Το προφανές είναι να καταδικάσουμε τον Παπακωνταντίνου για
τους χειρισμούς τους στην υπόθεση της Λίστας Λαγκάρντ. Το θέμα θυμίζει λίγο την
ιστορία του Αλ Καπόνε, ο οποίος αφού είχε διαπράξει μια σωρεία ποινικώς
κολάσιμων πράξεων συνελήφθη για φοροδιαφυγή. Μάλιστα η σχετική ιστορία
υποστηρίζει ότι γέλασε όταν τον ανακοίνωσαν ότι συλλαμβάνεται για την απόκρυψη
εισοδημάτων αλλά η διάθεσή του άλλαξε όταν ήρθαν και οι υπόλοιπες κατηγορίες. Ο
Γιώργος Παπακωνσταντίνου δεν είναι Αλ Καπόνε, ούτε η Ελλάδα είναι Αμερική, στην
οποία είναι πιο εύκολο να γλυτώσεις από την τιμωρία της Δικαιοσύνης αν έχει
σκοτώσει άνθρωπο, παρά αν έχεις κλέψει το δημόσιο. Άλλα συστήματα, άλλες
προτεραιότητες…
Στην Ελλάδα ο κανόνας είναι άλλος, όσο μεγαλύτερο είναι το
αδίκημα σου, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχεις να απαλλαχθείς. Ζούμε ακόμη
στην εποχή του Γιάννη Αγιάννη όπου σε περιμένει η φυλακή επειδή έκλεψες ένα
καρβέλι ψωμί ή 10 ευρώ για να ταΐσεις τα παιδιά σου, αλλά δεν έχει να φοβάσαι
τίποτα αν η υπόθεση αφορά δισεκατομμύρια ευρώ. Στην πρώτη περίπτωση μπορείς να
κλέψεις και να μην έχει κανένα συνένοχο, στη δεύτερη δεν υπάρχει περίπτωση να
κλέψεις τόσα χρήματα και να μην έχει και μια λίστα με βαριά ονόματα, στα χέρια
σου. Δείτε τι έγινε με τον Χριστοφοράκο και την περίφημη λίστα της SIEMENS, μπροστά στον κίνδυνο
να καταρρεύσει σχεδόν σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, νύχτα φυγαδεύτηκε στην
Γερμανία, σε αυτό το προπύργιο του Προτεσταντισμού και την υποκρισίας, ο
δράστης μαζί με την λίστα των ομήρων του.
Πιο πιθανό είναι να συναντήσουμε εξωγήινους από ένα μακρινό
γαλαξία του σύμπαντος, παρά να δούμε τον Χριστοφοράκο να προσάγεται ενώπιον της
ελληνικής Δικαιοσύνης και να καταθέτει την λίστα της SIEMENS. Μερικοί λένε ότι η διαφθορά
είναι σαν το ταγκό, χρειάζονται δύο για να το χορέψουν. Εμείς θα διαφωνήσουμε
με αυτή την διαπίστωση, αυτά ίσχυαν κάποτε… Πλέον στην Ελλάδα η διαφθορά είναι
σαν το τσάμικο, χρειάζονται πολλοί για να το χορέψουν και πρέπει να έχουν και
καλή ορχήστρα. Ο Γ. Παπακωνταντίνου δεν ξέρουμε αν ήταν ο πρώτος χορευτής ή το
πρώτο βιολί στην ορχήστρα για να αξίζει κανείς να εξαντλήσει την τιμωρία στο
πρόσωπό του.
Σε τελική ανάλυση το πρόβλημα δεν είναι τα πρόσωπα, αφού πάντα
θα υπάρχουν πρόθυμοι να διαφθαρούν, εφόσον έχουν περιθώρια. Αν θέλει κανείς να
μιλήσει για το πρόβλημα πρέπει να θίξει τον τρόπο διάρθρωσης του πολιτεύματος
και τον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος και των θεσμών. Συζήτηση που
δεν εντάσσεται στην πολιτική ατζέντα, καθώς το φιλοθεάμων κοινό δεν θέλει
ανατροπές, απλά να δει να χύνεται αίμα στην αρένα ζητάει για να ικανοποιηθεί.
Μην ξεχνάτε ότι όσο υπήρχε αίμα διαθέσιμο να χυθεί στην αρένα κανείς δεν
αμφισβήτησε την κυριαρχία του καίσαρα.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
