Παρά την κρίση που μαστίζει τη χώρα μας, η έννοια του
επενδυτή συνεχίζει να τελεί υπό διωγμό και δεν αναφερόμαστε μόνο στις
περιπτώσεις των μεγάλων επενδύσεων όπου το ζήτημα της προστασίας του
περιβάλλοντος χρήζει ιδιαίτερης προσοχής, αλλά και για τις μικρές, αυτές που
κάνει κάποιος για να βγάλει ένα μεροκάματο.
Κάποιος νέος καβαλιώτης αποφάσισε να φτιάξει ένα μικρό
καφενείο, με πολύ γούστο και μεράκι, σε ένα κτήριο με ιδιαίτερα αρχιτεκτονικά
χαρακτηριστικά, αφενός για να δημιουργήσει κάτι αισθητικά ενδιαφέρον και
αφετέρου για να βγάλει τα προς το ζην. Η
μεγάλη του ατυχία ήταν ότι για την
θέρμανση του χώρου επέλεξε μια μικρή
ξυλόσομπα, ίσως πιο μικρή δεν υπάρχει, καθώς ο χώρος δεν είναι αρκετός για μια
μεγαλύτερη. Μόλις έπιασαν τα κρύα άρχισε να την ανάβει και αμέσως άρχισαν τα
προβλήματα…
Όλα ξεκίνησαν από ένα γείτονα που τον ενοχλούσε η κάπνα από
την σόμπα, ο οποίος προφανώς δεν έχει περπατήσει στους δρόμους της Καβάλας για
να καταλάβει τι εστί αιθαλομίχλη. Η αρχή έγινε με συστάσεις και η συνέχεια
γράφτηκε με καταγγελίες. Πρώτοι πέρασαν οι δημοτικοί αστυνομικοί, μετά το
υγειονομικό και τέλος η Πολεοδομία. Η πρώτη γνωμάτευση της Πολεοδομίας ήταν ότι
δεν υπάρχει ζήτημα και αρκέστηκε σε μια σύσταση να υψωθεί το μπουρί της σόμπας κατά
1 – 2 μέτρα. Στον γείτονα δεν άρεσε αυτό καθώς ζητούσε την πλήρη αποκαθήλωσή
του. Επειδή δεν έγινε δεκτό το αίτημά του, ακολούθησαν και νέες καταγγελίες με
σκοπό να περιπλέξει επιπλέον την κατάσταση… Έτσι άρχισαν να βγαίνουν
γνωματεύσεις, να γίνονται ενστάσεις και όλα τα σχετικά που συνθέτουν ένα
παράλογο γαϊτανάκι. Κι όλα αυτά για μια επένδυση λίγων χιλιάδων ευρώ με σκοπό
να στήσει ένα άνθρωπος ένα μαγαζί και να δουλέψει.
Καταλαβαίνετε ότι ο παθών, ο επενδυτής εν προκειμένου, έχει
χάσει τον ύπνο του, τρέχει καθημερινά σχεδόν στις υπηρεσίες και εν γένει
περνάει της ψυχής του τον τάραχο για μια μικρή ξυλόσομπα που θα ανάψει συνολικά
3 – 4 μήνες, διάστημα στο οποίο λόγω κρύου τα παράθυρα της γειτονιάς είναι
κλειστά, οπότε δεν υπάρχει επί της ουσίας ενόχληση της όσφρησης.
Όταν μια επιχείρηση αυτού του μεγέθους ζει ένα τέτοιο δράμα,
ποιος τρελός θα αποφασίσει να βάλει τα ωραία του – και σπάνια πια – χρήματα για
να ανοίξει μια επιχείρηση και να προσφέρει εργασία; Αυτό δεν σημαίνει σε καμία
περίπτωση ότι πρέπει να καταστρατηγούνται οι νόμοι, αλλά σε όλα πρέπει να
υπάρχει ένα όριο και από εκεί και μετά να κλείνει το θέμα για να μπορεί να
λειτουργήσει η επιχείρηση. Αυτές οι ατέρμονες διαδικασίες που κοστίζουν σε
χρήμα, ψυχική διάθεση και χρόνο το μόνο που προσφέρουν είναι να αποτελούν
παράδειγμα προς αποφυγή για κάθε τρελό που πάει γυρεύοντας να μπλέξει. Και
συνήθως αυτοί που ταλαιπωρούνται οι μικροί, οι μεγάλοι έχουν τον τρόπο τους.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
