Καλές οι ευχές για το 2013 αλλά δεν νομίζουμε να υπάρχει
κανείς που να πιστεύει ότι η χρονιά που ξεκίνησε θα είναι καλύτερη από αυτήν
που έφυγε, απεναντίας οι τάσεις δείχνουν ότι θα ολοκληρωθεί η κατεδάφιση του
μεταπολιτευτικού οικοδομήματος, γεγονός που θα κάνει ακόμη πιο δύσκολες τις
σχέσεις πολιτών και πολιτικών, αλλά και την καθημερινότητα όλων μας.
Η κοινωνία με όλο και πιο γρήγορους ρυθμούς πληβειοποιείται
και η πορεία αυτή δείχνει να μην έχει τέλος, όσο δεν διαφαίνονται νέες τάσεις, τόσο στην πολιτική, όσο και στην
οικονομία. Το κακό δεν είναι ότι βουλιάζουμε, γεγονός αναμενόμενο σε μια
περίοδο έντονων ανατροπών, αλλά το γεγονός ότι δεν διαφαίνεται από πουθενά
ελπίδα. Και για να μην μένουμε μόνο στους πολιτικούς – που είναι και ο εύκολος
στόχος – ανάλογα φαινόμενα υπάρχουν σε όλους τους χώρους. Αυτή τη στιγμή στη
χώρα δεν υπάρχει ένας χώρος που να λειτουργεί έστω στοιχειωδώς και συγχρόνων να
διαθέτει εκείνους τους ανθρώπους που θα δηλώνουν έτοιμοι να πάρουν την υπόθεση
στα χέρια τους.
Για παράδειγμα μια έρευνα που έγινε στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της
χώρας έδειξε ότι οι φοιτητές ήταν παρόντες στις αίθουσες διδασκαλίας, αλλά
απόντες ήταν οι καθηγητές τους, οι οποίοι ως μέρος του μεταπολιτευτικού
οικοδομήματος δεν έχασαν ευκαιρία να εξαργυρώνουν τους ακαδημαϊκούς τους
τίτλους έναντι αντιπαροχών, με συνέπεια να είναι απόντες από την κύρια
απασχόληση τους που είναι η διδασκαλία.
Σήμερα όμως τα δεδομένα έχουν αλλάξει άρδην, ο σημερινός
φοιτητής δεν είναι ο αργόσχολος των προηγούμενων χρόνων που τον «τάιζαν» οι
δικοί του για να είναι αιώνιος φοιτητής, τώρα βιάζεται να τελειώσει για να
σταματήσει η αιμορραγία της οικογένειας. Μπορεί το επόμενο στάδιο να είναι η
ανεργία ή μια υποτροφία για φυγή στο εξωτερικό, δεν έχει σημασία, αρκεί να
σταματήσει η μηνιαία δαπάνη να βαραίνει την οικογένεια. Για να μπορέσουν πολλές
οικογένειες να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις των σπουδών των παιδιών τους
έχουν φτάσει στο σημείο να περιορίσουν τη θέρμανση, το φαγητό ή να μαγειρεύουν στην γκαζιέρα. Αυτή είναι μια
πραγματικότητα που δεν πρέπει να αγνοούμε όλοι μας και ιδιαίτερα οι ακαδημαϊκοί
παράγοντες. Οι σπουδές των παιδιών
προϋποθέτουν για πολλούς αιματηρές οικονομίες και αλλαγή του τρόπου ζωής της
οικογένειας. Αξίζει ίσως ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα να ασχοληθεί με τη διεξαγωγή
μιας έρευνας στην οποία θα καταγραφούν οι θυσίες των οικογενειών για να εξασφαλίσουν
τις σπουδές των παιδιών, ίσως αυτό να βοηθήσει τους εκπαιδευτικούς παράγοντες
να αναθεωρήσουν πολλά από τον τρόπο της λειτουργίας τους. Οι σπατάλες, οι κομπορρημοσύνες,
η αδιαφορία για το μάθημα και όλα τα συμπαρομαρτούντα είναι συνήθειες που
πρέπει να αποβληθούν με δική τους πρωτοβουλία και γιατί όχι να γίνουν οι ίδιοι
φραγμός σε τέτοιου είδους συμπεριφορές.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
