Μέχρι πριν μερικά χρόνια, πολλοί υποστήριζαν ότι η χώρα ήταν στον αυτόματο πιλότο. Ήταν οι ημέρες του Καραμανλή του νεώτερου όπου κάθε τι φαινόταν ότι λειτουργούσε με τον αυτοματισμό που δημιουργεί η δύναμη της αδράνειας. Όσο και αν φαίνεται τραγικό εκείνες οι ημέρες – που τελείωσαν με την εκλογική συντριβή της τότε κυβέρνησης – φαντάζουν σήμερα ως παραδείσιες. Νοιώθουμε σαν να χάσαμε τον Παράδεισο και να έχουμε κάνει τα πρώτα βήματα στην Κόλαση. Όσο παράδοξο, εξωφρενικό και ανήκουστο και αν είναι, αυτή η διαπίστωση είναι μια πραγματικότητα. Αυτό που θα ευχόταν ο καθείς σήμερα – αν μπορούσε να το κάνει - δεν είναι το καλύτερο που έχει στο μυαλό του, αλλά το να γυρίσουμε τουλάχιστον σε εκείνες τις ημέρες.
Πως φτάσαμε όμως στο σημείο, η σημερινή κυβέρνηση μέσα σε ενάμιση χρόνο να μας κάνει να νοσταλγούμε το αίσχος των ημερών της κυβέρνησης Καραμανλή; Να είναι το μνημόνιο και η συνοδεύουσα οικονομική κρίση; Να είναι τα πολλά μέτωπα που έχει ανοίξει με σχεδόν όλους τους Έλληνες, με μόνη εξαίρεση του διακινητές του μαύρου χρήματος; Να είναι τα πρόσωπα που την απαρτίζουν και οι επιμέρους διαφωνίες που δυσχεραίνουν το κυβερνητικό έργο;
Είναι όλα αυτά, αλλά όχι μόνο. Το σημαντικότερο δεν είναι οι αλλαγές που γίνονται σε όλους τους τομείς της ζωή μας. Οι περισσότερες απ΄ αυτές ήταν αναγκαίες να γίνουν και μάλιστα άργησαν. Το σημαντικότερο είναι η αίσθηση που υπάρχει ότι δεν ξέρουμε που πηγαίνουμε. Η απουσία της βεβαιότητας ότι τουλάχιστον η κυβέρνηση, τουλάχιστον ο πρωθυπουργός, γνωρίζει προς τα πού ταξιδεύουμε. Φαίνεται σαν όλα να διέπονται από την αρχή της απροσδιοριστίας (προσδιορίζοντας το σημείο χάνουμε την ταχύτητα – κατεύθυνση και αντιστρόφως) ταξιδεύουμε και πολύ απλά δεν ξέρουμε που πηγαίνουμε. Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά τι έχουμε αφήσει αλλά δεν γνωρίζουμε τα θα κερδίσουμε…
Όταν οι καραβέλες του Κολόμβου άνοιξαν τα πανιά τους, το πλήρωμα είχε την εντύπωση ότι ήξερε που πήγαινε. Ταξίδευε δυτικά για να βρει τις δυτικές ακτές των Ινδιών. Δεν ξέρουμε αν και ο Κολόμβος πίστευε το ίδιο ή τους έδωσε ένα προορισμό – σαν προσδοκία – για να αντέξουμε το διάπλου του ωκεανού. Εμείς σήμερα βρισκόμαστε στο μέσο του ωκεανού και ο Κολόμβος της δική μας περίπτωσης δεν δείχνει να γνωρίζει που πηγαίνουμε.
Στο ίδιος μήκος κύματος και το υπόλοιπο του πολιτικού συστήματος το οποίο δείχνει να αντιμετωπίζει με δέος τα τεκταινόμενα και με μόνο κριτήριο δράσης το αίσθημα της αυτοσυντήρησης του, εξ ου και η διακομματική στήριξη κεκτημένων και σταθερών. Απόντες από τη γέφυρα του πλοίου και οι διανοούμενοι οι οποίοι με το λόγο τους θα μπορούσαν να δώσουν νόημα σε αυτό το ταξίδι. Σήμερα περισσότερο από ποτέ μας λείπει ένας Καβάφης.
Η πολιτική και η οικονομία είναι πάνω απ’ όλα ψυχολογία. Εκεί είναι που χάνουμε κάθε μέρα το παιχνίδι και βουλιάζουμε όλο και περισσότερο στην άβυσσο.
