Οι δημοσκοπήσεις που διενεργούνται για να αποτυπώσουν την ισχύ των κομμάτων, όσο μπορεί να θεωρούνται αδιάβλητες στις μεθόδους τους, φανερώνουν μεν την δυσαρέσκεια του κόσμου απέναντι στο πολιτικό σύστημα, αλλά συγχρόνως ανατροφοδοτούν τις ελπίδες των προσβλεπόντων στη διατήρηση του τωρινού καθεστώτος, έστω κι αν, εν μέσω της κρίσης, χρειαστεί να «εκκαθαριστεί» το τοπίο από κάποιους παραφθαρμένους τέως υπουργούς, γιατί τώρα πια, ο μέχρι πρότινος ευρισκόμενος σε λήθαργο κόσμος αρχίζει να επαναξιολογεί το μόνιμο ελάττωμα του να ψηφίζει με βάση την ιδιοτέλεια του και πλέον διακυβεύεται το μέλλον της ίδιας της υφής του καθεστώτος πέρα από πρόσωπα που εξάλλου σε τίποτα δεν αμβλύνουν την όψη των κοινωνικών αδικιών και πονηρές αναπαλαιώσεις των διαβεβλημένων πολιτικών. Βλέποντας λοιπόν ο άνθρωπος που από αδυναμία κυρίως περιφερόταν στα γραφεία των βουλευτών για να υποκλέψει την πολιτική εύνοια και να ικανοποιήσει τα αιτήματα του, πόσο ασύμφορη είναι η προσχώρηση του στο πελατειακό σύστημα, ήδη τείνει να εγκαταλείψει την καλλιέργεια της κολακείας προς τους ισχυρούς της ημέρας. Σκοπίμως χρησιμοποιείτο το ρήμα τείνει αφού ακόμη και στις μέρες μας δε λείπουν οι αμετανόητοι χειροκροτητές των πολιτικών οι έχοντες το φρόνημα του κομματικού «υπερπατριώτη», οι ανήμποροι να κατανοήσουν το μέγεθος της υποτακτικότητας τους έναντι του φιλομνημονιακού μετώπου.
Εδώ, αγγίζουμε ακριβώς τη δεύτερη ένδειξη από τα δημοσκοπικά ευρήματα, δηλαδή την εμμονή του κόσμου σε λογικές νομιμοφροσύνης, ενώ τα πάντα οδεύουν από το κακό στο χειρότερο και οι ιστοί της κοινωνικής συνοχής κινδυνεύουν να σπάσουν ολοσχερώς και να προκαλέσουν το αλληλοφάγωμα των ανθρώπων, συνέπεια του αδιεξόδου στο οποίο δυστυχώς περιέρχεται η λαϊκή δυσφορία. Αυτή η δυσφορία ακλουθώντας την ανόητη παρόρμηση της, αντί να στραφεί εναντίον των κατ΄ εξοχήν δημιουργών της κρίσης είτε αποκτά τα χαρακτηριστικά της εσωστρέφειας, φθείροντας τους αθώους της υπόθεσης είτε εκδηλώνεται ρίχνοντας τα βέλη των επικρίσεων της στα τυφλά. Το κλίμα της νευρικότητας παρατηρείται στις δημόσιες υπηρεσίες για παράδειγμα όπου οι τσακωμοί των υπαλλήλων με τους συνανθρώπους τους, με τους οποίους βράζουν στο ίδιο καζάνι της ανέχειας, τραυματίζουν το πνεύμα της ειρήνης, της ενότητας μεταξύ των ομοιοπαθών αδερφών.
Για να μην χαϊδεύουμε τα αυτιά μας, επαναπαυόμενοι στην ευθυνοφοβία μας, ορθώς θα ενεργήσουμε στην παρούσα περίοδο να αφήσουμε τις γκρίνιες και να αντικρύσουμε γυμνή από τα στολίδια των δικαιολογιών την κατάπτωση μας, το δίκιο που έχουν όσοι μας εγκαλούν για την αμετανοησία την οποία δείχνουμε συνεχώς. Ένας Θεός ξέρει πότε επιτέλους θα διορθωθούμε, όταν στη γενική κατρακύλα της παιδείας, της οικονομίας, εμείς παίζουμε ζαριές τις τύχες μας, πιασμένοι στα συννεφάκια της προσμονής για την έλευση από το πουθενά των πολυπόθητων επανορθωτικών δυνάμεων, δίχως να κινηθούμε καθόλου. Έτσι όμως διαιωνίζουμε τον κύκλο της φαυλότητας από τον οποίο ξεφεύγουμε με την αυτενέργεια μας, Θεού θέλοντος πάντοτε, μιας και για τα αμαρτήματα μας χρειαζόμαστε το χρόνο της εξιλέωσης. Αλλά δεν προκύπτει, πώς να το κάνουμε, το δραστικό τίναγμα μας από τη ραστώνη της κομματικής υποτέλειας μας. Η Ν.Δ έτσι ή αλλιώς φερόμενη κατά του μνημονίου, ευλόγως, θα έχει εκλογικά οφέλη αλλά η διακράτηση τέτοιων ποσοστών από το ΠΑΣΟΚ και η πιθανή άνοδος του ΛΑΟΣ μας απογυμνώνουν από κάθε φύλλο συκής προδιαγράφοντας, εκτός απροόπτου, τη μοίρα του τόπου.
Κάποτε είχαμε και λίγη ντροπή και κοιτούσαμε να μην επαναλάβουμε τα σφάλματα στα οποία υποπέσαμε στην περίοδο της επτάχρονης δικτατορίας, για παράδειγμα ένιωθες το συγκλονισμό του κόσμου από την ανάγνωση των αθλιοτήτων της δικτατορίας, θαύμαζες τις αναζητήσεις της νεολαίας παρ΄ όλες τις παρεκτροπές του υπερκομματισμού, διαπίστωνες τη διάθεση να αξιοποιηθούν από τους περισσότερους ανθρώπους τα διδάγματα του παράφρονου καθεστώτος, ασχέτως αν προϊόντος του καιρού τα αποκομισθέντα οφέλη ξοδεύτηκαν αλόγιστα.
Φθάσαμε να ενισχύουμε το στυλοβάτη του συστήματος Καρατζαφέρη επιτρέποντας του να εκστομίζει τις προσβολές του τύπου «όταν μιλάει ο πρωθυπουργός οι πολίτες πρέπει να το βουλώνουν».
Μ.ΑΝΔΡΕΑΔΗΣ
