Βγήκε και πάλι ο πρωθυπουργός μας και μίλησε για ανάπτυξη.
Πιο συγκεκριμένα όπως μεταδίδουν σχετικά τα ειδησεογραφικά πρακτορεία: «Την
ανάγκη να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή και να
ανακουφιστούν οι κοινωνικές
ομάδες που κυρίως πλήττονται από την κρίση», επισήμανε ο πρωθυπουργός Αντώνης
Σαμαράς, σε εκδήλωση του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος στο Ζάππειο.
Και αναρωτιέται κανείς σε ποια χώρα ζει ο κ. πρωθυπουργός,
αφού κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο σαφές ότι το πρόβλημα που ακούει στο όνομα
«ελληνική κρίση» δεν είναι απλά ένα οικονομικό ζήτημα ή αν προτιμάται πιο
συγκεκριμένα ένα πρόβλημα μειωμένης ρευστότητας στην αγορά. Γι’ αυτό και αν αύριο κατά μαγικό τρόπο πλημμύριζε η Ελλάδα
από χρήμα, δεν θα είχαμε ανάπτυξη αλλά παλιννόστηση της πρότερης κατάστασης της
επίπλαστης ευημερίας, της δήθεν ανάπτυξης και όλα αυτά με την ρεμούλα και την
λαμογιά! Θέλετε απόδειξη; Πάρτε για παράδειγμα τομείς του κράτους όπου ακόμη
κυκλοφορεί έστω και στοιχειωδώς το χρήμα και θα διαπιστώσετε το τι αρπαχτές
γίνονται ακόμη και σήμερα.
Το δυστύχημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι ότι
κλείνοντας ο κύκλος της αντιπολίτευσης μαζί με τα όποια καλά έφερε – όπως για
παράδειγμα το κλείσιμο του ζητήματος του εθνικού διχασμού – μας έφερε και ένα
νέο τύπο νεοέλληνα που αποτελεί αντικείμενο κοινωνιολογικής μελέτης. Μιλάμε για
ένα τύπο ανθρώπου που ανήγαγε την κατανάλωση σε υπέρτατη αξία και γι’ αυτό
σήμερα δυστυχή ακόμη και αν έχει τα απαραίτητα για να ζήσει. Επιπλέον από
πολιτικό όν εξελίχθηκε σε ένα νέο τύπο «πολίτη» που δέχεται να άρχεται από
μηδενικά αρκεί να μην ενοχλεί κανείς την καλοζωία του!!! Θέλετε και άλλο
παράδειγμα; Ενώ μέχρι και πριν την μεταπολίτευση κάθε αντιεξουσιατική πράξη
είχε ως στόχο τους φορείς της εξουσίας, τώρα ο στόχος είναι η ίδια η κοινωνία.
Απτό παράδειγμα το γεγονός ότι καθημερινά καταστρέφεται αυτό που ονομάζουμε
δημόσιος χώρος και δημόσια περιουσία, λες και ο κάθε εξουσιαστής πολιτικός ή
οικονομικός θίγεται αν κάποιος πάει και καταστρέψει μια ενημερωτική πινακίδα
στην Καβάλα ή μια κούνια στην παιδική χαρά του Φαλήρου.
Με λίγα λόγια θέλουμε να πούμε ότι δεν μπορούμε να μιλήσουμε
ουσιαστικά για ανάπτυξη αν πρώτα δεν μιλήσουμε για ένα άλλο πολίτευμα στο οποίο
οι πολίτες θα εκφράζονται χωρίς μεσολαβητές παντός είδους, θα είναι φορείς δημιουργίας
– ετυμολογικά το έργο που γίνεται για το δήμο - και πολιτισμού και οι δρώντες θα
μπορούν να εκφράζονται για τα πολιτικά ζητήματα του τόπου και η γνώμη τους να
μετράει. Αυτό θα δημιουργήσει ένα άλλο περιβάλλον που θα επιτρέψει και στους
νέους να εκφράσουν τις ανησυχίες τους με δημιουργικό τρόπο και όχι σπάζονταν
και καταστρέφοντας, γεγονός που σε τελική ανάλυση ενισχύει τους μηχανισμούς
καταστολής και αστυνόμευσης.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
