Τραβούν τα μαλλιά τους οι άνθρωποι των εφημερίδων που παριστάνουν κιόλας τους μισοεπιχειρηματίες για την πτωτική πορεία της επιρροής τους στις συνειδήσεις του κόσμου, την αδυναμία τους να χαλιναγωγήσουν την κοινωνική οργή, όταν στον ίδιο χρόνο αυτοί οι διαζευγμένοι από την πραγματικότητα των πενόντων διαφημίζουν το κάθε βλαστάρι της μεγαλοαστικής παρακμής, σκαρφίζονται απίθανες αφορμές ώστε να πέμψουν τα αρρωστημένα μηνύματα τους εκμεταλλευόμενοι και με το παραπάνω την ελκτική δύναμη των ευκολοχώνευτων αναγνωσμάτων, τα οποία δεν ακονίζουν τη σκέψη παρά απλώς διασκεδάζουν την πλήξη των «τακτοποιημένων».
Μας αρέσει ή όχι, ταίρι-ταίρι πηγαίνουν μαζί η αποστροφή πολλών αναγνωστών στις βαθυστόχαστες αναλύσεις και ο χορός που στήνεται από τους αυτοονομαζόμενους γραφιάδες, τα υποζύγια όλων των αφεντικών, ενώ στο μέσον αυτής της κατάστασης αφήνονται μόνοι τους οι αναζητητές της ποιότητας στις εφημερίδες. Αλλά τι κάθομαι και λέω, αφού η ποιότητα έχει πάρει το δρόμο της εξορίας από τις εφημερίδες της πανελλαδικής κυκλοφορίας και οι λιγοστές γερές γραφίδες δεν καθαρίζουν ούτε τη σταγόνα από το ποτάμι των δημοσιογραφικών ανομημάτων, για να μην πιάσουμε τον τρόπο με τον οποίο εκφράζονται οι πελαγωμένοι στο κενό των ονειρώξεων τους, οι περιπατούντες εν τω σκότει της εσωτερικής τρικυμίας τους, οι ανήμποροι να γράψουν δυο αράδες με ειρμό, οι απολογητές της ευζωίας και δη της αταίριαστης στα σεμνά ήθη του τόπου μας.
Το «πρώτο θέμα», ναι η εφημερίδα που τρομάρα της επαίρεται για τον αριθμό των αναγνωστών της, συμπυκνώνει σε μεγέθυνση όλα τα νεκροζώντανα χαρακτηριστικά μιας ευρισκόμενης σε παρατεταμένο κώμα δημοσιογραφίας της οποίας το σήμα κατατεθέν είναι η διαστροφή των ευνοιών, ο σαρκασμός των ανυπεράσπιστων και το γλοιώδες κανάκεμα των ισχυρών, δοθέντος ότι οι ασθενικές φύσεις συχνά την ενδόμυχη δειλία τους τη χώνουν βαθειά μέσα τους με το φτυάρι του θράσους και επίσης συχνά χάνουν τη μιλιά τους όταν παραστριμώχνονται από απειλητικούς αντιπάλους. Τότε την κάνουν γυριστή, κατά το κοινώς λεγόμενοι, οι κεφαλές που μας έχουν προικίσει μέχρι τώρα με τέτοια δείγματα των ικανοτήτων τους, ώστε για πολύ καιρό ακόμη θα νιώθουμε την υποχρέωση να τιμούμε το σεβάσμιο πια, στην επικράτεια, όνομα τους, να αγρυπνούμε μη τυχόν και σβήσει το καντηλάκι της εκσυγχρονιστικής φιλοσοφίας τους, πριν από τον εμβαπτισμό ημών των καθυστερημένων στα ήθη της Αμερικής.
Μια και δυο λοιπόν, για να μην μείνουν εκτός νυμφώνος, υπείκοντες στο ευαγγέλιο, οι εκπρόσωποι τους «πρώτου θέματος» είχαν την φαεινή ιδέα να μιμηθούν τους φακίρηδες της Αμερικής (διάβαζε τη νεοΒαβυλωνίας) αυτούς τους ψευδοφιλόσοφους, από τους οποίους εκπορεύεται το κάθε διανοητικό απόβλητο, η ακαθαρσία της αλλόκοτης φαντασίας, η φυγάδευση της επιστημοσύνης στην ερμηνεία των κοινωνικών δρώμενων, το κακέκτυπο της οποιαδήποτε θεωρίας που μπορεί να διεγείρει την περιέργεια του ολιγόνοος αναγνώστη, αλλά πιεζόμενο μέσα του, σκάει αμέσως, αποδεικνύοντας τη σαθρότητα του.
Συλλογίζομαι πάλι μήπως στα προαναφερθέντα εντοπίζεται κάπου η διάθεση της υπερβολής, μα ανασκοπώντας την πορεία του «Πρώτου Θέματος» πιότερο βεβαιώνομαι για τις ορθές αντιλήψεις μου, λαμβάνοντας μάλιστα υπ΄ όψιν τα δεδομένα, αγνώστων στους πολλούς, εντύπων τα οποία δεν ευτελίζουν το λειτούργημα της ενημέρωσης και την αξία της παρεχόμενης παιδείας στο κοινό.
Στον αντίποδα, τα χρονογραφήματα ειδικώς του «Πρώτου θέματος» εξαντλούν και την γαϊδουρινή υπομονή σου, αγαπητέ μου αναγνώστη, μέχρι να δουλέψουν στο έπακρο οι μαντικοί μηχανισμοί σου, για να ανακαλύψεις, ύστερα από επίμονη προσπάθεια, τους ιδεολογικούς προσανατολισμούς του κειμενογράφου, να σχηματίσεις έστω μια αμορφοποίητη εικόνα των απόψεων των οποίων έγινες κοινωνός.
Δε λέω, το κέντημα της δαντέλας είναι η τέχνη που δεν κατακτάται εν μια νυχτί, όμως χριστιανέ μου τουλάχιστον στρώσε ένα απλό χαλί με κατανοητά κείμενα και άσε τις βαρύγδουπες σοφιστείες, τις εκμυστηρεύσεις των αδιέξοδων σου, αφαιρώντας το ψωμάκι των ψυχαναλυτών συν τοις άλλοις.
Χρήσιμοι είναι οι αριθμοί της κυκλοφορίας των εφημερίδων για να τονώσουν τον ναρκισσισμό των ξεχειλισμένων από υπερηφάνεια μεγαλοδημοσιογράφων, ωστόσο η αδέσμευτη γραφή συναντάται στα αφανή έντυπα, όπου ο αναγνώστης εμπλουτίζει το ανήσυχο πνεύμα του με εμπεριστατωμένες κριτικές, αντί να αισθάνεται βραχυκυκλωμένος, μπλεγμένος στα γρανάζια των σεξοπροωθητικών πειραματισμών, αηδιασμένος από την ασέβεια με την οποία αντιμετωπίζεται αυτός ο προορισμένος να εξευμενίσει την υλική υπόσταση του.
Μακάρι να επιταθεί η νευρική κρίση των εφημερίδων οι οποίες «αρπάζουν» αναγνώστες εκμαυλίζοντας τους μετατρεπόμενους σκόπιμα σε φορητά μικρομάγαζα ελλείψει περιεχομένου, ουσίας στα προχειρογραφήμα τους.
Μ. ΑΝΔΡΕΑΔΗΣ
