Από την στιγμή που η δημιουργικότητα, η παραγωγή και η
αξιοποίηση δεξιοτήτων έγινε «ποινικό αδίκημα» το Σύμβολο της Πίστεως του
νεοέλληνα ήταν το να καθισιό. Κι αυτά όχι τα τελευταία 20 χρόνια, από τον
πόλεμο και μετά, είμαστε ένα έθνος «κουρασμένο» θα μπορούσε να συμπεράνει
κανείς και ίσως θυμάστε και την χαρακτηριστική ατάκα του Μίμη Φωτόπουπου που
έλεγε «Και μετά, θα κάαααθεσαι». Αυτά πριν την δικτατορία.
Γιατί μετά, την μεταπολίτευση, τα πράγματα έγιναν πολύ πιο
συγκεκριμένα, μια θέση στο δημόσιο, καλό μισθός και χρόνος για να απολαμβάνουμε
τον φραπέ σε μεγάλο ποτήρι και με πολύ πάγο. Για τριάντα χρόνια το πολιτικό
σύστημα διαμοίραζε τα ιμάτια του ελληνικού κράτους για να δημιουργεί συνενόχους
στο πλιάτσικο. Την ίδια στιγμή το κοινωνικό στάτους επέβαλε τουλάχιστον και ένα
πτυχίο, για να μην μιλήσουμε για τον φετιχισμό των μεταπτυχιακών και
διδακτορικών. Χρήμα υπήρχε μπορούσε ο καθένας να σπουδάσει ότι ήθελε και όπου
ήθελε.
Κανείς όμως δεν βρέθηκε να πει ότι καλά όλα αυτά, αλλά αν
δεν υπάρχει παραγωγική βάση, αν δεν υπάρχουν εργασίες και εκτός δημοσίου τομέα,
για να παράγεται πλούτος, δεν θα πάμε μακριά και για πολύ με τα δανεικά. Έτσι
το όνειρο έγινε εφιάλτης. Από το να δουλεύεις λίγο «Και μετά, θα κάαααθεσαι»
φτάσαμε στο δεν δουλεύεις ποτέ και απλά κάθεσαι. Έτσι το όνειρο έγινε εφιάλτης.
Σύμφωνα με τα χθεσινά επίσημα στοιχεία της στατιστικής
υπηρεσίας, η ανεργία στην Ελλάδα έχει φτάσει το 27% και στους νέους το 60%. Όπως
φαίνεται είναι ζήτημα χρόνου η συνολική ανεργία να φτάσει το 30%, δηλαδή ο ένας
στους τρείς να είναι άνεργος. Το σύνολο αυτών των ανέργων προέρχεται κύρια από
τον ιδιωτικό τομέα, ενώ ένα μεγάλο μέρος στην κατηγορία των νέων είναι αυτοί που
έχουν τριανταρήσει - πολλοί είναι και αυτοί που έχουν σαρανταρήσει - και η
μοναδική τους εργασιακή εμπειρία είναι τα σεμινάρια κατάρτισης.
Τελικά ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν μιλούσε για την «Δια βίου
μάθηση» μας έλεγε αλλά δεν το καταλαβαίναμε ό,τι επειδή δουλειές δεν υπάρχουν
μια ζωή θα είμαστε στην επιμόρφωση!!! Αυτό είναι το εργασιακό μοντέλο του
μέλλοντος, φραπέ με τις ώρες και σεμινάρια επιμόρφωσης. Η ασπιρίνη στον καρκίνο
της ανεργίας. Αυτά τα ποσοστά ανεργίας είναι ικανά να τινάξουν ολόκληρη την
κοινωνία στον αέρα, οπότε με κάποια ψέματα έπρεπε να κοροϊδέψουν τον κόσμο. Γιατί
η δια βίου μάθηση έχει νόημα όταν υπάρχει παραγωγή, όταν σε εμάς η μοναδική
«παραγωγική δραστηριότητα» είναι τα ενεχυροδανειστήρια και τα καφέ, τι νόημα
έχει η επιμόρφωση;
Η μοναδική υπόσχεση των πολιτικών που υλοποιήθηκε στο
ακέραιο ήταν το «Και μετά, θα κάαααθεσαι» αλλά δεν μας είπαν μέχρι πότε…
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
