Όταν το 1204 οι Σταυροφόροι λεηλατούσαν την Κων/νούπολη
πήραν μαζί τους λάφυρα και χρήματα τα οποία αποτέλεσαν την μαγιά για να στηθούν
οι μεγάλες τράπεζες της Βενετίας. Εκείνη την εποχή η παραθαλάσσια πόλη της
Βόρειας Αδριατικής, ήταν κάτι σαν την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα των Βρυξελών.
Εκεί μαζεύονταν όλος ο πλούτος και τότε μπήκαν οι βάσεις για την δημιουργία των
ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος που τους επόμενους αιώνες έμελε να γίνει παγκόσμιο. Χωρίς υπερβολή θα μπορούσαμε να
υποστηρίξουμε ότι με τα κλεμμένα χρήματα και
τον χρυσό από την Πόλη του 1204
δημιουργήθηκε αυτό το παγκόσμιο θηρίο, που στις μέρες μας επιχειρεί να
καταβροχθίσει ολόκληρους λαούς, κάνοντας την αρχή από εμάς.
Το έφερε έτσι η ιστορία, σήμερα που το παγκόσμιο οικονομικό
σύστημα βρίσκεται σε ένα κομβικό σημείο, η πρώτη πράξη του νέου κύκλου να
γράφεται, όπως και τότε, το 1204, στην περιοχή μας και τα θύματα του να είμαστε
πάλι εμείς. Επιχειρούμε αυτή την ιστορική αναδρομή γιατί είναι πιο εύκολο να
κατανοήσουμε το τι συμβαίνει σήμερα, αν έχουμε φρεσκάρει στην μνήμη μας την
αρχή των γεγονότων.
Η απληστία και ο φθόνος κατέστρεψαν την Βυζαντινή
αυτοκρατορία, γιατί βρήκαν έφορο έδαφος στο διχασμένο από τους εμφύλιες
διαμάχες βασίλειο. Αν σήμερα διακρίνουμε τα ίδια αισθήματα σε όσους επιχειρούν
να μας αλώσουνε με την αγορά του χρέους, τότε δεν θα ήταν παρακινδυνευμένο να
σημειώσουμε ότι είναι πολλά τα κοινά σημεία.
Τότε λοιπόν, όταν χάθηκε η Πόλη από τους σταυροφόρους, ο
Ελληνισμός για να ανασυνταχθεί δημιούργησε μια ένα αυτοκρατορία, αυτή της
Νίκαιας, όπου τόσο ο Θεόδωρος Λάσκαρης, όσο και ο Ιωάννης Βατατζής ακολούθησαν
μια οικονομική πολιτική απεξάρτησης από τους ξένους δανειστές και ανάπτυξη της
εσωτερικής παραγωγής. Μόνο έτσι μπόρεσαν να πάρουν μια ανάσα για να μπορέσουν
να ξανακερδίσουν ότι είχαν χάσει.
Τα παραπάνω γεγονότα είναι από εκείνα τα παραδείγματα όπου η
ιστορία παύει να είναι μια ακαδημαϊκή ενασχόληση και γίνεται μήτρα που μπορεί
να γεννήσει πολιτικές για το σήμερα και το αύριο.
Τα σημειώνουμε αυτά, λίγες μέρες μετά τις εκλογές για να
καταδείξουμε ότι η μόνη ρεαλιστική πολιτική αυτή τη στιγμή είναι η εσωτερική –
κοινωνική και οικονομική – ανασυγκρότηση και στην συνέχεια ένα δυναμικό κύμα
εξωστρέφειας που θα φτάσει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Σε αυτό το επίπεδο
θα κριθεί η επιτυχία ή όχι της κυβερνητικής εξουσίας.
