Όταν οι Οθωμανοί Τούρκοι έφταναν στην Μ. Ασία, τον 13ο αιώνα κανείς δεν περίμενε τι θα επακολουθούσε. Τότε δεν αριθμούσαν περισσότερο από μερικές χιλιάδες άτομα και για να επιβιώσουν μάχονταν στο πλευρό των βυζαντινών ως μισθοφόροι. Σύντομα αυξήθηκαν εντυπωσιακά αλλά αυτό δεν συνέβη τόσο λόγω υπεργεννητικότητας όσο επειδή καταφέρνανε να προσεταιρίζονται με την βία ή με προσφορές, βυζαντινούς κύρια άρχοντες αλλά και άλλους αυτόχθονες λαούς της Μ. Ασίας ως μια νέα φρέσκια και ανερχόμενη δύναμη. Εξισλαμίζοντας είτε με το σπαθί, είτε με το δέλεαρ του πλούτου και των αξιωμάτων κατάφεραν να λειτουργήσουν σαν κεντρομόλος δύναμη απέναντι σε ένα υπό κατάρρευση βυζάντιο μετά τα σοβαρά χτυπήματα των Λατίνων.
Κάπως έτσι για να μην μακρηγορούμε γεννήθηκε η Οθωμανική αυτοκρατορία που γνωρίσαμε. Αν εξαιρέσει κανείς τη γραμμή αίματος που υπάρχει χωρίς καμία διακοπή από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο Οθωμανό σουλτάνο η υπόλοιπη δομή της αυτοκρατορίας ήταν στελεχωμένη κύρια από εξισλαμισμένους λαούς. Γι’ αυτό σήμερα ένα από τα σημαντικά ρεύματα που διατρέχουν και κατακερματίζουν την σημερινή κοινωνία της Τουρκίας είναι χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια Τούρκοι οι οποίοι κρυφά – με χίλιες δυο προφυλάξεις αναζητούν τις ρίζες τους και πολλοί από αυτούς φτάνουν μέχρι και το σημείο να αλλαξοπιστήσουν και να γυρίσουν στον χριστιανισμό, βαπτίζονται και γίνονται κρυπτοχριστιανοί. Αυτό το γεγονός σε συνδυασμό με την πορεία προς την ανεξαρτησία των Κούρδων και της διεκδίκησης πολιτικού ρόλου από τους Αλεβίτες Τούρκους δημιουργεί ένα μεγάλο μωσαϊκό έτοιμο να σπάσει…
Μέχρι σήμερα όλα αυτά γίνονται κρυφά γιατί το φασιστικό καθεστώς του κεμαλισμού δεν άφησε ποτέ τους λαούς της Μ. Ασίας αλλά και τους λεγόμενους Τούρκους να εκφραστούν ελεύθερα και να έχουν το δικαίωμα του πολιτικού και θρησκευτικού αυτοπροσδιορισμού. Τώρα που το καθεστώς βρίσκεται στην κατάρρευση του μετεξελίχθηκε σε νεοθωμανικό για να μπορέσει να συνεχίσει να έχει υπόδουλες όλες αυτές τις δυνάμεις που συνθέτου το σώμα της τουρκικής κοινωνίας.
Κάθε φωνή ενάντια στον νεοοθωμανισμό και στην επέκτασή του προς την Βαλκανική είναι μια φωνή υπέρ της δημοκρατίας και της αυτοδιάθεσης τω ν λαών της Μικράς Ασίας. Όποιος συμπλέει με αυτό το καθεστώς και εξυπηρετεί τα επεκτατικά του σχέδια δεν είναι απλά εχθρός της Ελλάδας, αλλά συνεργάτης ενός φασιστικού αιματοβαμμένου καθεστώτος. Γι’ αυτό πολλοί όταν μας ρωτάνε γιατί χαρακτηρίζουμε «Γιορτές Οθωμανικής Μνήμης» και «κινήσεις αναβίωσης του νεοθωμανισμού» τις πράξεις των ντόπιων φερέφωνων του προξενείου της Κομοτηνής εξηγούμε ότι ακόμη και οι ίδιοι οι Τούρκοι είναι υπόδουλοι αυτού του καθεστώτος και όποιος θέλει να λέγεται δημοκράτης και προοδευτικός δεν μπορεί να είναι συνεργάτης τους. Για παράδειγμα η παράδοση του Οτσαλάν – τέτοιες ημέρες ήταν - από την κυβέρνηση της αριστερής εθνικοφροσύνης στους σφαγείς της Άγκυρας τι ήταν, μια πράξη προοδευτισμού; Ήταν μια πράξη παράδοσης ενός σφαγέα; Αν είναι έτσι τότε και η παράδοση του Ρήγα Φεραίου από τον Μέτερνιχ στους Οθωμανούς ήταν μια πράξη δημοκρατική. Κάνουμε λάθος; Ας μας απαντήσουν οι μασκαρεμένοι προοδευτικοί της Καβάλας!
Μερικοί βιάζονται να μας κατηγορήσουν ότι δρούμε ως εθνικιστές, σωβινιστές και ακραίοι επειδή υψώνουμε φωνή στα επεκτατικά σχέδια του φασιστικού καθεστώτος της Τουρκίας. Μα αν είναι έτσι και έχουν δίκιο τότε οι βουλγαρογραμμένοι συμπολίτες μας και οι γερμανοτσολιάδες στην γερμανική κατοχή ήταν πολύ άνθρωποι ρεαλιστές – διεθνιστές εκείνης της εποχής – οι οποίοι είχαν ως αποκλειστικό σκοπό την ανάπτυξη του τόπου και την αποφυγή του πολέμου!!! Ακριβώς το ίδιο είναι τα πράγματα και σήμερα όταν μας ζητάνε να δεχθούμε το δέλεαρ της «ανάπτυξης με τουρκικά κεφάλαια»… Είναι σαν να μας λένε «παραβλέψτε την ιστορία, ξεχάστε ότι το κεμαλικό καθεστώς είναι φασιστικό και αφήστε να τους υποδεχθούμε με ανοιχτές αγκάλες». Αλήθεια αυτή η στάση πόσο απέχει από την στάση μερικών εκατοντάδων «ελλήνων» που βγήκαν στους δρόμους της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας να υποδεχθούν τα χιτλερικά στρατεύματα;
Στο Θούριο του ο Ρήγας Φεραίος έγραφε στην προτελευταία στροφή:
Να σφάξουμε τους λύκους, που στον ζυγόν βαστούν,
και Χριστιανούς και Τούρκους, σκληρά τους τυραννούν.
Ο Ρήγας δε ξεχώριζε Ρωμιούς και Τούρκους, χριστιανούς και μουσουλμάνους γι’ αυτό και σε ένα άλλο σημείο σημειώνει:
Βουλγάροι κι Αρβανήτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,
Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή,
Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί,
πως είμαστ' αντριωμένοι, παντού να ξακουσθή.
Επίσης:
Ανδρείοι καπετάνοι, παπάδες, λαϊκοί,
σκοτώθηκαν κι αγάδες, με άδικον σπαθί.
Κι αμέτρητοι άλλοι τόσοι, και Τούρκοι και Ρωμιοί,
ζωήν και πλούτον χάνουν, χωρίς καμμιά αφορμή
Επειδή όμως από τότε υπήρχαν οι «ρεαλιστές» και οι προσκυνημένοι στον οθωμανισμό, γι’ αυτό ο Ρήγας καλούσε τους υπόδουλους να κάνουν έναν όρκο στο Θεό λέγοντας:
Ω βασιλεύ του κόσμου, ορκίζομαι σε Σε,
στην γνώμην των τυράννων, να μην έλθω ποτέ.
Μήτε να τους δουλεύσω, μήτε να πλανηθώ,
εις τα ταξίματά τους, για να παραδοθώ.
Καλό είναι οι προσκυνημένοι να μην μας λένε ότι για να έρθουν τούρκοι τουρίστες στην Καβάλα και να γεμίσουν τα μαγαζιά πρέπει πρώτα να προσκυνήσουμε και εμείς τον Τούρκο πρόξενο της Κομοτηνής. Εμείς τους θέλουμε τους Τούρκους τουρίστες αλλά όχι ως αντάλλαγμα για την υποταγή μας στον Οθωμανισμό. Τους θέλουμε ως φίλους που μας αγαπάνε και τους αγαπάμε. Γι’ αυτό σήμερα η υποστήριξη στους Κούρδους και η άρνηση της υποταγής στα σχέδια ξένων και ντόπιων Οθωμανών δεν είναι πράξη εθνικισμού ή οτιδήποτε άλλο, αλλά πράξη δημοκρατίας και αλληλεγγύης στους σκλαβωμένους λαούς της Μ. Ασίας, Τούρκους, Κούρδους, Αρμένιους, Ασσύριους και πολλούς άλλους.
Πάνω απ’ όλα είμαστε πατριώτες και αγαπάμε την πατρίδα μας, γι’ αυτό και θέλουμε να έχουν μια ελεύθερη πατρίδα και αυτοί οι λαοί που δεν ευτύχησαν στις αρχές του περασμένου αιώνα να δουν το όνειρό τους να γίνεται πραγματικότητα. Δεν μας ενδιαφέρει αν είναι χριστιανοί ή μουσουλμάνοι, το σημαντικό είναι να είναι ελεύθεροι και να σέβονται την ελευθερία του άλλου. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
