Εδώ και μήνες τώρα παίζεται ένα σήριαλ με τις Δ.Ο.Υ. του
είδους, καταργούνται, δεν καταργούνται. Τελικά το όλο σχέδιο πήρε αναβολή λίγων
μηνών… αν δεν ισχύσει και εδώ το γνωστό δόγμα του «ουδέν μονιμότερου του
προσωρινού». Δεν ξέρουμε αν ήταν αναγκαία ή όχι η κατάργηση εφοριών, σίγουρα
ήταν απαίτηση της τρόικας, οπωσδήποτε
όμως η υλοποίηση που επιχειρήθηκε
έγινε με το πιο πρόχειρο και επιπόλαιο τρόπο.
Πρώτα και κύρια δεν υπήρχε σχέδιο συγχώνευσης των καταργούμενων εφοριών και το
μόνο που θα συνέβαινε θα ήταν να συστεγάζονται!!! Δεύτερον δεν υπήρχε
οργανόγραμμα για το πόσα άτομα θα χρειαστούν μετά την συγχώνευση και πόσα
περισσεύουν για να φύγουν για αλλού. Δεν
υπήρχε όμως και χωροταξική μελέτη για το πως θα τοποθετηθεί το προσωπικό με τα
γραφεία του μέσα στο χώρο της Δ.Ο.Υ. Επιπλέον, δεν υπήρχε πρόβλεψη για την συνένωση
των αρχείων. Και τέλος δεν υπήρχαν ούτε τα χρήματα για την μετακόμιση των
αρχείων και των γραφείων. Αν αυτό σας θυμίζει την εικόνα του ελληνικού στρατού
μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, δεν απέχει και πολύ η εικόνα.
Ο φορολογικός μηχανισμός, ίσως να είναι ο σπουδαιότερος σε
ένα κράτος μετά την Εθνική Άμυνα, καθώς εξασφαλίζει έσοδα, εφαρμόζει την
δικαιοσύνη στους φορολογούμενους και δημιουργεί το αίσθημα μιας ευνομούμενης
πολιτείας. Σαφώς και χρειάζεται αλλαγές, χρειάζεται εκσυγχρονισμό και βελτίωση
αλλά χωρίς σχέδιο δεν μπορεί να γίνει τίποτα, όπως και αποδείχθηκε.
Το λυπηρό είναι ότι παρά την οικονομική κρίση ο δημόσιος
τομέας αντί να γίνεται καλύτερος συνεχώς χειροτερεύει. Η αίσθηση που υπάρχει
στους πολίτες είναι ότι καθημερινά γκρεμίζεται κάθε έννοια οργανωμένου κράτους
και όλα τείνουν προς μια άναρχη κατάσταση όπου ο μόνος νόμος θα είναι αυτός του
ισχυρού. Αυτό δεν σημαίνει ότι το κράτος που είχαμε ήταν ότι καλύτερο, αλλά δεν
είναι μακριά ο χρόνος που θα νοσταλγούμε εκείνη την εποχή που έστω στοιχειωδώς
λειτουργούσε ο κρατικός μηχανισμός. Μιλούσαμε για λαδώματα, για τα ράτσα στα
νοσοκομεία και πολλά άλλα, ποιος μιλάει τώρα γι’ αυτά όταν δεν υπάρχει ούτε
επίδεσμος;
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
