Μπορεί οι πολίτες που δηλώνουν αγανακτισμένοι και βγαίνουν στις πλατείες να είναι λιγότεροι απ’ όσους θα περίμενε κανείς, ωστόσο το γεγονός δεν χάνει την αξία του. Και δεν την χάνει γιατί για πρώτη φορά, τουλάχιστον μετά την μεταπολίτευση, υπάρχει μια αυθόρμητη λαϊκή διαμαρτυρία. Δεν ξέρουμε στην πορεία τι θα γίνει και πως θα εκφραστεί πολιτικά αυτή η αγανάκτηση, το σίγουρο είναι όμως ότι κάποιες χιλιάδες συνέλληνες εγκατέλειψαν τον καναπέ και βγήκαν στις πλατείες. Καλά και ωραία όλα αυτά και μακάρι όλοι αυτοί, οι αγανακτισμένοι, να πληθύνουνε και τα κατακλύσουν δρόμους και πλατείες. Δυστυχώς όμως αυτοί που παραμένουν στους καναπέδες με το τηλεκοντρόλ στο χέρι και οι οποίοι καθοδηγούνται από το μέγα ινστρούχτορα Λάκη Λαζόπουλο και τους άλλους πρωταγωνιστές της τηλεπροπαγάνδας είναι πολλοί περισσότερο. Όσα δεν μπόρεσε να κάνει η χούντα με τα τάνκ το έχει πετύχει η τηλεόραση…
Ωστόσο όλοι αυτοί οι αγανακτισμένοι έχουν ένα πρόβλημα, τουλάχιστον στην Αθήνα, μαζεύονται στο Σύνταγμα έξω από τη Βουλή και χειρονομούν και φωνάζουν συνθήματα. Τελικά όμως το πρόβλημά τους είναι το Κοινοβούλιο, που σε τελική ανάλυση είναι και το σύμβολο της Δημοκρατίας ή ο κομματισμός. Δημοκρατία και κομματισμός, έννοιες – εν τέλει – απόλυτα διάφορες και ξένες μεταξύ τους. Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι θα ήταν πιο παραγωγικό αν οι διαμαρτυρίες γίνονταν μπροστά από τα γραφεία των κομμάτων. Αν κάτι σηματοδοτεί το τέλος της μεταπολίτευσης, αυτό είναι τα κόμματα που γνωρίζουμε και θα μας επιτρέψετε να μην κάνουμε καμία διάκριση ανάμεσα σε κόμματα εξουσίας και μη. Ακόμη και οι εκτός των κέντρων εξουσίας, συνέβαλαν τα μέγιστα στην απαξίωση της πολιτικής. Το 1989 δεν απέχει πολύ από το σήμερα.
Ας γυρίσουμε όμως στο κίνημα των αγανακτισμένων, για να σημειώσουμε ότι αν συνεχίσει έτσι, μπορεί σύντομα να αποκτήσει ακόμη πιο μαζικά χαρακτηριστικά αλλά δεν θα έχει λύσει ένα βασικό του πρόβλημα. Τα αληθινά ποτάμια έχουν μια κατεύθυνση, ξεκινούν από κάπου, από την πηγή και πηγαίνουν κάπου, στο βάθος της Θάλασσας, δεν περιφέρονται από εδώ και από εκεί ή καλύτερα από πλατεία σε πλατεία χωρίς στόχο. Κι αυτή τη στιγμή ο μοναδικός στόχος που μπορεί να υπάρξει και να γίνει ο καταλύτης για μια εκ νέου πολιτικοποίηση δεν είναι άλλος από τον απόλυτο συγχρονισμό με την οικουμενική ιστορία. Περισσότερο από κάθε άλλη οικονομική κρίση, ο δυτικός κόσμος δοκιμάζεται τώρα από μια δομικού χαρακτήρα κρίση. Το μοντέλο της ευημερούσας δυτικής κοινωνίας καταρρέει και απειλείται από τους φτωχούς και καταφρονεμένους Κινέζους και Ινδούς. Το Κεφάλαιο το κατανόησε γρήγορα και από νωρίς μαζικά μετανάστευσε ανατολικά. Έφυγε αφήνοντας πίσω του χρεωκοπημένες τράπεζες, κουφάρια εργοστασίων και επιχειρήσεων και εκατομμύρια ανέργους και άφησε τις κυβερνήσεις να τα διαχειριστούν. Ο τρόπος διαχείρισης της κρίσης δεν θα σημάνει απλά και μόνο το μέγεθος των απωλειών αλλά και το ίδιο το πολίτευμα της Δύσης. Τα πράγματα είναι λοιπόν, πολύ σοβαρά, για να τα αφήσουμε στους διορισμένους διαχειριστές.
