Βιαστήκαμε να συμπεράνουμε ότι καταρρέει το πολιτικό
σύστημα, όπως βιαστήκαμε να διατυπώσουμε την άποψη ότι έκλεισε η μεταπολίτευση.
Ούτε το ένα είχε συμβεί, ούτε το άλλο, ακόμη τουλάχιστον!!! Ο σύστημα αντέχει
και συνεχίσει να υπάρχει, έτοιμο να δώσει μια ευκαιρία
ακόμη στον εαυτό του. Απλά
μετασχηματίζεται…
Το πλήρωμα του χρόνου όμως ακόμη δεν έχει φτάσει. Θα φτάσει
όταν δοθεί η δυνατότητα και στο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει και να αποδείξει στην
πράξη πια και όχι στα λόγια, αν μπορεί να είναι ο ανακαινιστής ή νεκροθάφτης
του πολιτικού συστήματος.
Μέχρι τότε θα ζήσουμε ακόμη πολλές καταστάσεις, καθώς η
μεταβατική περίοδος θα δώσει την ευκαιρία σε όλο και περισσότερους να
αντιληφθούν ότι αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι σε αυτή την χώρα, θα πρέπει να
αποφασίσει ο καθένας από εμάς το τι έχει σκοπό να χάσει. Δεν γίνεται να θέλουμε
να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα και να επιζητούμε την ησυχία μας, την βολή μας,
τις συνήθειες μας, χωρίς ίχνος διάθεσης απώλειας.
Μέσα από την διαδικασία της απώλειας θα μπορέσουμε να αξιολογήσουμε κάθε τι
περιττό και να το οδηγήσουμε στη χωματερή. Αν όμως δεν μπούμε στο κόπο της
απόφασης να πετάξουμε κάτι, δεν θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε κενό, τόπο
ελεύθερο για να έρθει το καινούριο. Γι’ αυτό πριν φτάσουμε στο σημείο της
αναζήτησης του νέου ας αδειάσουμε τη δημόσια ζωή, απ’ ό,τι έχει πεθάνει ή απ’ ό,τι
είναι άχρηστο.
Η ζωή δεν προχωράει μπροστά μόνο με την συσσώρευση αλλά και
με την απώλεια. Ας σκύψουμε λίγο και μέσα μας, και ας πάρουμε την απόφαση να
κάνουμε λίγο χώρο και μετά να βγούμε να αναζητήσουμε το νέο.
Μετά από μια περίοδο τριάντα χρόνων που μαζεύαμε – μαζεύαμε,
αδιαλείπτως κάθε τι χρήσιμο και άχρηστο, ήρθε η ώρα της αξιολόγησης. Δεν είναι
εύκολο, είτε γιατί δεν θέλουμε να αποχωριστούμε αυτά που έχουμε ή δεν θέλουν
αυτά. Όπως συνέβη αυτές τις ημέρες με τους Χρυσοχοϊδη και Λοβέρδο, στο δρόμο
τους πετάς, να σου γυρνάνε από το παράθυρο. ‘Έτσι γίνεται και με πολλά άλλα!
