Διαβάζουμε στην χθεσινή ειδησιογραφία τις παρακάτω δηλώσεις
«Την ανάγκη για νέους επιχειρηματίες με την αγωνιστικότητα της ΚΝΕ επισήμανε ο
πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος, ο οποίος άσκησε κριτική στη διαπλοκή και στο
πολιτικό σύστημα που την εξέθρεψε και οδήγησε
τον τόπο στη χρεοκοπία. Όπως
είπε, «η νέα πραγματικότητα 'καλεί στα όπλα' μια νέα επιχειρηματικότητα» και
επικαλέστηκε το παράδειγμα της ΚΝΕ λέγοντας ότι χρειάζεται νεολαία
επιχειρηματιών με την αγωνιστικότητα της ΚΝΕ, αλλά χωρίς τις ιδεοληψίες της.
Έκανε λογοπαίγνιο με τα αρχικά της οργάνωσης «Κύκλος Νέων
Επιχειρηματιών», που παραπέμπει όπως είπε σε μια διόλου συγγενική οργάνωση, την
ΚΝΕ και τόνισε ότι και η επιχειρηματική τάξη χρειάζεται την Οργανωμένη Νεολαία
της, αλλά προοδευτική, τολμηρή, ανοιχτή στη σύγχρονη εποχή, με την
αγωνιστικότητα, την ενότητα δράσης και την κοινή πίστη της ΚΝΕ και χωρίς τις
ιδεοληψίες της».
Τα όσα είπε ο κ. Δασκαλόπουλος, πιο πολύ συνάδουν με λόγια
πολιτικών και μάλιστα χρεωκοπημένων πολιτικών, παρά με άνθρωπο που θέλει να
ωθήσει τους νέους να ασχοληθούν με το επιχειρείν. Όταν η χώρα βρίσκεται σε
κατάσταση πλησίον και γύρω από το απόλυτο μηδέν, το να υπόσχεσαι διακοπές στην
Χαβάη, μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να γίνει αντιληπτό και ως επίδειξη ενός
πρόχειρου χιούμορ. Ποιος νέος σήμερα μπορεί να στρατευτεί με μια ΚΝΕ – έτσι
όπως την προσδιόρισε ο πρόεδρος του ΣΕΒ – όταν στο απόλυτο μηδέν που
βρισκόμαστε τα πάντα είναι «παγωμένα» και δεν είναι δυνατόν να διατυπωθεί ούτε
ως πρόταση, μια πολιτική εξόδου από την κρίση. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει
πρώτα η χώρα να μπει σε μια τροχιά μετάβασης από το παλιό προς το καινούργιο,
με σοβαρές αλλαγές δομικού χαρακτήρα. Αν η αρχή δεν γίνει με μια αλλαγή στην
δομή του πολιτικού συστήματος – γιατί όχι και στα χαρακτηριστικά του
πολιτεύματος – προς κάτι πιο αποτελεσματικό και πιο αντιπροσωπευτικό των
αναγκών της κοινωνίας, δεν μπορεί να ξεκινήσουν εκείνες οι αλυσιδωτές
αντιδράσεις που θα οδηγήσουν στην σχάση του απολιθωμένου πυρήνα του νεοελληνικού
κράτους και στην απελευθέρωση των δημιουργικών δυνάμεων.
Γι’ αυτό όλα τα υπόλοιπα που λέγονται, αν δεν είναι αστεία,
είναι λόγια διαφημιστικών γραφείων που επιχειρούν να πλασάρουν στην αγορά ένα
νέο γαλακτοκομικό προϊόν… Μπορούμε να πούμε ότι από λόγια «χορτάσαμε», από έργα
«πεινάμε». Αν λοιπόν δεν αλλάξουν οι όροι του παιχνιδιού το πιο πιθανό είναι να
βλέπουμε τους νέους να δραπετεύουν από τη χώρα, παρά να μένουν εδώ να
υπηρετήσουν τα επιχειρηματικά οράματα του κ. Δασκαλόπουλου, γιατί ο εν λόγω
κύριος αν και επιχειρηματίας, είναι γνήσιο τέκνο του συστήματος που μας έφτασε ως
εδώ. Αν θέλουμε να αναζητήσουμε ένα νέο επιχειρηματικό πρότυπο – το οποίο
πραγματικά το έχει η ανάγκη η χώρα – μάλλον πρέπει να πάμε χρονικά πιο πίσω, σε
αυτούς που ήρθαν από τη Μ. Ασία, από τους εθνικούς ευεργέτες που ήρθαν από κάθε
σημείο της οικουμένης και μαζί με το «κέρδος» είχαν και την έννοια της
«προσφοράς».
Θεόδωρος Α, Σπανέλης
