Πριν από 2 χρόνια περίπου, μιλώντας σε αμερικανικό τηλεοπτικό κανάλι ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος είχε δηλώσει με πίκρα ότι «Στην Τουρκία καθημερινά το Πατριαρχείο σταυρώνεται…». Η ίδια η παρουσία της Τουρκίας, στον γεωγραφικό χώρο της εγγύς Ανατολής είναι άρρηκτα συνυφασμένη με γεγονότα σταύρωσης. Εκατομμύρια ανθρώπων έχουν σταυρωθεί στο όνομα μια στρεβλής και ψυχικά ερευνητέας προσπάθειας για την δημιουργία εθνικού κράτους. Από τότε που έγινε η προαναφερθείσα δήλωση, έγιναν κάποια μικρά βήματα στην γείτονα χώρα προκειμένου να φανεί ότι κάτι αλλάζει, αλλά επί της ουσίας δεν έχει αλλάξει ακόμη τίποτα.
Είναι αποδεκτό απ’ όλους ότι ένα έγκλημα όταν δεν καταδικάζεται και μένει ατιμώρητο, ενέχει τον κίνδυνο να επαναληφθεί. Το μεγάλο έγκλημα της Τουρκίας είναι η γενοκτονία των λαών της Μ. Ασίας, μια γενοκτονία που ξεκίνησε με το τίμημα που κατέβαλαν πρώτοι οι αρμένιοι, στην συνέχεια οι Πόντιοι και αμέσως μετά και το σύνολο του μικρασιατικού ελληνισμού και η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα με κύρια θύματα τους Κούρδους και άλλους αρχαίους λαούς της περιοχής. Κι όλα αυτά συμβαίνουν υπό τα αδιάφορα και ένοχα μάτια της Δύσης και όλης της παγκόσμιας κοινότητας, που στο όνομα οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων σιωπά.
Αυτό που έχει συμβεί με την καταδίκη της εβραϊκής γενοκτονίας από τις δυνάμεις του Χίτλερ δεν συνέβη και για τα εγκλήματα των δυνάμεων του Κεμάλ. Δυο ηγέτες, Χίτλερ και Κεμάλ, το κοινό που έχουν δεν είναι μόνο το μουστάκι. Ο δεύτερος αποδείχθηκε ότι ήταν ο «δάσκαλος» του πρώτου, για το πώς μπορούν να λύνονται κάποια «προβλήματα» με οριστικό και τελεσμένο τρόπο. Γι’ αυτό είναι ντροπή για όλη την ανθρωπότητα η «αδιαφορία» με την οποία αντιμετωπίζει τις γενοκτονίες του Κεμαλισμού.
Μια καταδίκη του Κεμαλισμού δεν αποτελεί πράξη καταδίκης των Τούρκων αλλά απελευθέρωσής τους. Γι’ αυτό αν κάποιος θέλει σήμερα να μιλήσει στην Τουρκία για δημοκρατία και ελευθερία θα πρέπει να μιλήσει για τις τρείς γενοκτονίες. Όλα τα υπόλοιπα είναι φληναφήματα και λόγια υποκρισίας. Όσο για το επίσημο ελληνικό κράτος όσο αρνείται να «σηκώσει» το θέμα των γενοκτονιών, η στάση του αυτή είναι ένα ακόμη δείγμα του νεοραγιαδισμού που το διακατέχει και όχι κίνηση ένδειξης της θέλησης καλής γειτονίας.
