Μαζί με το τέλος του μεταπολιτευτικού κύκλου και την
καταρράκωση του πολιτικού συστήματος έρχεται και το τέλος των διαχωριστικών
γραμμών, έτσι όπως διαμορφώθηκαν από τις πρώτες ημέρες του Ψυχρού Πολέμου. Αυτή
τη στιγμή το πολιτικό τοπίο είναι αρκετά θολό και ιδιαίτερα ρευστό, ωστόσο –
όπως σημειώναμε και χθες – διαφαίνεται ως αποτέλεσμα της κρίσης η νέα
διαχωριστική γραμμή που αναδύεται μέσα από τα συντρίμμια της οικονομικής
καταστροφής.
Η αναφορά στο δίπολο Αριστερά – Δεξιά δεν έχει πλέον κανένα νόημα και ό,τι υπάρχει από αυτή την
εποχή και την θυμίζει είναι απλά τα ονόματα των κομμάτων και των πολιτικών
αρχηγών. Έτσι βλέπουμε από τη μία να έχει συγκροτηθεί το μνημονιακό μπλοκ στο
οποίο εντάσσονται τα κόμματα που φιλοδοξούν να είναι διαχειριστές της
μεταβατικής κατάστασης. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Δημοκρατική Συμμαχία είναι οι κατ’ εξοχήν
εταίροι αυτού του σχήματος. Στην αντίπερα όχθη βρίσκονται τα αντιμνημονιακά
κόμματα, πρώτα απ’ όλα το ΚΚΕ, ίσως το μόνο κόμμα που σταθερά είναι
αντιμνημονιακό και αντιευρωπαϊκό, αν δεν είχε το βεβαρυμμένο παρελθόν του
σταλινισμού ίσως αυτή την στιγμή να είχε αναχθεί ως ο κορυφαίος και
αδιαμφισβήτητος πόλος της νέας κατάστασης. Από εκεί και πέρα δίπλα του
στριμώχνονται νέα κόμματα όπως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου και
μια σειρά άλλα νεόκοπα κόμματα κομμουνιστικής, πατριωτικής ακόμη και
εθνικιστικής μήτρας.
Ενδιάμεσα υπάρχει μια νεφελώδης και απροσδιόριστη πολιτικά
κατάσταση. Η Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη, δηλώνει αντιμνημονιακή αλλά
επισημαίνει ότι αν βρεθεί στην κυβέρνηση θα σεβαστεί τις υπογραφές που μπήκαν
στα μνημόνια(!!!), με τέτοιες δηλώσεις πώς να μην κατρακυλήσει δημοσκοπικά… Ο
ΣΥΡΙΖΑ, κόμμα που δηλώνει επίσης αντιμνημονιακό αλλά εντός της Ευρώπης, μιας
Ευρώπης χωρίς τον Γαλλογερμανικό άξονα (σαν να λέμε σπανακόπιτα χωρίς σπανάκι)
έντονα αριστερή ρητορική, αλλά όταν φτάνουμε στο δια ταύτα θολώνουν τα νερά και
αρχίζουν τα γνωστά διφορούμενα του πάλαι ποτέ ΚΚΕ Εσωτερικού. Κάπου εδώ
βρίσκεται και η Κοινωνική Συμφωνία των Λούκα Κατσέλη και Χάρη Καστανίδη, αφού
υπέγραψαν το μνημόνιο χωρίς να το διαβάσουν, έρχονται τώρα να το πολεμήσουν!!!
Ο απόλυτος παραλογισμός.
Το ΛΑΟΣ είναι ένα ακόμη κόμμα που δεν ανήκει πουθενά και
συγχρόνως ανήκει παντού. Το ΛΑΟΣ ξεκίνησε ως εθνικιστικό, αντισημιτικό κα
αντιευρωπαϊκό κόμμα, εξελίχθηκε στον τρίτο εταίρο της μνημονιακής κυβέρνησης –
μέσα σε μια νύχτα – και τώρα τείνει να ξαναγυρίσει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε για
να εξοβελίσει τον μεγάλο του ανταγωνιστή τη Χρυσή Αυγή.
Ο μνημονιακός χώρος σήμερα έχει ένα πλεονέκτημα, διαθέτει
πρόταση εξουσίας και διακυβέρνησης έτσι όπως αυτό καθορίζεται από τις συμβάσεις
που υπογράψαμε με τους δανειστές μας και εν πολλοίς είναι ομοιογενείς. Το
μεγάλο μειονέκτημα του αντιμνημονιακού χώρου είναι ότι δεν διαθέτει πρόταση
εξουσίας – ακόμη τουλάχιστον -, είναι ετερόκλητος και εμφανίζεται περισσότερο
ως ένας χώρος διαμαρτυρίας. Η μετεξέλιξή του θα σηματοδοτήσει σε μεγάλο βαθμό
και την αντοχή του ως πολιτικός χώρος.
