Ένας είναι ο Μεσσίας και από εκεί και μετά όλοι οι άλλοι ψευτοπροφήτες, γι’ αυτό και από την απελευθέρωση και εντεύθεν, δηλαδή 190 χρόνια τώρα, αν και ενδιαφέρθηκαν πολλοί δεν βρέθηκε κανείς να κυβερνήσει έχοντας ως μοναδικό γνώμονα το καλό του τόπου. Τώρα λοιπόν, που ζούμε το τέλος των ψευδαισθήσεων μην έχουμε καμία ελπίδα ότι θα βρεθεί κανείς να θυσιαστεί για μας. Μόνο ένας το έκανε και Αυτός, ούτε μια βδομάδα δεν είχε περάσει όταν μετά το ωσαννά της υποδοχής βρέθηκε στη θέση να ακούσει το «σταύρωσον αυτόν» και τελικά να δει την γη κρεμασμένος επί του ξύλου.
Η εποχή των ψευδαισθήσεων ήταν αυτή που ζήσαμε και ήδη ο χρόνος μετράει αντίστροφα για τους τίτλους τέλους. Ο χρόνος τελειώνει, θα είναι το τέλος στα μέσα Ιουλίου με την αναστολή των πληρωμών ή κάτι άλλο που θα μας περιμένει, κάπου εκεί, αρχές Σεπτεμβρίου; Ότι και να είναι πλησιάζει το τέλος της εποχής και θα πρέπει να καταλάβουμε ότι μεσσίας δεν θα έρθει, άδικα τον περιμένουμε για να σωθούμε. Η σωτηρία μας – δυστυχώς για εμάς – βρίσκεται στα χέρια μας. Βρίσκεται στην στιγμή που θα ενηλικιωθούμε πολιτικά και θα καταλάβουμε ότι δεν έχουμε ανάγκη από κάποιους που θα μας κυβερνούν , έχοντας δώσει λευκή επιταγή, με τη ψήφο μας.
Πλησιάζει το τέλος και μαζί η ώρα της πρωινής αναφοράς, η στιγμή που θα κληθούμε – όσοι μπορούμε και έχουμε να προσφέρει έστω και τα ελάχιστα – να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Ένα βήμα που θα μας χωρίσει από την ανωνυμία της μάζας, η οποία έχει εκχωρήσει το μέλλον της, άνευ όρων, στα χέρια κάποιων άλλων και επιπλέον έχει και την απαίτηση να την υπηρετούν, να μην την κλέβουν και της έχουν εξασφαλίσει και μια καλή σύνταξη.
Ο τόσο κοντά μας και συγχρόνως τόσο λίγο γνωστό μας Παύλος, στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή τους καλούσε λέγοντας «…τιμῆς ἠγοράσθητε· μὴ γίνεσθε δοῦλοι ἀνθρώπων». Γιατί λοιπόν να εκχωρούμε εν λευκώ τις τύχες μας στον κάθε ένα που εμφανίζεται ως εθνικός ή τοπικός σωτήρας και θέλει να μας σώσει; Τι είναι αυτό, τεμπελιά, αίσθημα κόπωσης, κατάσταση παραίτησης; Ότι και αν είναι μας έφερε εδώ, στο σημείο να έχουμε μπει στην χειρότερη θαλασσοταραχή και να το πολιτικό προσωπικό να μην είναι σε θέση να διαχειριστεί , ούτε τα ελάχιστα, ούτε την καθαριότητα και την ανάπτυξη της πόλης μας, αλλά ούτε και την οικονομική επιβίωση της χώρας. Αν δεν το κάνουμε εμείς ή τουλάχιστον όσοι μπορούν, ποιος άλλος θα το κάνει για εμάς; Να σταματήσουμε πια να χαζεύουμε τα όνειρά μας και να επιχειρήσουμε να τα κάνουμε πράξη. Για να γίνει αυτό δεν χρειάζονται πολλά, απλά ένα βήμα στην πρωινή αναφορά, εξάλλου όλα τα μεγάλα ταξίδια πάντα ξεκινούν με τον ίδιο τρόπο, με ένα βήμα μπροστά!!!
Η εποχή των ψευδαισθήσεων ήταν αυτή που ζήσαμε και ήδη ο χρόνος μετράει αντίστροφα για τους τίτλους τέλους. Ο χρόνος τελειώνει, θα είναι το τέλος στα μέσα Ιουλίου με την αναστολή των πληρωμών ή κάτι άλλο που θα μας περιμένει, κάπου εκεί, αρχές Σεπτεμβρίου; Ότι και να είναι πλησιάζει το τέλος της εποχής και θα πρέπει να καταλάβουμε ότι μεσσίας δεν θα έρθει, άδικα τον περιμένουμε για να σωθούμε. Η σωτηρία μας – δυστυχώς για εμάς – βρίσκεται στα χέρια μας. Βρίσκεται στην στιγμή που θα ενηλικιωθούμε πολιτικά και θα καταλάβουμε ότι δεν έχουμε ανάγκη από κάποιους που θα μας κυβερνούν , έχοντας δώσει λευκή επιταγή, με τη ψήφο μας.
Πλησιάζει το τέλος και μαζί η ώρα της πρωινής αναφοράς, η στιγμή που θα κληθούμε – όσοι μπορούμε και έχουμε να προσφέρει έστω και τα ελάχιστα – να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Ένα βήμα που θα μας χωρίσει από την ανωνυμία της μάζας, η οποία έχει εκχωρήσει το μέλλον της, άνευ όρων, στα χέρια κάποιων άλλων και επιπλέον έχει και την απαίτηση να την υπηρετούν, να μην την κλέβουν και της έχουν εξασφαλίσει και μια καλή σύνταξη.
Ο τόσο κοντά μας και συγχρόνως τόσο λίγο γνωστό μας Παύλος, στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή τους καλούσε λέγοντας «…τιμῆς ἠγοράσθητε· μὴ γίνεσθε δοῦλοι ἀνθρώπων». Γιατί λοιπόν να εκχωρούμε εν λευκώ τις τύχες μας στον κάθε ένα που εμφανίζεται ως εθνικός ή τοπικός σωτήρας και θέλει να μας σώσει; Τι είναι αυτό, τεμπελιά, αίσθημα κόπωσης, κατάσταση παραίτησης; Ότι και αν είναι μας έφερε εδώ, στο σημείο να έχουμε μπει στην χειρότερη θαλασσοταραχή και να το πολιτικό προσωπικό να μην είναι σε θέση να διαχειριστεί , ούτε τα ελάχιστα, ούτε την καθαριότητα και την ανάπτυξη της πόλης μας, αλλά ούτε και την οικονομική επιβίωση της χώρας. Αν δεν το κάνουμε εμείς ή τουλάχιστον όσοι μπορούν, ποιος άλλος θα το κάνει για εμάς; Να σταματήσουμε πια να χαζεύουμε τα όνειρά μας και να επιχειρήσουμε να τα κάνουμε πράξη. Για να γίνει αυτό δεν χρειάζονται πολλά, απλά ένα βήμα στην πρωινή αναφορά, εξάλλου όλα τα μεγάλα ταξίδια πάντα ξεκινούν με τον ίδιο τρόπο, με ένα βήμα μπροστά!!!
