Έχουμε σκεφτεί ποια είναι τα στερεότυπα που εξέθρεψαν γενιές και γενιές Ελλήνων; Δεν ήταν κυρίαρχο μοντέλο όλα αυτά τα χρόνια μια θέση στο δημόσιο; Δεν ήταν κυρίαρχο όνειρο ο τρόπος ζωής ενός γιάπη; Να μην πούμε για το όνειρο ενός νέου να περνάει χαλαρά και αραχτά την ημέρα του με ένα φραπέ στο χέρι, ανεμίζοντας ένα πτυχίο που πήρε μετά κόπων και βασάνων – των γονέων που τον σπούδασαν – και περιμένει να το εξαργυρώσει με μια «καλή θέση»!!! Καλές θέσεις υπάρχουν όμως σήμερα; Αν εννοούμε «καλές θέσεις», αυτές που ανήκουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ελέω μνημονίου τελείωσαν. Αν εννοούμε «καλές θέσεις», αυτές που δημιουργεί η ιδιωτική πρωτοβουλία, είτε μας τελείωσαν, είτε δεν πρόλαβαν καν να δημιουργηθούν.
Εδώ και δεκαετίες, το πιο επικίνδυνο «σπόρ» στην χώρα μας ήταν το να είσαι σοβαρός επενδυτής. Μόνο ως επιχείρηση αυτοκτονίας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κάθε τέτοιου είδους εγχείρημα. Κι όχι μόνο αυτό, μέσα από τις κοινωνικές διεργασίες που έλαβαν χώρα, στην σκιά μια ψευδεπίγραφης ευημερίας, απαξιώθηκε κάθε παραγωγικό επάγγελμα. Στο χρηματιστήριο των κοινωνικών σχέσεων και στην κλίμακα της κοινωνικής ανόδου, μετρούσε περισσότερο το να είναι κάποιος μεσάζων – προμηθευτής, από το να είναι βιοτέχνης ή αγρότης. Μετρούσε απείρως περισσότερο το να διαχειρίζεται αέρα κοπανιστό, τουτέστιν παπαγαλάκι, από το να είναι δημιουργός προϊόντων ή συγκεκριμένων υπηρεσιών. Πως συνέβη όμως αυτό; Δεν μας χωρίζουν πολλές δεκαετίες από την εποχή εκείνη που αν εμφανιζόταν κάποιος σε ένα λαϊκό καφενείο και δήλωνε ως επάγγελμα «υπάλληλος χρηματιστηριακής» εταιρίας θα τον κοιτούσαν σαν εξωγήινο. Την ίδια συμπεριφορά θα τύχαινε κάποιος στις ημέρες μας αν δήλωνε τυροκόμος ή παραγωγός λογισμικού!!!
Η κατακλυσμιαία αλλαγή στα στερεότυπα δεν έγινε από την μια ημέρα στην άλλη, πέρασε μέσα από τα πρότυπα της μόδας που καλλιέργησε η ευδαιμονούσα – έστω και με δανεικά – κοινωνία μας. Ποικίλης ύλης περιοδικά, τηλεοπτικές εκπομπές και διάφορα κοινωνικά happening ήταν η αιχμή του δόρατος, για να μετατραπούμε από παραγωγοί σε διαχειριστές του κοπανιστού αέρα.
Αν θέλουμε λοιπόν να μιλήσουμε σοβαρά για την κρίση σήμερα, θα πρέπει να επιστρατευτούν όλοι αυτοί οι μηχανισμοί προπαγάνδας, -διαμόρφωσης της κοινής γνώμης επί τω επιστημονικότερο – για να διαμορφωθούν εκείνες οι συνθήκες που θα νοιώθει κανείς υπερήφανος και ακομπλεξάριστος όταν πετύχει να είναι παραγωγός ενός προϊόντος ή μιας υπηρεσίας και μάλιστα με υψηλά ποιοτικά χαρακτηριστικά.
Καλώ το «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» και οι «ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ» αλλά μόνο για να εκτονωθεί η οργή, η σχέση εξάρτησης σπάει όταν η κοινωνία ξεφύγει από τα δεσμά με τα οποία είναι δεμένη σήμερα, και αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν μπει η παραγωγική μηχανή μπρός.
Υ.Γ. Όταν αλλάξουν τα στερεότυπα και από χώρα καταναλωτών γίνουμε χώρα παραγωγών, τότε θα αλλάξουν και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των επιλογών που θα κάνουμε την ώρα που θα ψηφίζουμε για δήμαρχο, περιφερειάρχη, βουλευτή ή πρωθυπουργό!!!
