Από χώρα παραγωγών γίναμε, χώρα επιδοτούμενων και
δανειζομένων και τώρα έχουμε περάσει στο επόμενο στάδιο, που είναι το στάδιο
των μπαταξήδων. Για να μπορέσουμε να αποφύγουμε το επόμενο στάδιο που είναι των
λιμών και των λοιμών, της φτώχειας και της ανέχειας, θα πρέπει να γυρίσουμε
εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε, δηλαδή να γίνουμε μια χώρα παραγωγών. Αυτό πρέπει να
είναι το ζητούμενο της όποιας κυβερνητικής πολιτικής ή του όποιου σχεδίου
διάσωσης, είτε «σχέδιο Μάρσαλ» το ονομάσουμε, είτε οτιδήποτε άλλο.
Να θυμηθούμε όπως πώς φτάσαμε να μην παράγουμε; Γιατί εδώ
έχουν ευθύνη οι «τεμπέληδες» έλληνες, αλλά δεν ήταν μόνοι, άλλοι χάραζαν τις
ευρωπαϊκές πολιτικές. Να θυμηθούμε ότι μέχρι την δεκαετία του ’70 η χώρα
παρήγαγε «λευκές συσκευές» που μετά από μια μακράς διάρκειας απεργία – εδώ
μπαίνει ο συνδικαλιστικός δάκτυλος – οδηγήθηκαν όλες στη χρεοκοπία και στην
εξαγορά από τους γερμανικούς κολοσσούς. Να θυμηθούμε μήπως το εργοστάσιο στο
Βόλο που θα παρήγαγε ελληνικά αυτοκίνητα ή την Ελληνική Βιομηχανία Όπλων που θα
κάλυπτε μέρος των αμυντικών δαπανών; Να θυμηθούμε μήπως την Κοινή Αγροτική
Πολιτική, την γνωστή μας ΚΑΠ, που φλόμωσε τους αγρότες επιδοτήσεις για να
σταματήσουν παράγουν, μέχρι και δέκα χρόνια πριν, πληρώνοντας για κάθε
ελαιόδεντρο που ξήλωναν!!! Ευρωπαϊκής έμπνευσης δεν ήταν αυτές οι πολιτικές,
που ήθελαν την Ελλάδα μια χώρα χωρίς βιομηχανία, χωρίς βιοτεχνίες, χωρίς αγροτική
και κτηνοτροφική παραγωγή; Και το απερχόμενο πολιτικό σύστημα δεν ήταν που
αφενός δεν αντιστάθηκε σθεναρά σε αυτή την ισοπέδωση και αφετέρου την υπηρέτησε
με ιδιαίτερη ζέση!!! Χωρίς παραγωγή, τι εκπαίδευση θα μπορούσαμε να είχαμε. Η
παραγωγή βάζει τους κανόνες για το τι στελέχη και σε τι ποσότητα τα θέλουμε. Η
ανεργία είναι αποτέλεσμα, είναι σύμπτωμα της απουσίας αυτής της σχέσης.
Γι’ αυτό το λόγο το απερχόμενο πολιτικό σύστημα και όσοι το
υπηρέτησαν από θέσεις ευθύνης δεν μπορεί να υπηρετήσει μια νέα αναγεννητική
πορεία. Γι’ αυτό λοιπόν – για να φτάνουμε και στο δια ταύτα – όλοι οι
διατελέσαντες υπουργοί, υφυπουργοί και πρόεδροι οργανισμών την προ μνημονίου
περίοδο πρέπει να αποκλειστούν από τα ψηφοδέλτια των επόμενων εκλογών. Για να
σπάσουν έτσι οι μηχανισμοί αναπαραγωγής της ίδιας πολιτικής. Είναι σαφές ότι
«παλιά γαϊδούρα, νέα περπατησιά δεν γίνεται», γι’ αυτό από εδώ και στο εξής
χρειάζονται τομές ικανές να απελευθερώσουν νέες υγιείς πολιτικές – παραγωγικές
δυνάμεις. Ο ιστορικός κύκλος της μεταπολίτευσης έκλεισε και μαζί κλείνει και ο
κύκλος όσων τον υπηρέτησαν, αλλιώς δεν πρόκειται να υπάρξει αλλαγή πορείας και
σε αυτή την περίπτωση θα αναζητούμε την πτώχευση ως διαδικασία λύτρωσης από
τους πολιτικούς δεσμώτες μας.
