Πρόσφατα δημοσιεύθηκε μια επιστολή του αμερικανού
απεσταλμένου Paul A. Porter, στην οποία σημείωνε μεταξύ άλλων ότι «Δεν
υφίσταται εδώ κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντ΄ αυτού, υπάρχει μια
χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών , μερικών χειρότερων από άλλους, που είναι
τόσον απασχολημένοι με τον ατομικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν
χρόνο, αν υποθέταμε
ότι είχαν την ικανότητα, να αναπτύξουν μια πολιτική….
Στόχος της (σ.σ. της ελληνικής κυβέρνησης) είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη
βοήθεια για την διαιώνιση των προνομίων μιας μικρής κλίκας…». Τα λόγια αυτά
γράφτηκαν στην επιστολή του Porter προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ Χ. Τρούμαν σχετικά με την τύχη που
είχε η αμερικανική βοήθεια στην Ελλάδα, μετά τον πόλεμο. Θα μπορούσαν να έχουν
γραφτεί και σήμερα, από απεσταλμένους ξένων κυβερνήσεων για το πώς η ελληνική
κυβέρνηση διαχειρίζεται την ξένη βοήθεια.
Μετά τον πόλεμο η βοήθεια που έλαβε η Ελλάδα για να
ορθοποδήσει ήταν μέσα από το σχέδιο Μάρσαλ, η οποία ξεκίνησε το 1948 και ολοκληρώθηκε
το 1952, για την εποχή του το σχέδιο ήταν ένα είδος μνημονίου. Η εικόνα που
βλέπετε δίπλα είναι από την έκδοση του απολογισμού του σχεδίου, στην οποία γίνεται
αναφορά στα επιτεύγματα, όμως δεν γίνεται καμία αναφορά στην κακοδαιμονία του
ελληνικού πολιτικού συστήματος. Τα «ζουμερά» των διαπιστώσεων ήταν αυτά που
γράφτηκαν στις απόρρητες εκθέσεις όπως είναι τα προαναφερθέντα. Ανάλογες
εκθέσεις πρέπει να γίνονται και σήμερα που συνοδεύουν κάθε έκθεση αξιολόγησης
της τρόικας, μόνο που δεν βγαίνουν στην δημοσιότητα, ωστόσο εκτιμούμε πως δεν
θα απέχουν και πολύ από τις παρατηρήσεις του αμερικανού απεσταλμένου.
Η αίσθηση που αποκομίζουν οι ξένοι από την χώρα μας είναι
ότι την κυβερνά μια ομάδα διεφθαρμένων πολιτικών που το μόνο που τους
ενδιαφέρει είναι να πλουτίζουν οι ίδιοι και η παρέα τους. Μέσα από τις στάχτες
του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την αμερικανική βοήθεια που ήρθε, φτιάχτηκαν
μικρά και μεγάλα τζάκια, τόσο πανελλαδικής εμβέλειας όσο και τοπικής. Το ίδιο
συμβαίνει και τώρα, η ξένη βοήθεια οδεύει προς συγκεκριμένους κύκλους οι οποίοι
στηρίζουν και στηρίζονται από το πολιτικό σύστημα, αυτό που φτάνει σε εμάς, σε
τακτική βάση είναι ο λογαριασμός για να πληρώσουμε, είτε με την μορφή φόρων
είτε με τους φουσκωμένους λογαριασμούς, της ΔΕΗ, του πετρελαίου κ.λ.π.
Κι εμείς αποχαυνωμένοι από την επίπλαστη ευημερία των
κοινοτικών χρημάτων έχουμε την ψευδαίσθηση ότι το κακό σύντομα θα σταματήσει
και κάνουμε υπομονή, πληρώνουμε όσο μπορούμε τις υποχρεώσεις και ελπίζουμε σε
μια ευκαιρία για μια μελλοντική ρύθμιση. Ζούμε με ψευδαισθήσεις γιατί όσο δεν
τους δυσκολεύουμε την ζωή, την ευκαιρία αυτή δεν πρόκειται να μας την δώσουν.
Θα μας πατάνε όλο και περισσότερο μέχρι να φτάσουμε σε εκείνο το κρίσιμο σημείο
μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, δηλαδή στο σημείο που δεν θα μπορούμε ούτε να
πεθάνουμε αλλά ούτε και ν’ αναστηθούμε, κάτι σαν νεκροζώντανοι!!!
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
