Ίσως είναι το πιο συγκλονιστικό ρεπορτάζ των τελευταίων
ημερών, αυτό που προβλήθηκε, προχθές το βράδυ, στο δελτίο ειδήσεων του ALPHA. Το εν λόγω ρεπορτάζ
θίγει τα προβλήματα που υπάρχουν σε διάφορες συνοικίες της Αθήνας, εξαιτίας του
μεγάλου αριθμού λαθρομεταναστών. Ωστόσο στο ρεπορτάζ δεν μιλάνε οι γνωστοί
«ρατσιστές» φοβικοί Έλληνες που βλέπουν λαθρομετανάστη και αλλάζουν δρόμο, αλλά
αλλοδαποί από Αλγερία, Αίγυπτο, Ινδία ή Ιράκ, οι
οποίοι είναι από τις πρώτες
φουρνιές λαθρομεταναστών και ήδη έχουν πετύχει να νομιμοποιήσουν με κάποιο
τρόπο την παρουσία τους εδώ. Είναι άνθρωποι που έχουν κάνει οικογένεια, πολλοί
εξ αυτών έχουν δημιουργήσει και την δική τους μικροεπιχείρηση την οποία
παλεύουν να διατηρήσουν μεσούσης της οικονομικής καταιγίδας. Αν δεν έβλεπε
κανείς την εικόνα και άκουγε μόνο τα λόγια, δεν θα μπορούσε να ξεχωρίσει αν
όλοι αυτοί είναι Έλληνες ή ξένοι!!! Έλεγαν ακριβώς τα ίδια πράγματα, για τις
απειλές που δέχονται, για τις ληστείες που γίνονται και για τους φόβους που
έχουν για την σωματική ακεραιτότητα των παιδιών τους και των ιδίων. Η επωδός
ήταν ότι πρέπει το κράτος να τους διώξει όλους αυτούς και να τους πάει από εκεί
που ήρθαν!!!
Εκεί είναι που μένεις άναυδος και αναρωτιέσαι πώς είναι
δυνατόν ο χθεσινός λαθρομετανάστης να μιλάει με τόσο περιφρόνηση και απέχθεια
για τον σημερινό κατατρεγμένο και πολλές φορές διωκόμενο από την φτώχεια και
τον πόλεμο; Ποια είναι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον χθεσινό και τον
σημερινό λαθρομετανάστη. Μια και σημαντική, ο χθεσινός έχει τακτοποιηθεί στην
νέα του πατρίδα, ίσως τα παιδιά του να πηγαίνουν και στο σχολείο, έχει σπίτι
και δουλειά και νοιώθει τώρα ότι ο νέος είναι δημόσιος κίνδυνος.
Τα επισημαίνουμε αυτά για να καταδείξουμε ότι παρά τις
κορώνες και τα αναθέματα η ελληνική κοινωνία δεν είναι ρατσιστική κοινωνία αλλά
απεναντίας περισσότερο ανοιχτή απ’ ότι νομίζουμε. Ωστόσο όλα τα πράγματα έχουν
τα όρια τους. Όταν μια χώρα των δέκα εκατομμυρίων έχει ένα εκατομμύριο
λαθρομετανάστες και την προηγούμενη 20ετία ενσωμάτωσε με γόνιμο και δημιουργικό
τρόπο άλλο ενάμιση εκατομμύριο, είτε λαθρομετανάστες ή ομογενείς που ήρθαν από
τις χώρες της πρώην Σοβιετική Ένωση, είναι αν μη τι άλλο άδικος ο χαρακτηρισμός
«ρατσιστική».
Είναι μια ακόμη άμυνα του πολιτικού συστήματος, όπως το
«μαζί τα φάγαμε» για να κρύψει τις δικές του ευθύνες, οι οποίες συνίστανται
στην αδιαφορία να διαχειριστεί το πρόβλημα αφήνοντας το στους νόμους της
ελεύθερης οικονομίας και στις πλάτες της κοινωνίας. Και έρχεται τώρα, αφού το
πρόβλημα έχει ξεφύγει από κάθε όριο λογικής, να προτείνει την πιο βλακώδη λύση:
Στρατόπεδα συγκέντρωσης.
