«Μια φορά (πρόκειται για αληθινή ιστορία) επιστρέφοντας από
τη λειτουργία της Αναστάσεως, ο «προοδευτικός» (τότε) Τάσιος (Αναστάσιος),
εύχεται στον πατέρα του «χρόνια πολλά».
- «Τον κακό σου τον
καιρό», του αποκρίνεται ο γέρος!
Πέρασαν «χρόνια πολλά», για να κατανοήσει ο Τάσιος το νόημα
της απάντησης: Εφόσον ο Χριστός αναστήθηκε, είναι φανερό ότι ο θάνατος
πατήθηκε, ότι το κράτος του καταλύθηκε. Το να ζητάμε το λίγο, όταν έχουμε το
παν, είναι τουλάχιστον ηλιθιότητα. Τον κακό μας τον καιρό λοιπόν.
Ο γέρος βρισκόταν,
προφανώς, στον αναστάσιμο κόσμο του. Ήθελε να ανήκει σ' αυτόν ολοκληρωτικά. Ο
γιος του, ο Τάσιος, ανήκοντας στον νεωτερικό μας κόσμο, δεν πίστευε στην
Ανάσταση. Εφόσον όμως μετείχε στην «εορτή των εορτών», την «πανήγυρη των
πανηγύρεων», μετείχε εν μέρει και στον πατερικό κόσμο. Ο πατερικός κόσμος ήταν,
εν μέρει, και δικός του κόσμος: «ο κόσμος μας».
Το παράδειγμα δίνει
τις δυο «ακραίες» γραμμές του φάσματος. Ο «Χριστός ανέστη», η μία. «Χρόνια
πολλά», η άλλη. Ο πολύς κόσμος (μας) βρίσκεται ανάμεσα. Τα λέει και τα δύο
μαζί: «Χριστός ανέστη και χρόνια πολλά!»
Το παραπάνω απόσπασμα είναι γραμμένο από τον Θ. Ι Ζιάκας «
Ελλήνων Πάσχα: μεταξύ δύο Κόσμων» πρόκειται για ένα κείμενο για το σημείο τομής
του Ομηρικού και του Χριστιανικού κόσμου. Καταφύγαμε σε αυτό, μιας και φέτος
περισσότερο από κάθε άλλη φορά καταλάβαμε την σύγχυση που υπάρχει με τις ευχές
των ημερών. Η αλήθεια είναι ο,τι τα τελευταία χρόνια ανθεί το φαινόμενο της
σύγχυσης για το τι πρέπει να ευχηθούμε σε κάθε περίπτωση μεγάλης γιορτής, για
παράδειγμα τα Χριστούγεννα η ευχή «Καλά Χριστούγεννα» τείνει να αντικατασταθεί
από το «Καλές γιορτές»!!! Τι γιορτές όμως, των χριστιανών, των μουσουλμάνων ή
των βουδιστών, είναι ένα ζητούμενο; Θα μας πείτε τώρα, κοτζάμ Κίνα και έχει
φτάσει να γεμίζει τους δρόμους της με ομοιώματα του Αγ. Βασιλείου – Ναι, αυτού
που διαφημίζει την ΚΟΚΑ ΚΟΛΑ – στρουμπουλός, με λευκή γενειάδα και πάντα χαμογελαστός
χωρίς συγκεκριμένο λόγο και αιτία, προκειμένου να γιορτάσει με όλο τον κόσμο
της Πρωτοχρονιά, θα κολλήσουμε τώρα στα «ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ» αντί για το «ΧΡΙΣΤΟΣ
ΑΝΕΣΤΗ»;
Τι νόημα όμως έχει η ανάγκη να ευχηθούμε στον άλλον, με
αφορμή μια γιορτή αν αγνοούμε ή δεν αποδεχόμαστε το νόημα της γιορτής; Απλά και
μόνο για να δηλώσουμε ότι είμαστε κάτοχοι καλών τρόπων; Αν δεν είναι αυτό
υποκρισία, μπορεί να θεωρηθεί κάτι άλλο; Ναι, ουσιαστικά, πιστεύουμε ότι είναι
αποτέλεσμα μιας γενικότερης κατάστασης απαλλαγής των εορτών από το συγκεκριμένο
νόημα που έχουν έτσι ώστε να περάσουν ως «καταναλωτικά evets» σε ένα παγκοσμιοποιημένο πλανήτη.
Μέσα σε αυτή την σύγχυση λογικό και αναμενόμενο είναι οι ευχές να είναι και
αυτές «πελαγωμένες» όπως και το νόημα των εορτών!!!
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
