Σε μια περίοδο όπου η παγκόσμια παρακμή κορυφώνεται καθώς και
η εξαθλίωση των χρεωμένων χωρών, το φαινόμενο των αυτοκτονιών όλο και ανθίζει,
πλησιάζοντας, πιο κοντά μας.
Πιο συγκεκριμένα,
πριν λίγες μέρες ένα τραγικό γεγονός, που συγκλόνισε το πανελλήνιο, συνέβη
στο
κέντρο της Αθήνας: ένας άνθρωπος αυτοκτόνησε στέλνοντας ένα ηχηρό πολιτικό
μήνυμα. Στ’αλήθεια αυτός ο άνθρωπος με το θάνατο του ταρακούνησε, έστω και για
λίγο, τον πολιτικό κόσμο.
Πόσο θα διαρκέσει όμως
αυτό; Σε λίγο δε θα γυρίσουμε όλοι στη μίζερη ζωή μας, πνιγμένοι από τα χρέη,
έχοντας ξεχάσει τα πάντα από αυτά που μας αφύπνισαν έστω και για λίγο;
Ας θέσουμε όμως, ο
καθένας ξεχωριστά στον εαυτό μας το ερώτημα, η αυτοκτονία- όχι απαραίτητα η
συγκεκριμένη- είναι πραγματικά μια ηρωική πράξη, ασχέτως από το αν συντελείται
μέσα στο ίδιο μας το σπίτι ή έξω από το κοινοβούλιο; Είναι μια πράξη που
χρειάζεται επιβράβευση; Είναι ένα γεγονός που πρέπει να επαναληφθεί;
Και όμως έχει
επαναληφτεί, επαναλαμβάνεται και θα επαναλαμβάνεται χωρίς να το γνωρίζουμε
απαραίτητα. Σε μια εποχή οπού όλους σε κάποιο βαθμό μας έχει πλήξει η
οικονομική κρίση, συντελούνται ακριβώς δίπλα μας αυτοκτονίες που μένουν απλά
και μόνο στο σημείο θανάτου.
Ωστόσο, όπου και να
αυτοκτονήσεις είτε μέσα στο ίδιο σου το σπίτι είτε σε ένα πάρκο είτε μπροστά
από τη Βουλή τα κίνητρα είναι πάντοτε τα ίδια: η απελπισία.
Όλα πηγάζουν από
την απελπισία, από την αδυναμία να σηκώσεις το βάρος των χρεών που σου έχουν
επιβληθεί, από το φόβο ότι θα καταρρακωθεί το ηθικό σου απογοητεύοντας τους
δικούς σου ανθρώπους. Ανεξάρτητα από τον αν η αυτοκτονία συνοδεύεται από ένα
πολιτικό μήνυμα, από μόνη της είναι μια πράξη αδυναμίας, όχι γενναιότητας.
Στ’αλήθεια πώς
κατάφεραν να μας κάνουν να θαυμάζουμε μια πράξη τόσο τραγική; Το να παραδοθείς
στις δυσκολίες της ζωής, δε σε κάνει ήρωα. Ας πάρουμε ένα πολύ απλό παράδειγμα,
αν ίσχυε το παραπάνω τότε οι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου δεν είναι ήρωες,
είναι απλά «ηλίθιοι» αφού θα μπορούσαν να διαλέξουν την εύκολη λύση της μαζικής αυτοκτονίας. Και όμως
δεν το έκαναν, διάλεξαν να ζήσουν όπως και να έχει και να αντισταθούν στο
Τουρκικό ζυγό, με την ηρωική τους έξοδο.
Το λάθος των
Ελλήνων είναι ότι υποτιμούν τους εαυτούς τους, επιτρέποντας και σε ξένους «χαραμοφάηδες»
να το κάνουν. Ήρωας είναι ο καθένας ξεχωριστά που συνεχίζει να ζει όποιες και
αν είναι οι συνθήκες και να παλεύει για να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο.
Τελικά το κυνήγι
της ευτυχίας είναι μάταιο; Η ευτυχία δεν υπάρχει ή απλά ψάχνουμε απεγνωσμένα να
την βρούμε τι στιγμή που αυτή φοβάται και κρύβεται;
Φιλαρέτη Σπανέλη
