Η μεταπολίτευση ξεκίνησε με την πτώση της αμερικανοκίνητης
χούντας των συνταγματαρχών και κλείνει το κύκλο της με μια γερμανοκίνητη
χούντα. Και τελικά τι μένει ανάμεσα σε αυτά τα δύο χρονικά σημεία. Ελπίδες που
διαψεύστηκαν και μια κοινωνία ανεκτική στην διαφθορά που ανέδειξε ως είδωλα
λαμόγια και ανδρείκελα.
Δεν ξέρουμε αν πρέπει να λυπούμαστε ή να χαιρόμαστε με το
βέτο τον Γερμανών στην διεξαγωγή των εκλογών, κι αυτό γιατί δεν ελπίζουμε και
πολλά από μια ακόμη εκλογική αναμέτρηση με τους γνωστούς μηχανισμούς εξουσίας.
Εξάλλου οι εκλογές έχουν νόημα μόνο αν λειτουργούν σωστά οι δημοκρατικοί
θεσμοί, σε καθεστώς μιας δημοκρατίας αλά κάρτ, το μόνο που μπορούν να
εξασφαλίσουν είναι η αναπαραγωγή του ίδιου συστήματος. Μήπως λοιπόν αντί για
εκλογές θα πρέπει να επιζητούμε δομικού χαρακτήρα αλλαγές στο πολιτικό
οικοδόμημα;
Όσο δεν μπαίνει ένα τέλος στον κατήφορο που μας οδήγησε η
μεταπολίτευση και το πολιτικό σύστημα που δομήθηκε στα χρόνια της, τόσο θα
μπορεί η κάθε Μέργκελ, ο κάθε Σόιμπλερ, ο κάθε Σαρκοζί και ο κάθε δανειστής μας,
να μας λοιδορεί και δυστυχώς θα έχει δίκιο. Ξέρετε γιατί; Γιατί ακόμη
ανεχόμαστε όλους αυτούς που μας γέμισαν ψέματα, που λαδώνονται και δεν πάνε
σπίτι τους, που εξέθρεψαν ένα σπάταλο και ανίκανο κράτος για να εξασφαλίσουν
την πολιτική τους επιβίωσης και όχι για να προσφέρουν καλύτερες υπηρεσίες στον
πολίτη – πελάτη, ο οποίος και το πληρώνει.
