«ὁδὸς ἄνω κάτω μία καὶ ὡυτή».
Ο δρόμος που ανεβαίνει κι ο δρόμος που κατεβαίνει είναι ο ίδιος δρόμος, σημείωνε πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια ο εφέσιος φιλόσοφος Ηράκλειτος. Μερικούς αιώνες μετά ήρθαν οι Πατέρες της Ορθοδοξίας για να εμπλουτίσουν αυτή την προσέγγιση διαπιστώνοντας ό,τι όχι μόνο είναι ο ίδιος δρόμος αλλά επιπλέον η πτώση είναι προϋπόθεση της ανύψωσης και ο θάνατος μιας νέας ζωής, ωστόσο αν κι αυτό φαίνεται τόσο απλό, δυσκολευόμαστε να το αντιληφθούμε. Δυσκολευόμαστε να αποδεχθούμε αυτή την μεγάλη Αλήθεια, που αποτελεί την πεμπτουσία κάθε αναγέννησης. Κι αν αυτό ισχύει για έναν άνθρωπο γιατί να μην ισχύει και για μια κοινωνία, η οποία είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό άθροισμα ανθρώπων;
Τα σκεπτόμαστε αυτά με αφορμή όλη αυτή την κατάρρευση που ζούμε καθημερινά στην πατρίδα μας. Ωστόσο η απορία που ελλοχεύει σε όλα αυτά τα εκπληκτικά γεγονότα που βιώνουμε είναι κατά πόσο τα όσα συμβαίνουν, αποτελούν μια πτώση, προϋπόθεση μιας νέας πορείας ανασυγκρότησης με ποιοτικά χαρακτηριστικά ή αποτελούν την τελευταία πράξη ενός ξεπεσμού; Κολοσσιαία η διαφορά. Γιατί στην πρώτη περίπτωση έχουμε μια αποδόμηση θεσμών και λειτουργιών, όπως είναι για παράδειγμα το πολιτικό σύστημα, η οικονομία και η λειτουργία του λεγόμενου δημόσιου τομέα και μια νέα αναδόμηση με ποιοτικότερα χαρακτηριστικά, ενώ στην δεύτερη περίπτωση ουσιαστικά έχουμε μια εξευτελιστικού χαρακτήρα έκπτωση που στο διάβα της συμπαρασύρει τα πάντα. Ένας δρόμος χωρίς ελπίδα που με μαθηματική ακρίβεια οδηγάει στην Κόλαση.
Για να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο. Κανείς δεν αμφιβάλει ότι ζούμε τις τελευταίες ημέρες του πολιτικού συστήματος, ως φορέα λειτουργίας των δημοσίων πραγμάτων και εγγυητή λειτουργιών που έχει ανάγκη η κοινωνία, αυτό θα γίνει όμως μέσα από μια αξιοπρεπή αποχώρηση του υφιστάμενου πολιτικού προσωπικού έτσι ώστε να ανοίξουν φυσιολογικά οι συνθήκες για μια νέα κατάσταση που θα λάβει χώρα μέσα στην κοινωνία ή θα συνοδευτεί από ένα γενικότερο ξεπούλημα των πάντων που θα μας οδηγήσει σε ακραίες καταστάσεις; Τρομάζουμε στην ιδέα ότι το μεταπολιτευτικό σκηνικό που στήθηκε με μια εθνική τραγωδία, την Κύπρο, μπορεί και να κλείσει με τον ίδιο τρόπο, αυτή τη φορά στο Αιγαίο.
Χωρίς να έχουμε ζηλέψει την δόξα της Κασσάνδρας, μπορούμε να πούμε ότι τα όσα συμβαίνουν οδηγούν την σκέψη στο συμπέρασμα ότι δεν πρόκειται απλά για μια πτώση, έστω και επώδυνη, αλλά για ένα ξεπεσμό άνευ προηγουμένου. Και μόνο το γεγονός ότι η όποια αντίδραση έχει περιοριστεί σε μερικούς χιλιάδες ρομαντικών που βγήκαν στις πλατείες, αυτό είναι δηλωτικό στοιχείο της απουσίας κοινωνικής εφεδρείας με ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά. Και πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά όταν απουσιάζει το θεμέλιο και ο προσανατολισμός. Το σημειώναμε και χθες ότι το κύριο πρόβλημα της χώρας δεν είναι η οικονομική κρίση αυτή είναι απλά ο πυρετός σε ένα σώμα με καθολικό καρκίνο. Γι’ αυτό και οι μέχρι τώρα συνταγές αλλά και όσες άλλες μας επιβληθούν να ακολουθήσουμε για τον έλεγχο του πυρετού δεν μπορούν να φέρουν κανένα αποτέλεσμα. Η δυσθυμία με την οποία όλοι παρακολουθούμε τα επελαύνοντα γεγονότα δεν έχει μετεξελιχθεί – ή δεν μπορεί να μετεξελιχθεί – σε μια αγωνία η οποία θα προκαλέσει δράση… Μια δράση ικανή να μας φέρει σε επικοινωνία και να μας κάνει κοινωνούς μιας νέας οικουμενικής αντίληψης που θα νοηματοδοτήσει την πορεία ανάκαμψης και θα οριοθετεί την υπέρβαση όχι απλά του απερχόμενου πολιτικού συστήματος αλλά και της επελαύνουσας κυριαρχίας που επιτελείται σήμερα υπό το μανδύα του δανεισμού, από τους οικονομικούς τρομοκράτες που λυμαίνονται την παγκοσμιοποιημένη οικονομία.
