Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

Υπερβαίνοντας την θλίψη των ημερών


Με την εορτή των Θεοφανείων την προσεχή Κυριακή κλείνουν οι γιορτές του Αγίου 12ημέρου και μαζί κλείνει ένας κύκλος που εδώ και πολλά χρόνια τον είχαμε ταυτίσει με το αποκορύφωμα του καταναλωτισμού. Φέτος τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά και τυχόν καταναλωτικά ξεσπάσματα ήταν περισσότερο για να πεισθούν οι «δράστες» ότι είναι «ζωντανοί» παρά γιατί τα είχαν ανάγκη. Είναι
η περίπτωση που λες: «να το αγοράσω αυτό για να το κάνω τι;» Είναι οι στιγμές που νοιώθεις μια ματαιότητα στη  χρήση πολλών πραγμάτων, όταν γύρω σου καταρρέουν άνθρωποι, -είτε οδηγούμενοι στο θάνατο, είτε στα ψυχοφάρμακα, είτε ακόμη και σε εκδηλώσεις πράξεων τυφλής βίας - και όταν αυτό συμβαίνει με όλο και μεγαλύτερους ρυθμούς, δεν μπορείς ούτε στον εαυτό σου να ψιθυρίσεις εκείνο το ανόητο σλόγκαν που έθρεψε γενιές και γενιές νεοελλήνων «Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή»… Αυτό το σλόγκαν ήταν το συνθηματικό για να μπεις στον κόσμο της ξενοιασιάς, της άκρατης κατανάλωσης, της απόλυτης κενότητας και ματαιότητας που πρέσβευε το νεανικό περιοδικό που το είχε πλασάρει και το οποίο ευτυχώς μας άφησε από νωρίς χρόνους. Όσοι πίστεψαν ότι η ζωή είναι μόνο η χαρά και η διασκέδαση, στις μέρες μας έπεσαν κυριολεκτικά από τα σύννεφα, ακόμη και οι πλασιέ αυτού του μοντέλου ζωής.

Η ζωή μπορεί να είναι τόσο χαρούμενη όσο και θλιμμένη, για το τι είναι κάθε φορά δεν εξαρτάται από αυτό που έχεις, αλλά από αυτό που είσαι. Αυτό προσπάθησαν και κατάφεραν να μας κάνουν να το ξεχάσουμε. Απαρνηθήκαμε τους δασκάλους του φιλοκαλείν μετ΄ευτελείας, ξεκινώντας από τον Περικλή (Επιτάφιος λόγος) που πρώτος το δίδαξε και συνεχίζοντας με όσους το έκαναν πράξη, όπως, τον Αλ. Παπαδιαμάντη, τον Φωτ. Κόντογλου, τον Γιάν. Τσαρούχη, τον Οδυσ. Ελύτη, τον Μαν. Χατζηδάκι, τον Δημ. Πικιώνη – για να αναφέρουμε μερικούς ενδεικτικά – για να αλλαξοπιστήσουμε και να ασπαστούμε ξενικά μοντέλα ζωής, στα οποία τόσο η αυτοκτονία, όσο και τα ψυχοφάρμακα είναι μέρος ενός βίαιου τρόπου ζωής.

Γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης στα ταξιδιωτικά του ότι στη Δύση βρήκε ανθρώπους με γεμάτο στομάχι αλλά με άδεια ψυχή που συνεχώς πεινούσαν και συνεχώς ζητούσαν, ενώ στην Ανατολή βρήκε ανθρώπους με άδειο στομάχι αλλά με γεμάτη ψυχή που δεν ένοιωθαν την πείνα τους. Σχηματικός ο λόγος αλλά ενδεικτικός για το ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε για να προβληματιστούμε, τώρα που το άλλοθι των γιορτών τελειώνει και η σκληρή πραγματικότητα έρχεται να μας θυμίσει ότι αν δεν αλλάξουμε κάτι στη ζωή μας το 2013 δεν θα διαφέρει σε τίποτα από το 2012.

Θεόδωρος Α. Σπανέλης