Η εβδομάδα που διανύουμε ονομάζεται «διακαινησίμου» και
σύμφωνα με τον θεολογικό ορισμό της είναι το χρονικό διάστημα της ανακαίνισης
της ζωής μας, μετά το μεγάλο θαύμα της Ανάστασης του Κυρίου. Είναι μια εβδομάδα
που κατά τους βυζαντινούς χρόνους απαγορευόταν κάθε εργασία και το μοναδικό
μέλημα των πιστών ήταν να προσεύχονται και να λειτουργούνται. Σήμερα από τα
παραπάνω το μόνο που τηρείται είναι η απραξία, φαινόμενο ιδιαίτερα διαδεδομένο
στο υπό κατάρρευση ελληνικό κράτος αλλά το οποίο εντάθηκε ακόμη περισσότερο
αυτές τις ημέρες. Ενώ θα περίμενε κανείς ότι με την δοκιμασία που περνάει η
χώρα «όλοι θα σήκωναν τα μανίκια» και θα έπεφταν στην δουλειά συμβαίνει το
εντελώς αντίθετο, τα παραλυτικά φαινόμενα εξαπλώνονται σαν την γρίπη και δεν
αφήνουν τίποτα αλώβητο. Ακόμη και αυτοί που θέλουν να εργαστούν εμποδίζονται
από μια αόρατη δύναμη που επιβάλει την παραλυσία. Φαινόμενο όχι κατ΄ ανάγκη
οικονομικό, αφού κάποιος θα μπορούσε να επικαλεστεί το γνωστό του «δήθεν μας
πληρώνουν και εμείς δήθεν δουλεύουμε», αλλά κάτι πολύ περισσότερο, εμφανίζεται
ως ψυχολογικό αλλά στην πραγματικότητα είναι απόλυτα πνευματικό, έχει να κάνει
με την αναζήτηση νοήματος ζωής του καθενός που παρεπιδημεί σε μια χώρα που
καταρρέει και δεν ξέρει από πού να πιαστεί. Απογοήτευση, θλίψη, ματαιότητα
είναι το τρίπτυχο που συνθέτει την καθημερινότητα μια Ελλάδας που δεν μπορεί να
λειτουργήσει. Είναι περισσότερο από ξεκάθαρο ότι χρειάζεται μια επανεκκίνηση
του συστήματος, αλλά δεν υπάρχει ούτε η δύναμη αλλά ούτε και η θέληση.
Παρακολουθείς την κατάρρευση και μελαγχολείς, ψάχνεις για στηρίγματα και ένα
απ’ αυτά είναι και η ποίηση, θα προτιμούσα της Κικής Δημουλά γιατί τόλμησε να
μιλήσει για τις φοβίες της ελληνικής κοινωνίας, χωρίς κανένα πρόθεμα, αλλά
λιθοβολήθηκε ως εκπρόσωπος του ρατσισμού, γι’ αυτό καταφεύγω στο Νίκο Γκάτσο,
στον ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟ ΗΛΙΟ και στους στίχους του «Γκρεμίσαμε τα φράγματα» του 1986,
μια εποχής που φαντάζει τόσο μακρινή. Στίχοι προφητικοί για μια εποχή που
τελειώνει:
Εδώ που τώρα φτάσαμε
τι γίνεται μετά
κερδίσαμε ή χάσαμε
κανείς δε μας ρωτά
Τον δρόμο τον περάσαμε
μαζί και χωριστά
σωστά τα λογαριάσαμε
δε βγήκανε σωστά.
Κερδίσαμε ή χάσαμε
ποιος μας ρωτά;
Για να κριθούν τα πράγματα
στο δύσκολο καιρό
γκρεμίσανε τα φράγματα
να τρέξει το νερό
Μα τα παλιά φαντάσματα
σαν είδαν το σεισμό
οργώσαν τα χαλάσματα
και σπείραν διχασμό
Γκρεμίσανε τα φράγματα
και τι μ' αυτό;
Κι εσείς που δοκιμάσατε
της ήττας την ντροπή
κερδίσατε ή χάσατε
κανείς δε θα το πει
Μα σίγουρα διαβάσατε
τι γράφει το χαρτί
Ούτε σε ήλιο μοιάσατε
ούτε και σ' αστραπή
Κερδίσατε ή χάσατε
ποιος θα το πει;
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
