Από το 1989 και μετά ξεκίνησε η αποσύνθεση του πολιτικού
σκηνικού στην Ελλάδα. Απλά δεν το είχαμε καταλάβει, τότε. Η πρώτη προσπάθεια
ανάσχεσης αυτής της πορείας έγινε επί Κώστα Σιμίτη όταν διατύπωσε το αίτημα του
εκσυγχρονισμού του κράτους, η δεύτερη προσπάθεια για να τεθεί το ίδιο ζήτημα
έγινε επί Κώστα Καραμανλή όταν μίλησε για την ανάγκη επανίδρυσης του κράτους…
Το ζήτημα που τέθηκε ήταν σωστό – ως
διαπίστωση - αλλά – επί του πρακτέου – οι απαντήσεις που έδωσαν και οι δύο ήταν
λάθος, οπότε μοιραία βούλιαξαν στο βάλτο της απραξίας… Πολλά λόγια αλλά έργα
μηδέν. Το τρίτο επεισόδιο σε αυτό το δραματικό σήριαλ ήταν και το πιο τραγικό.
Ο εγγονός της δυναστείας Παπανδρέου έταξε όσα περισσότερα μπορούσε (το γνωστό
«λεφτά υπάρχουν») και αντί να κάνει έστω και το ελάχιστο για να σώσει την χώρα
την παρέδωσε στην διεθνή κηδεμονία (Δ.Ν.Τ. – Τρόικα) και στο δόγμα της
γερμανικής λογικής του αναμορφωτηρίου.
Αυτή είναι η προϊστορία των πραγμάτων για το σημερινό δράμα
που ζούμε. Την κατάρρευση του κρατικού μηχανισμού συνοδεύει και η κατάρρευση
του πολιτικού συστήματος όπου και τα δύο έφτασαν να έχουν το ίδιο
χαρακτηριστικό, την αναποτελεσματικότητα. Χρειαζόμαστε ένα νέου τύπου κράτος
και κατά συνέπεια νέου τύπου κόμματα, όσο και αν δεν μας αρέσει σε αυτή την κατηγορία
ανήκει η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, όπως γράφαμε και στο χθεσινό σημείωμα. Τα νέα πολιτικά
πρόσωπα δεν θα κρίνονται από τους πολίτες για το τι λένε, αλλά για το τι
κάνουν. Αυτό είναι κάτι που δεν το έχουν αντιληφθεί οι πολιτικοί και φαίνεται από τον τρόπο που
διαχειρίζονται την παρουσία της Τρόικας στην χώρα. Υποδέχονται την Τρόικα ως
αυτούς που ήρθαν να τους ξελασπώσουν και γι΄ αυτό δεν μπορούν να βάλουν όρια
στην παρουσία τους, τους αφήνουν να δρούνε κατά το δοκούν με την ελπίδα ότι στο
τέλος θα τους φορτώσουν τις δυσαρέσκειες για να καταφέρουν να εξασφαλίσουν την δική
τους επιβίωση. Βρίσκονται όμως σε μεγάλη πλάνη. Τώρα που τα πάντα καταρρέουν
γίνεται πιο επίκαιρη η φράση του Μάο
«δεν έχει σημασία το τι χρώμα έχει η γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια». Μπορεί
αυτό να αποτελεί τη βάση της λογικής του ρεβιζιονισμού αλλά ποιος μπορεί να
απαιτεί από την κοινωνία μετά τις τόσες σφαλιάρες που έχει φάει να έχει καθαρή
κρίση; Ποια παιδεία, ποιος πολιτισμός και ποιες αρχές θα προσφέρουν αντιστάσεις; Λύση να είναι και απ’ όπου θέλει ας είναι,
σκέπτονται οι ψηφοφόροι και είναι σχεδόν έτοιμοι να υποδεχθούν τον νέο σωτήρα,
ο οποίος για ιστορικούς λόγους δεν μπορεί να είναι ούτε πολιτικός αλλά ούτε και
στρατιωτικός.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
