Παρουσιάσαμε στο χθεσινό φύλλο του «Χ» την καβαλιώτισσα
ερευνήτρια Δρ. Μαρία Νεφέλη Τσαλόγλου για το ερευνητικό της έργο στην μακρινή
Ανταρτικτική. Το άρθρο αυτό έγινε αφορμή για να δεχθούμε ιδιαίτερα επαινετικά
σχόλια από πολλούς αναγνώστες. Ο λόγος; Ότι σε μια εποχή μιζέριας και απαξίωσης
παρουσιάσαμε ένα πρόσωπο που βρίσκεται στο εξωτερικό και κάνει καλά αυτό που
σπούδασε, το αυτονόητο δηλαδή, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, ικανό
όμως για να τις ανοίξει το δρόμο. Σαν την εν λόγω συμπατριώτισσα μας υπάρχουν
και πολλά άλλα νέα παιδιά, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Η διαφορά
τους βέβαια είναι ότι όσοι επέλεξαν να μείνουν στην Ελλάδα θα δυσκολευτούν πάρα
πολύ στην επαγγελματικής τους σταδιοδρομία, θα απογοητευτούν πολλές φορές και
ίσως και να μην τα καταφέρουν. Κι αυτό γιατί αυτή η χώρα δεν ανέχεται την
αξιοκρατία και δεν αντέχει αυτούς που ξέρουν να κάνουν την δουλειά τους καλά. Αυτό
είναι ένα από τα κεφαλαιώδη ζητήματα που πρέπει να λυθούν αν πρέπει να
σηκώσουμε κεφάλι και να βγούμε κάποια στιγμή από την κρίση.
Η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα, δεν είναι αιτία, είναι
ο πυρετός στην ασθένεια της γρίππης, το ζητούμενο είναι να χτυπηθεί ο ιός που
προκαλεί το πρόβλημα. Στην δική μας περίπτωση είναι η εξορία του ορθολογισμού
από τον δημόσιο λόγο. Γι’ αυτό και η πολιτική ζωή είναι εκπορνευμένη, χρόνια
τώρα τα πολιτικά πρόσωπα δεν συμπεριφέροντας ως ταγοί, αλλά ως «αρραβωνιαστικοί»
που έχουν βάλει σκοπό να υφαρπάξουν την προίκα, τάζοντας «γάμο» ή καλύτερα
διορισμό στο δημόσιο και τις «εθνικές προμήθειες και τα δημόσια έργα».
Αυτή η κατάσταση όμως δεν πάει άλλο. Και δεν είναι μόνο η
οικονομικά δύσκολη πραγματικότητα, είναι ότι απόρροια τούτου είναι να
ενισχύεται ακόμη περισσότερο το ρεύμα φυγής. Αν θεωρήσουμε ότι η ελληνική
Πολιτεία επενδύσει πόρους στο να σπουδάσει παιδιά και αυτά στην συνέχεια
φεύγουν στο εξωτερικό και δεν γυρίζουν ποτέ, είναι σαν να κάνει μια επένδυση
από την οποία δεν περιμένει ποτέ κέρδος. Ποιος όμως τολμάει να γυρίσει πίσω; Η
ρομαντικός θα είναι ή χαζός.
Για να γυρίσουν και να προσφέρουν θα πρέπει εμείς που
είμαστε εδώ να ανατρέψουμε όλη αυτή την κατάσταση της παρακμής. Εδώ και
δεκαετίες ο έξω – ελληνισμός διαπρέπει, μεγαλουργεί και ενίοτε μας ξελασπώνει,
καθώς οι εξέχουσες προσωπικότητες που έχει στους κόλπους της πιέζουν με το
κύρος τους σε πολλές καταστάσεις. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ο έσω – ελληνισμός
που δεν μπόρεσε να ξεφύγει από την δομή και την νοοτροπία του Οθωμανικού
κράτους. Η πολιτική τάξη το υπηρετεί και το αναπαράγει και ίσως μια λύση θα
ήταν μέσα από μια συνταγματική αναθεώρηση να έχουν δικαίωμα ψήφου όλοι οι
απανταχού Έλληνες για την εκλογή μιας κυβέρνησης του Ελληνισμού και όχι μόνο
του νεοελλληνικού μορφώματος. Με αυτό τον τρόπο, αφενός θα είχαμε είσοδο και
νέων προσώπων στο πολιτικό σκηνικό τα οποία δεν αλλοτριώθηκαν από τους
κομματικούς μηχανισμούς και αφετέρου και ψηφοφόρων ανεξάρτητων από τα κομματικά
ρουσφέτια.
