«Αδιάβροχη» κοινωνία

Καθημερινά καταγράφεται και μια απόπειρα αυτοκτονίας. Κάποιες πετυχημένες κάποιες όχι. Τα δύο τελευταία χρόνια τα επιτυχημένα εγχειρήματα ξεπέρασαν τις 3.000. Κάποτε μιλούσαμε για
τους συνανθρώπους μας που φεύγουν μαζικά λόγω των τροχαίων, τώρα που αυξήθηκε η τιμή της βενζίνης και το κόστος συντήρησης του αυτοκινήτου, μειώθηκαν. Αυξήθηκαν όμως οι αυτοκτονίες, τελικά είναι μικρότερο του κόστους ενός τέτοιου εγχειρήματος από ένα τροχαίο δυστύχημα;

Όταν ακούμε για μια αυτοκτονία, μετά το πρώτο σοκ της είδησης έρχεται η ανακούφιση, με την σκέψη ότι «δεν επηρεάζει την δική μου ζωή». Η αυτοκτονία έχει χαμηλότερο κόστος γιατί δεν υπάρχει το στοιχείο του μοιραίου, όπως δηλαδή συμβαίνει στα τροχαία. Η ανθρώπινη βλακεία ποτέ δεν καταγράφεται ως αιτία θανατηφόρων τροχαίων, κάτι που συμβαίνει στην περίπτωση της αυτοκτονίας… «Ήταν βλάκας και αυτοκτόνησε;», ακούγεται ως κοινωνική ηχώ, ξανά και ξανά... Βέβαια για να έχουμε μια πλήρη εικόνα του φαινομένου των αυτοκτονιών, φρόνιμο θα ήταν να προσθέσουμε σε αυτές και τα χιλιάδες περιστατικά των καταθλιπτικών που «αυτοκτονούν ψυχικά» όταν επιλέγουν να κρύψουν το πρόβλημα και να μην ζητήσουν βοήθεια. Ματαιώνουν την δική τους ζωή αλλά και των οικείων τους…

 

Αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία το μαζικό φαινόμενο των αυτοκτονιών, «αθώα» όπως εκείνο το παιδικό τραγουδάκι που λέει πως «ήταν ένα μικρό καράβι, ήταν ένα μικρό καράβι, που ήταν αταξίδευτο…. Και ο κλήρος πέφτει στον…» και αρχίζει σιγά – σιγά το ξεκαθάρισμα για να φύγει η «σαβούρα» και να μείνουν οι γενναίοι, «αυτοί που αξίζουν να ζήσουν»!!! Στις Πράξεις των Αποστόλων ο Απόστολος Παύλος, αιχμάλωτος οδηγείται στην Ρώμη, μετά την Κρήτη το πλοίο που τον μεταφέρει πέφτει σε μεγάλη θαλασσοταραχή, οπότε πέταξαν τα τρόφιμα και τα μη χρειαζούμενα στην θάλασσα, για να σωθούν οι άνθρωποι. Ο Παύλος τους καθησυχάζει λέγοντας τους ότι να μην φοβούνται γιατί άγγελος Κυρίου του είπε ότι επειδή πρέπει να παρουσιαστεί στον αυτοκράτορα, θα σωθεί και για χάρη του θα σωθούν και οι όλοι οι επιβάτες. Πραγματικά η κατάληξη του ταξιδιού είναι να σωθούν και οι 276 επιβάτες, αφού ο Κύριος φρόντισε για όλους και όχι μόνο για τον εκλεκτό του. Στην ίδια κατάσταση βρισκόμαστε και εμείς, είμαστε επάνω σε ένα τσακισμένο καράβι, μόνο που δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε ίδια, απεναντίας χαιρέκακα νοιώθουμε μια ικανοποίηση που «αραιώνουμε», που μένουμε λιγότεροι, λες και αυτό αυξάνει τις ελπίδες να σωθούμε οι εναπομείναντες στο σκάφος. Λάθος. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω, δεν μπορεί να λειτουργήσει, παρά μόνο σε αυτούς που επιλέγουν να λειτουργήσουν ως εμικρέδες. Όσοι θέλουν να μείνουν εδώ, θα πρέπει να αναζητήσουν μια νέα συλλογικότητα, κοινωνική και όχι κομματική, για να μπορέσουμε να σωθούνε. Πως όμως μπορούμε να ελπίζουμε, όταν σπέρνουμε διχασμό σε μια κοινωνία «αδιάβροχη» στο καλό, δεκτική στο κακό και εχθρική στο αναζωογονητικό «ψιλόβροχο» μιας νέας ανάγνωσης των παραδοσιακών αξιών που γαλούχησαν για αιώνες ένα έθνος, χωρίς κράτος;

 

Θεόδωρος Α. Σπανέλης