Το μήνυμα εστάλει

Προσπαθούν οι δημοσκόποι να ερμηνεύσουν τις μετρήσεις, για να εκτιμήσουν όσο γίνεται με μεγαλύτερη ακρίβεια το εκλογικό αποτέλεσμα τω ν εκλογών της 6^ης Μαΐου. Ανησυχούν τόσο οι κομματικές ηγεσίες, όσο και οι δανειστές μας – όπως προκύπτει από τις δηλώσεις τους - για το αν

θα υπάρχει κυβέρνηση την επόμενη ημέρα των εκλογών, ικανή να διαχειριστεί την οικονομία και να εξασφαλίσει την τήρηση του μνημονίου. Για ακόμη μια αφορά κάνουν λάθος, βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος.

Κι αυτό γιατί πιστεύουμε ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα υπάρχει κυβέρνηση την 7^ης Μαίου, είτε αυτοδύναμη – που είναι το πιο απίθανο – είτε συνεργασίας, τουλάχιστον των δύο μεγάλων κομμάτων. Ένας λαός που βάλλεται πανταχόθεν, μου βιώνει ένα ανυπόφορο φόβο και το μαρτύριο ενός αβέβαιου μέλλοντος, δεν θα πάει να αυτοκτονήσει. Γι’ αυτό και θα δώσει στον δικομματισμό ένα ποσοστό που θα είναι μεγαλύτερο του 50% και μικρότερο του 60% αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα πλησιάσει το 78% που είχε δώσει στις εκλογές του 2009. Επιπλέον έχει το εκλογικό σώμα ως δεδομένο, με βάσει την εμπειρία της κυβέρνησης Παπαδήμου, ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ μπορούν να έχουν μια εξαιρετική συνεργασία αν το θέλουν.

Γι’ αυτό θεωρούμε ότι στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση δεν θα υπάρχει από την πλευρά των πολιτών κανένα μήνυμα πιο ισχυρό από αυτό που στέλνουν τώρα μέσω των απανωτών δημοσκοπήσεων.  Γιατί συμβαίνει όμως αυτό το παράδοξο; Για τον απλούστατο λόγο ότι σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση δεν υπάρχει κανένα ισχυρό δίλλημα. Για λόγους τακτικής θα ακούσουμε σε αυτό το διάστημα διάφορα ψευδοδιλλήματα, περισσότερο για άσκηση ψυχολογικής πίεσης προκειμένου να ενισχυθεί ο δικομματισμός, αλλά επί της ουσίας δεν υπάρχει κανένα σοβαρό δίλλημα.

Ακόμη και το δίλλημα μνημόνιο ή αντιμνημόνιο έχει κριθεί, και κάθε χρήση του σήμερα είναι ανακύκλωση τετελεσμένων καταστάσεων. Είναι ένα ζήτημα που τίθεται στο πλαίσιο ενός προβληματισμού πολιτικής φτώχειας και φαυλότητας που αδυνατεί να σπάσει τον κύκλο της φθοράς και να βγει έξω.

Με άλλα λόγια απουσιάζει η διατύπωση μιας νέας ουτοπίας, μια νέας Μεγάλης Ιδέας – που όπως είπαμε σε σύντομο χρονικό διάστημα θα μπορούσε να είναι το θέμα της ΑΟΖ – αλλά επί του παρόντος δεν θίγεται. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα να μετεωριζόμαστε απέναντι σε ένα ζήτημα – αυτό του μνημονίου – που έχει λήξει τελεσίδικα και σε ένα νέο κύκλο που δεν έχει ακόμη ανοίξει. Στην περίπτωση αυτή δεν εκλέγεις κυβέρνηση στις εκλογές αλλά διαχειριστή της πολυκατοικίας.