Τα όσα συνέβησαν χθες στα γραφεία των βουλευτών Δ. Παπουτσή και Μ. Τιμοσίδη ξεπερνούν τα όρια και τα όσα γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Καλές και δίκαιες οι διαμαρτυρίες αλλά έχουν και όρια. Δεν θα αναφερθούμε στα όσα έγιναν εντός των δυο γραφείων, αλλά στο πως βίωσαν οι υπόλοιποι ένοικοι της οικοδομής όπου βρίσκονται τα βουλευτικά γραφεία, τα χθεσινά επεισόδια. Γέροι, ανήμποροι και μωρά παιδιά στα καλά καθούμενα ένοιωσαν το αίσθημα της απειλής από τις φωνές και την φασαρία που έγινε – ειδικά στην περίπτωση Τιμοσίδη όπου επιχείρησαν να σπάσουν την πόρτα – άνθρωποι που χωρίς να έχουν φταίξει σε τίποτα βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα.
Ουσιαστικά χθες δεν είχαμε μια επίδειξη αγανάκτησης, αυτή μπορεί να εκφραστεί ακόμη και με ένα πετυχημένο – καυστικό σύνθημα, αλλά σταλινισμού. Τακτικές που έχει καταδικάσει η ιστορία και οι οποίες δεν δείχνουν δύναμη, αλλά αδυναμία πολιτικού λόγου. Το έχουμε σημειώσει πολλάκις ότι η ανατροπή αυτής της πολιτικής δεν μπορεί να γίνει με ανέξοδους τσαμπουκάδες αλλά με σοβαρό πολιτικό λόγο. Είδος άγνωστό όπως φαίνεται για ορισμένους, οι οποίοι δεν έχουν πολύ καιρό που βγήκαν από την προστατευτική ομπρέλα του συστήματος που σήμερα καταδικάζουν.
