Αν επιχειρούσαμε να εκφραστούμε με ποδοσφαιρικούς όρους,
εγχείρημα ιδιαίτερα επίκαιρο και λόγω EURO, θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε το εκλογικό αποτέλεσμα της
Κυριακής, ως ένα κορυφαίο ντέρμπι, στο οποίο περίσσεψε το συναίσθημα και απουσίαζε
η λογική. Τι άλλο είναι
όμως – όπως την καταντήσαμε - και η πολιτική, από μια
αρένα που γεννάει συναισθήματα και διεγείρει τα πλήθη;
Την περασμένη Κυριακή συγκρούστηκαν τα συναισθήματα του
φόβου από την μία πλευρά και της οργής από την άλλη και όπως αποδεικνύεται για
ακόμη μια φορά, ο φόβος είναι πολύ ισχυρότερος από οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα
μπορεί να γεννήσει η ανθρώπινη ψυχή. Ο φόβος έχει να κάνει με την ασφάλεια,
έχει να διαπραγματευτεί την ίδια την ύπαρξη του όντος, γι’ αυτό και είναι όχι
απλά το πιο κυρίαρχο συναίσθημα αλλά αυτό που σχετίζεται με την ίδια την
επιβίωση. Γι’ αυτό και είναι το πιο δημοφιλές συναίσθημα σε όλο το ζωϊκό
βασίλειο.
Η οργή έρχεται μετά, για να οργιστεί κάποιος και να
εκδηλώσει το θυμό του πρέπει να είναι σίγουρος, δυνατός, να είναι έτοιμος για
ένα ταξίδι στο άγνωστο, γιατί ως γνωστό η οργή δεν ξέρεις που μπορεί να σε
οδηγήσει. Η οργή έχει την δύναμη να σε πάει παντού, ο φόβος σε κρατάει στον
εαυτό σου, σου εξασφαλίζει την επόμενη μέρα.
Γι’ αυτό μακριά από βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις και ρηξικέλευθες
ερμηνείες του εκλογικού αποτελέσματος το θέμα είναι ότι είχαμε ένα ντέρμπι
συναισθημάτων και κέρδισε το πιο ισχυρό.
Ωστόσο η ουσία δεν βρίσκεται στα παραπάνω, αλλά σε όσα
έπονται. Από την στιγμή που καθ’ όλη την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου
απουσίαζε η λογική, τα επιχειρήματα, η ανάγκη για την διατύπωση ενός σχεδίου
συντεταγμένης εξόδου από την κρίση, δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε τίποτα
περισσότερο από μια πάλη συναισθημάτων υπό την καθοδήγηση των οποίων θα
καθορίζουμε την στάση μας απέναντι στην ακολουθούμενη πολιτική.
