Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το σήμα κατατεθέν της τελευταία
20ετίας, για να μην πούμε 30ετίας, στην Ελλάδα είναι ο φραπές!!! Καθόλου τυχαίο που αυτή η καθαρά ελληνική
εφεύρεση άλλαξε τόσο πολύ την ζωή μας, αλλά δεν μπορέσαμε ποτέ να την εξάγουμε
σε άλλες χώρες, ούτε καν μεσογειακές, όπου υπάρχει το ίδιο κλίμα με εμάς. Κι
αυτό συνέβη για τον απλούστατο λόγο ότι ο φραπέ είναι ο καφές της τεμπελιάς. Στον
αντίποδα βρίσκεται ο εσπρέσο, ο μικρός, σύντομος καφές του πεντάλεπτου.
Στις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στους δύο καφέδες
εκφράζονται δύο εκ διαμέτρου αντίθετες αντιλήψεις, δύο νοοτροπίες. Μεγάλο μας
πρόβλημα δεν είναι η οικονομική κρίση και οι συνέπειες της, αλλά το τι κάνουμε
για να την αντιμετωπίσουμε. Και κατά πόσο η βαθιά κρίση που ζούμε είναι τελικά
το άλλοθι για να μην κάνουμε όσα πρέπει να αλλαχθούν.
Πρώτα απ’ όλα μας εντυπωσιάζει το γεγονός ότι το πολιτικό
σύστημα δεν κάνει τίποτα να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που δημιούργησαν την
κρίση, αλλά αρκείται – και λογικό είναι κατά μία άποψη – στη διαχείριση του
προβλήματος με σκοπό να δικαιολογήσει έτσι τη συνέχιση της ύπαρξης του.
Καταφέρνει έτσι χωρίς να θίγει τα κακώς κείμενα να συνεχίσει να υπάρχει σε νέο
ρόλο, μεταθέτοντας για ένα απώτερο μέλλον – πότε άραγε - την αντιμετώπιση της
ουσίας της κρίσης.
Για παράδειγμα, μας μιλάνε για τους χαμηλούς μισθούς και για
ένα οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον που θα ευνοήσει τις επενδύσεις.
Μεγαλύτερη ανοησία από αυτή δεν υπάρχει, γιατί αν το μόνο κριτήριο για ένα
επενδυτή ήταν οι χαμηλοί μισθοί και το σταθερό οικονομικό και πολιτικό
περιβάλλον, οι περισσότερες χώρες της Βαλκανικής θα είχαν «βουλιάξει» από τις
επενδύσεις.
Κανείς δεν τολμάει να πει την αλήθεια, ότι οι σοβαροί
επενδυτές μάς αποφεύγουν γιατί δεν θέλουν να πέσουν στα δόντια – κυριολεκτικά –
πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων προκειμένου να υλοποιηθεί μια επένδυση.
Γνωρίζουν όλοι οι επίδοξοι επενδυτές ότι ένα σουβλατζίδικο να θέλεις να
ανοίξεις στην Ελλάδα, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να περάσεις από σαράντα
κύματα. Αυτό σημαίνει ότι για να
αποφασίσουν οι μεγάλοι επενδυτές να εισέλθουν στην ελληνική αγορά πρέπει να
τους προσφέρουμε διαμάντια στην τιμή της νταμαρόπετρας. Και αυτό πάει να γίνει…
Σε μια φυσιολογική κοινωνία αυτούς τους πολιτικούς θα τους είχαν
πάρει με τις πέτρες, εμείς αντί αυτού κάνουμε εκλογές. Κι αυτό συμβαίνει γιατί
αρνούμαστε να αφήσουμε τον φραπέ και να τους κυνηγήσουμε. Το ζήτημα που μας
ταλανίζει ως λαό, δεν είναι πολιτικό, δεν είναι ιδεολογικό, είναι πρόβλημα
εθισμού στην τεμπελιά, και αν μας διαπαιδαγώγησε σε κάτι το πολιτικό μας
σύστημα, αυτό είναι.
