοτεινά, ζοφερά, όχι μόνο από αυτή καθ’ αυτή την κατάσταση, όσο από το γεγονός ότι δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι που να μπορεί να μας εμπνεύσει, για να προχωρήσουμε μπροστά και να παλέψουμε.
Ωστόσο παρά το βαρύ κλίμα, δεν πρέπει να θεωρούμε το παιχνίδι τελειωμένο αλλά να έχουμε την πίστη και την βεβαιότητα ότι όλα τώρα αρχίζουν. Μπορεί να πεθαίνει αυτό που ξέραμε και αυτό να μας λυπεί, αλλά και από την άλλη αυτό που χάνουμε δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο. Ίσως τελικά να μας λυπεί που χάνουμε τη βολή μας, χάνουμε την σιγουριά που μας έδινε η γνώση ή πολλές φορές και η άγνοια της κατάστασης. Μέχρι εδώ όμως, ότι του αξίζει να πεθάνει ας πεθάνει και ότι είναι δυνατό να ζήσει, ας ζήσει.
Είναι νόμος της ζωής να υπάρχει ο θάνατος και η γέννηση και τα δύο αυτά να είναι αλληλένδετα και εξαρτώμενα. Έτσι προχωράει η ζωή, έτσι ξεκινάει ένας καινούργιος κύκλος, έτσι γράφεται η ιστορία. Με το να λιποψυχούμε δεν κερδίζουμε τίποτα πέρα από τον οίκτο – στην καλύτερη περίπτωση. Το 2012 έρχεται και θα είναι γεμάτο προκλήσεις, σε ατομικό, συλλογικό, εθνικό και οικονομικό επίπεδο, το πώς θα τις διαχειριστούμε θα κρίνει και το μέλλον μας συνολικά. Όποιος έχει ψυχή ας προχωρήσει μπροστά για τους υπόλοιπους δεν υπάρχει μέλλον. Ας είμαστε έτοιμοι για τη μάχη και όσο και αν φαίνεται άνισος ο αγώνας, κανείς δεν μπορεί να προδικάσει την έκβαση. Πάρα πολλές φορές στην Ιστορία η μάχη κρίθηκε όχι από την υπεροχή στα όπλα και στη δύναμη αλλά από απρόβλεπτα γεγονότα, όπως αυτά που θα ζήσουμε το 2012. Τα πράγματα αλλάζουν, αν θα αλλάξουν προς το καλύτερο εξαρτάται και από την δική μας δράση.
