Οδεύουμε προς μια εκλογική αναμέτρηση που δεν φαίνεται ικανή
να δώσει απάντηση στο πολιτικό αδιέξοδο. Και το σημερινό αδιέξοδο δεν
συνίσταται απλά στο κλείσιμο του κύκλου της μεταπολίτευσης αλλά στο γεγονός ότι
δεν υπάρχει διαμορφωμένη πολιτική άποψη για το πώς θα πρέπει να πορευτεί η χώρα
από εδώ και στο εξής. Ουσιαστικά έχουμε δύο πλευρές, η μια αποδέχεται το
μνημόνιο ως αναγκαίο κακό και πορεύεται έχοντάς το ως το κύριο σημείο
αναφοράς της
πολιτικής της πράξης ή δε άλλη έχει μια τελείως αντιμνημονιακή στάση, χωρίς
όμως να μπορεί να διατυπώσει μια εναλλακτική πρόταση. Ως εκ τούτου και οι δύο
αυτές πλευρές, πρεσβεύουν το αδιέξοδο και την απουσία ρεαλιστικής πρότασης. Από
τη μια δηλαδή έχουμε μια επαναφορά του γνωστού συνθήματος «Καραμανλής ή τανκς»,
που για την περίπτωση του σήμερα έχει γίνει «μνημόνιο ή χρεωκοπία» και από την
άλλη απλά μια στάση αντίθεσης στο μνημόνιο.
Και τα δύο όμως δεν μπορούν να αποτελέσουν θετική πρόταση
για την επίλυση προβλημάτων. Γιατί τα προβλήματα είναι εδώ, υπάρχουν,
γιγαντώνονται και ανατρέπουν με την δυναμική που έχουν αποκτήσει τις ζωές όλων.
Στο σημείο που είμαστε σήμερα, σχεδόν δύο χρόνια μετά την υπογραφή του πρώτου
μνημονίου, το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουμε δεν είναι η οικονομική κρίση, αλλά
η αδυναμία μας – ακόμη και σήμερα – να την διαχειριστούμε.
Στην ζωή ενός ανθρώπου μπορεί ανά πάσα στιγμή να συμβεί
οτιδήποτε, ικανό να ανακόψει ή και να ανατρέψει την πορεία του, μια αρρώστια,
μια χρεωκοπία, ένα διαζύγιο, τα πάντα μπορούν να συμβούν και να έρθουν τα πάνω
κάτω, γιατί κανείς δεν του έχει υπογράψει
συμβόλαιο ότι η επόμενη μέρα θα είναι οπωσδήποτε καλύτερη από την
προηγούμενη. Έτσι είναι και στην πορεία μια κοινωνίας, ενός λαού, ενός έθνους,
μπορούν να συμβούν τα πάντα και να ανακοπεί κάθε πορεία προόδου. Γι’ αυτό
κανείς ποτέ δεν κρίθηκε από το πόσες και πόσο μεγάλες αναποδιές του έτυχαν στην
ζωή του, εκεί που κρίθηκε ήταν το πώς τις διαχειρίστηκε, αν τον υπέταξαν ή τις
υπέταξε.
Εκεί, σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα. Ως κοινωνία, ως
λαός, ακόμη και ως έθνος έχουμε χρεοκοπήσει, θα μπορέσουμε να ανακάμψουμε ή θα
οδεύσουμε προς την έξοδο, από το προσκήνιο της Ιστορίας; Αυτό είναι το μεγάλο
ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε, αλλά η απάντηση δεν θα είναι μια και έξω… θα
είναι πολλές, απαντήσεις σε απανωτά ερωτήματα.
Για παράδειγμα στις προσεχείς εκλογές θα κληθούμε να
ψηφίσουμε για το μέλλον της χώρας, πώς όμως μπορούμε να δώσουμε αυτή την
απάντηση όταν δεν έχουμε κλείσει τους λογαριασμούς μας με το χθες, με τις
καταστάσεις και τα πρόσωπα που μας οδήγησαν σε αυτό το σημείο; Μήπως λοιπόν μια
πρώτη απάντηση θα πρέπει να είναι η τιμωρία – μέσα από την εκλογική διαδικασία
– όσων ευθύνονται για πράξεις και παραλείψεις για το σημερινό κατάντημά μας;
