Τελικά απ’ όπου και να προσεγγίσουμε το σημερινό πρόβλημα της Ελλάδας θα φτάσουμε στο σημείο να δικαιώσουμε τον Πυθαγόρα!!! Όλα, μα όλα, συγκλίνουν σε ένα συμπέρασμα – για να μην μακρηγορούμε - ότι όλο το πρόβλημα είναι μαθηματικό και όχι τίποτε ανώτερα μαθηματικά, απλή αριθμητική και γεωμετρία αρκεί να γνωρίζει κάποιος για να κατανοήσει το τι συμβαίνει.
Πρώτα απ’ όλα οι αριθμητικές πράξεις που κυριαρχούν είναι η διαίρεση και η αφαίρεση, ενώ την ίδια στιγμή απουσιάζουν σχεδόν παντελώς η πρόσθεση και ο πολλαπλασιασμός. Επιπλέον τις τελευταίες δεκαετίες και ιδιαίτερα από το 1989 και μετά – χρονιά πτώσης του τείχους – διαμορφώθηκαν κοινωνικά και οικονομικά, ομόκεντροι κύκλοι που λειτουργούν παράλληλα χωρίς να τέμνονται από μια κοινή διάμετρο ή μια τυχαία ευθεία. Αυτό σημαίνει ότι έχουν διαμορφωθεί πολλαπλά παράλληλα σύμπαντα και διαφορετικές πραγματικότητες οι οποίες επειδή δεν έχουν κοινό τόπο, κοινό σημείο συνάντησης οπότε λειτουργούν διαλυτικά για μια συσσώρευση που μόνο κατ’ ευφημισμό μπορεί να χαρακτηριστεί ως κοινωνία. Όπως σημειώναμε και παλαιότερα σε αυτό τον τόπο δεν κοινωνούμε, δεν γινόμαστε αποδέκτες κοινής κληρονομιάς, παράδοσης, αρχών και στόχων αλλά πολύ απλά συγκατοικούμε όπερ σημαίνει ότι ο καθένας έχει το δικό του χαβά!!!
Αυτό εξ αντικειμένου δημιουργεί ένα σημαντικό πρόβλημα, ένα κενό, καθώς συμβάλει τα μάλα στην διάσπαση, στην διαίρεση, αντί να έχουμε συνθήκες που θα δημιουργούν όρους πολλαπλασιασμού και προόδου. Έτσι γινόμαστε μάρτυρες γεγονότων αφαίρεσης, ο καθένας διακατεχόμενος από το δόγμα ο σώζων εαυτόν σωθήτω προσπαθεί να αρπάξει ό,τι μπορεί για την ατομική, το πολύ και την οικογενειακή του επιβίωση. Έτσι φτάνουμε να μαστιζόμαστε από την φοροδιαφυγή, την εισφοροδιαφυγή, από την καταπάτηση δημόσιας γης, την υπεξαίρεση χρημάτων από τα κρατικά ταμεία και πολλά άλλα. Το «εμείς» είναι μια άγνωστη λέξη και υπάρχει μόνο το «Εγώ»!
Με όλα αυτά, χωρίς αμφιβολία δύσκολα θα διαφωνήσει κανείς και σίγουρα επειδή δεν είναι και τίποτα καινοφανείς απόψεις θα σπεύσει να διατυπώσει το καίριο ερώτημα: Τι μέλλει γενέσθαι; Εδώ είναι που εισέρχεται στην ανάλυση η πρόσθεση. Όλοι θα πρέπει να κατανοήσουμε την αναγκαιότητα να κάνουμε πράξη την πρόσθεση, γιατί μόνο αν έχει προηγηθεί η πρόσθεση έχει υπόσταση ο πολλαπλασιασμός, έτσι ώστε να μπορεί να έχει αντικείμενο η διαίρεση και να μην αφήνει ένα ατροφικό κράτος, δηλαδή ένα κενό, η αφαίρεση. Το θέμα είναι με ποια σειρά γίνονται στο κοινωνικό και κρατικό σώμα οι πράξεις!!! Αυτό κάνει την διαφορά!
Εκείνοι που πρέπει πρώτα και κύρια να αρχίσουν να μαθαίνουν την πρόσθεση είναι οι πολιτικοί ταγοί, όπως ήταν πρωτοπόροι στην αφαίρεση, δίνοντας το παράδειγμα και για όλους τους υπόλοιπους, τώρα θα πρέπει να ασκηθούν σε μια πράξη άγνωστη σε αυτούς. Θα πρέπει να μάθουν να προσθέτουν στην πολιτική τους πρόταση, στην πολιτική τους έκφραση και στην υπεραξία της χώρας…
Όταν θα μάθουν αυτό, τότε θα μπορέσει να υπάρξει ελπίδα σε αυτό το τόπο!!!
